Το
πλήρες πολιτικό αδιέξοδο, που διαπσιστώθηκε την περασμένη Παρασκευή κατά τη σύνοδο
των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια,
επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την στήλη
που έχει προ πολλού επισημάνει ότι σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο που
διέρχεται η χώρα, το πολιτικό προσωπικό συλλήβδην είναι πολύ κατώτερο των
περιστάσεων. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού αυτοί οι πολιτικοί
είναι που εξέθρεψαν το πελατειακό και συντεχνιακό κράτος, που με τις υπερβολές
του και τη διαφθορά του συμπαρέσυρε το σύνολο της κοινωνίας σε μια άνευ
προηγουμένου περιπέτεια. Κι ενδεχομένως στη συνολική κατάρρευση εάν κι εφόσον
οι δανειστές μας υλοποιήσουν την απειλή τους και δεν εκταμιεύσουν την πέμπτη
δόση του δανείου τον προσεχή Ιούνιο.
Χωρίς αμφιβολία η οικονομική επιβίωση της
χώρας κρέμεται από μια κλωστή. Όπως είναι επίσης βέβαιο ότι το μεγαλύτερο μέρος
της ευθύνης για το σημερινό αδιέξοδο δεν το φέρει η αντιπολίτευση, η οποία
ούτως ή άλλως είχε ξεκάθαρη θέση εναντίον του Μνημονίου εδώ και ένα χρόνο τώρα,
αλλά η κυβέρνηση, η οποία μολονότι υπέγραψε το μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς να
υλοποιήσει τους όρους του. Κι αυτός είναι ο λόγος που η τρόικα θεωρεί, και
δικαίως, ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν
προχωρούν και δεν γίνονται απαραίτητες αλλαγές στο Δημόσιο για την
δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα βρίσκεται
αντιμέτωπη με το Μνημόνιο 2, γιατί η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου και του
υπουργού επί των Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, απέτυχε να εφαρμόσει το
Μνημόνιο 1. Στην πραγματικότητα, ο κ.
Παπακωνσταντίνου κι η κυβέρνηση του, εκτός από την οριζόντια περικοπή μισθών
και συντάξεων και τη σημαντική αύξηση όλων των κατηγοριών των φόρων, που δεν
οδήγησε στην ουσιαστική αύξηση των φορολογικών εσόδων αλλά στην καταβαράθρωση
της ανάπτυξης και της λειτουργίας της οικονομίας, επιφέροντας δυσβάστακτη
αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα και στην χρεοκοπία χιλιάδων μικρών και
όχι τόσο μικρών επιχειρήσεων, δεν έκαναν το παραμικρό για να εξυγιάνουν το
Δημόσιο, που έχει χρεοκοπήσει ουσιαστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως έχουμε
κατ΄ επανάληψη επισημάνει, και το λένε και οι της τρόικας, καμία από τις
προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις δεν έχει προωθηθεί.
Για αυτό και η τρόικα πιέζει. Και πιέζει
διότι η κυβέρνηση καθυστερεί, συχνά χωρίς πραγματικό λόγο, στις απαραίτητες
διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει. Αρκετοί υπουργοί
καθυστερούν, είτε γιατί δεν καταλαβαίνουν είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί
ακόμα αντιδρούν για ιδεολογικούς ή κομματικούς λόγους στην πολιτική που
καλούνται να εφαρμόσουν. Όχι γιατί δεν έπραξαν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Αλλά γιατί δεν τις προχωρούν αποφασιστικά, γρήγορα και ουσιαστικά. Κι αυτός
είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην προσπάθεια της Ελλάδας να βγει από τον φαύλο
κύκλο της ύφεσης, της μιζέριας και της υπανάπτυξης. Και αυτό μπορεί να
επιτευχθεί μόνο εάν αναζητηθεί διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, που δεν θα
στηρίζεται στην κατανάλωση και στην οικοδομή με δανεικά, που πλέον δεν θα
υπάρχουν. Αλλά στη δημιουργία πλούτου και στις εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών
μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον. Κι αυτό δυστυχώς δεν το
συζητάμε καν στην Ελλάδα σήμερα.