Ποιος φταίει για την ταπεινωτική ήττα των Χριστιανοδημοκρατών προχθές Κυριακή στη Βρέμη, όπου το κόμμα της καγκελαρίου ήλθε τρίτο και οι Φιλελεύθεροι εκτός της τοπικής Βουλής;
Η απάντηση για την καγκελάριο και την κομματική ηγεσία είναι απλή: Πληρώνουμε το κόστος της πυρηνικής τραγωδίας στη Φουκουσίμα, αλλά και την εμπλοκή της χώρας στη διάσωση των προβληματικών χωρών του νότου της Ευρωζώνης.
Το πρώτο σκέλος δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, καθώς η αρνητική στάση μιας μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης απέναντι στην πυρηνική ενέργεια έχει ρίζες στο ιστορικό παρελθόν, τόσο στην ήττα του 1945 όσο και στη μετατροπή της χώρας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σε δυνητικό πεδίο πυρηνικής σύγκρουσης ΗΠΑ-ΕΣΣΔ.
Το δεύτερο σκέλος είναι πιο σύνθετο: Η πλειοψηφική αρνητική προδιάθεση της κοινής γνώμης στα πακέτα διάσωσης είναι υπαρκτή, αλλά τροφοδοτήθηκε και διογκώθηκε με ευθύνη της κυβέρνησης Μέρκελ στο πλαίσιο μιας καλά σχεδιασμένης προσπάθειας, ώστε η διάσωση να γίνει με το μικρότερο δυνατό κόστος, αλλά και με όρους που να ανταποκρίνονται στην ευρύτερη γερμανική στρατηγική περιφρούρησης της ΟΝΕ στο σημερινό στάτους κβο.
Σήμερα η Γερμανία θεωρείται από τη συντριπτική πλειονότητα των εταίρων της, αλλά και αναλυτών και επενδυτών ως ο σοβαρότερος ανασχετικός παράγοντας στη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης.
Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό της χώρας ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης θεωρεί την κυβέρνηση Μέρκελ υπέρ του δέοντος υποχωρητική στη διάσωση των δημοσιονομικά προβληματικών χωρών.
Τα παραπάνω έχουν βαρύνουσα πολιτική σημασία σε μια στιγμή που η κρίση στην Ευρωζώνη προβάλλει πλέον ως συνολική, με μόνη διέξοδο την πορεία προς την οικονομική διακυβέρνηση και την πολιτική ένωση.
Παρά τις αλλεπάλληλες ήττες σε τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις η Μέρκελ έχει ακόμη μπροστά της δύο χρόνια και τέσσερις μήνες, μέχρι δηλαδή τη διεξαγωγή των επόμενων βουλευτικών εκλογών, το Σεπτέμβριο του 2013.
Αντέχει η πολιτική ομαλότητα στη Γερμανία και η σταθερότητα στην Ευρωζώνη ακόμη δύο και πλέον χρόνια το λαϊκισμό της καγκελαρίου;
Στο εσωτερικό της χώρας η ζημιά είναι τεράστια: Πέραν της προδιαγραφόμενης συντριπτικής εκλογικής ήττας Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων, είναι φανερό ότι το κόμμα των Αντενάουερ, Ερχαρτ και Κολ είναι όμηρος ενός ευρωσκεπτικιστικού λαϊκισμού, σε μια στιγμή που η σημερινή ευημερία της οικονομίας και η έκρηξη των εξαγωγών είναι κυρίως το μέρισμα της σύστασης της Ευρωζώνης. Επιστροφή στην παραδοσιακή φιλοευρωπαϊκή γραμμή δεν θα είναι μια εύκολη επιλογή για τους Χριστιανοδημοκράτες, καθώς ο κίνδυνος δημιουργίας ενός αντιευρωπαϊκού πόλου λαϊκής δεξιάς είναι υπαρκτός.
Στην Ευρωζώνη, τα επικίνδυνα δημαγωγικά παιχνίδια της Μέρκελ με σκληρή δημαγωγική ρητορική που απαξίωνε τις προβληματικές χώρες, αλλά και για αναμονή μιας ακραίας επιδείνωσης, ώστε η διάσωση να γίνει στο παρά πέντε, που εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, είναι φανερό ότι δεν μπορούν να επαναληφθούν στην περίπτωση της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Δυστυχώς στη Γερμανία υπάρχει παράδοση απόκλισης του λαϊκού αισθήματος από την πραγματικότητα: Στις αρχές Νοεμβρίου του 1918 η στρατιωτική ηγεσία υπό τους Χίντεμπουργκ-Λούντεντορφ επέβαλε στην κυβέρνηση να ζητήσει ανακωχή για να αποφύγει μια συντριπτική ήττα. Λίγους μήνες μετά η στρατιωτική ηγεσία είχε πείσει μια μεγάλη πλειοψηφία για το ακριβώς αντίθετο, για ένα «πισώπλατο κτύπημα» των πολιτικών στους γενναίους στρατιώτες…
Εγκλωβισμός στον Ευρωσκεπτικισμό
Πέραν της προδιαγραφόμενης συντριπτικής εκλογικής ήττας Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων, είναι φανερό ότι το κόμμα των Αντενάουερ, Ερχαρτ και Κολ είναι όμηρος ενός ευρωσκεπτικιστικού λαϊκισμού, σε μια στιγμή που η σημερινή ευημερία της Οικονομίας και η έκρηξη των εξαγωγών είναι κυρίως το μέρισμα της σύστασης της Ευρωζώνης. Επιστροφή στην παραδοσιακή φιλοευρωπαϊκή γραμμή δεν θα είναι μια εύκολη επιλογή για τους Χριστιανοδημοκράτες, καθώς ο κίνδυνος δημιουργίας ενός αντιευρωπαϊκού πόλου λαϊκής δεξιάς είναι υπαρκτός.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")