Μέχρι πριν από λίγες μέρες η Ισπανία έδειχνε να δίνει σκληρή μάχη για
να αποφύγει περαιτέρω πίεση των αγορών και εγκλωβισμό σε κρίση δανεισμού
και διάσωση από τους εταίρους της. Η εναλλαγή στη διακυβέρνηση την
Άνοιξη του 2012, είχε προεξοφληθεί από κυβέρνηση και αντιπολίτευση και ο
Θαπατέρο απελευθερωμένος από τη διεκδίκηση τρίτης θητείας, με την
κατανόηση του Λαϊκού Κόμματος αλλά και τη συναίνεση των Συνδικάτων,
έμοιαζε έτοιμος να αναλάβει το κόστος περαιτέρω συμπίεσης μιας κοινωνίας
που μαστίζεται από τη μαζική ανεργία.
Όλα αυτά μέχρι την έκρηξη του αυθόρμητου κινήματος των «αγανακτισμένων»
που σκίασε την τελευταία προεκλογική βδομάδα των δημοτικών και
περιφερειακών εκλογών που διεξήχθησαν χθες.
Πρόκειται για την πρώτη σοβαρή και βαρύνουσα παρέμβαση της κοινωνίας
από την έκρηξη της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη που, εκ των
πραγμάτων, επιδεινώνει ή καλύτερα δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις της
ισπανικής κρίσης που όταν ξεσπάσει θα φέρει την Ευρωζώνη και την Ε.Ε σε
υπαρξιακά διλήμματα:
Εδώ και μήνες οι αγορές έχουν στοχοποιήσει τη Μαδρίτη σαν τον επόμενο
κρίκο του δημοσιονομικού ντόμινο για δύο λόγους: Πρώτον γιατί γνωρίζουν
πέρα από την επικοινωνιακή διαχείριση του Θαπατέρο τις πραγματικές
διαστάσεις του προβλήματος και δεύτερον γιατί τα εργαλεία που έχει
διαμορφώσει η Ευρωζώνη για τη διάσωση των χωρών που δεν έχουν πρόσβαση
στις αγορές -Προσωρινός και μετά το 2013 Μόνιμος Μηχανισμός- δεν
επαρκούν για τη στήριξη της Ισπανίας.
Η ισπανική κοινωνία με μια εκτός πολιτικού ελέγχου μαζική διαμαρτυρία
μοιάζει να προεξοφλεί τα χειρότερα και στέλνει ένα μήνυμα εξάντλησης των
αντοχών της σε περαιτέρω περιοριστική πολιτική και εγκλωβισμό στην
ύφεση που εκ των πραγμάτων περιορίζει αν δεν ακυρώνει τη συναίνεση
αντιπολίτευσης και συνδικάτων να προχωρήσει ο αποχωρών σε ένα χρόνο από
την πρωθυπουργία Θαπατέρο σε περαιτέρω μέτρα εξευμενισμού των αγορών.
«Χαμένη Γενιά» και «Αγανακτισμένοι» ο αυτοπροσδιορισμός των
διαμαρτυρομένων στις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας είναι αποκαλυπτικός: Αν
οι διαμαρτυρίες διογκωθούν θα τεθεί σε δεινή δοκιμασία η μετα-Φράνκο
πολιτική σταθερότητα της χώρας με τους Σοσιαλιστές και το Λαϊκό Κόμμα να
εναλλάσσονται στην εξουσία.
Για όσους γνωρίζουν την Ιστορία της Ισπανίας την παλαιότερη αλλά και
την πιο πρόσφατη, η παρέμβαση της κοινωνίας ήταν θέμα χρόνου: Δεν
υπάρχει η ανασφάλεια της μικρής και εύθραυστης χώρας αλλά οι νωπές
μνήμες ενός αυτοκρατορικού παρελθόντος το τελευταίο κεφάλαιο του οποίου
έκλεισε βίαια με τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο του 1898 αλλά και οι πιο
πρόσφατες μνήμες του ισπανικού μεταδικτατορικού θαύματος: Ποιος αλήθεια
έχει ξεχάσει τον εκστασιασμό των Ευρωπαίων εταίρων της Ισπανίας για την
οικονομική διαχείριση των Γκονζάλεθ, Αθνάρ και Θαπατέρο που έδωσαν τα
ονόματά τους σε αντίστοιχα μοντέλα, ποιος έχει ξεχάσει την αυτοπεποίθηση
της Μαδρίτης που μέχρι πρόσφατα διεκδικούσε ρόλο ισότιμης μεγάλης
ευρωπαϊκής δύναμης δίπλα στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία;
Ακόμη και στην κουλτούρα της διαπραγμάτευσης για πλήρη ένταξη στην τότε
Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στην Ευρωζώνη αργότερα, η Ισπανία γεμάτη
αυτοπεποίθηση δεν προσπαθούσε να πείσει ότι διαθέτει τη βούληση και τη
δυνατότητα για πλήρη σύγκλιση αλλά ότι κάθε βήμα προς περισσότερη
ολοκλήρωση είναι αδιανόητο χωρίς τη συμμετοχή της.
Παρά τις εντυπώσεις που θέλουν τη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας να
είναι για ακόμη μια φορά το επίκεντρο της κρίσης της Ευρωζώνης, το
μέλλον και οι αντοχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι φανερό ότι
διακυβεύονται νοτίως των Πυρηναίων.
Κρίση μεταπολίτευσης
«Χαμένη Γενιά» και «Αγανακτισμένοι» ο αυτοπροσδιορισμός των
διαμαρτυρομένων στις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας είναι αποκαλυπτικός: Αν
οι διαμαρτυρίες διογκωθούν, θα τεθεί σε δεινή δοκιμασία η μετα-Φράνκο
πολιτική σταθερότητα της χώρας με τους Σοσιαλιστές και το Λαϊκό Κόμμα να
εναλλάσσονται στην εξουσία.
(από τν εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 23/05/2011)