Σάββατο απόγευμα, γυρίζω μαζί με την 13χρονη κόρη μου από κινηματογράφο. Οι «Πειρατές της Καραϊβικής» στην τέταρτη έκδοση με τον Τζονι Ντεπ να δίνει ρέστα και την Πενέλοπε Κρουζ σαγηνευτική. Φτάνουμε στην στάση του τραμ και πάω να βγάλω δυο εισιτήρια. «Γιατί βγάζεις εισιτήρια μπαμπά, αφού κανείς ποτέ δεν μας κάνει έλεγχο» ακούω να μου λέει η κόρη μου και μένω άναυδος.
Ρίχνω μια ματιά τριγύρω και , πράγματι, βλέπω τους πιο πολλούς μικρούς και μεγάλους που καταφτάνουν να μην περνάνε από το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων. «Τι είναι αυτά που λες» την κατακεραυνώνω με όσο πιο αυστηρό ύφος μπορώ και της εξηγώ για ποιο λόγο πρέπει να βγάζουμε εισιτήριο ανεξάρτητα με το τι βλέπουμε να κάνουν οι άλλοι. Παίρνω δυο εισιτήρια από το μηχάνημα. Δεν βλέπω άλλον γύρω να κάνει το ίδιο. «Μήπως έχουν όλοι αυτοί κάρτες απεριορίστων διαδρομών;» αναρωτιέμαι. Μετά σκέφτομαι ότι από το 2004 που το Τραμ έχει μπει στη ζωή μας, όλες τις φορές που το χρησιμοποιώ, ουδέποτε έχω δει ελεγκτή να μπαίνει μέσα για να τσεκάρει αν υπάρχουν λαθρεπιβάτες.
«Μπα» λέω μέσα μου, «θα είναι επειδή δεν μπαίνω και κάθε μέρα στα τραμ»… Αρχίζω να ρωτάω φίλους και γνωστούς που χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά το τραμ στις μετακινήσεις τους ….Τι μου λένε; Ότι βλέπουν κάποιες φορές ελεγκτές εισιτηρίων στις αρχές του μήνα αλλά όχι κάθε μήνα. Και μετά τέλος…
Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο θα ισχύει και στα λεωφορεία, όπου δεν μπαίνω συχνά είναι η αλήθεια,.
Έψαξα και βρήκα ότι τους ελέγχους σε όλο το δίκτυο των μέσων μαζικής μεταφοράς (λεωφορεία, μετρο, τραμ) τους κάνουν συνολικά 150 άνθρωποι και κάποιοι συνεργαζόμενοι. Αυτοί-όλοι κι όλοι-ελέγχουν 850 εκατομμύρια επιβάτες κάθε χρόνο… Άντε μετά να μην ρωτάει η κόρη μου…