Η Πορεία προς τη Δύση

Πρέπει οι ώρες που ζούμε να είναι από τις πιο δραματικές της νεοελληνικής ιστορίας. Αναμφίβολα είναι οι πιο κρίσιμες μετά την πτώση της χούντας και την ένταση με την Τουρκία το 1974. Τότε υπήρχε απειλή κατά της ακεραιότητας της χώρας, σήμερα απειλείται η οικονομική της βιωσιμότητα και σε μεγάλο βαθμό ο δυτικός προσανατολισμός της. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελούσε συνέχεια του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» που σωστά είχε διατυπώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρά την αριστερή συνθηματολογία που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή.

Η ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη επισφράγιζε, και μάλιστα επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, την πορεία προς τον σκληρό πυρήνα της δυτικής Ευρώπης.

Κανείς επομένως δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι μερικά χρόνια αργότερα θα έφθανε η στιγμή που η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης ταυτόχρονα με έξωση από την Ευρωζώνη κατ’ αρχήν και πιθανώς και από την Ευρωπαϊκή Ενωση αργότερα. Εντελώς αντικειμενικά, σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε και όλα τα υπόλοιπα ότι η Ευρώπη και ο κόσμος υποχρεούνται να μας σώσουν για να μη βουλιάξουν μαζί μας είναι θεωρίες και εκτιμήσεις που πρέπει να αποδειχθούν στην πράξη. Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε είναι η κλιμακούμενη δυσφορία, οι απειλητικές δηλώσεις και οι αφόρητες πιέσεις των εταίρων και των δανειστών μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έφτασε στη σημερινή τραγική κατάσταση με ευθύνη των Ελλήνων κυρίως. Ουσιαστικά μόνο ιστορική σημασία έχει πλέον ο επιμερισμός των ευθυνών. Το κακό είναι ότι ούτε κατά τη διάρκεια της φοβερής δίνης στην οποία περιέπεσε η χώρα δεν διαφαίνεται προθυμία, ικανότητα και σύνεση για να βγει η Ελλάδα από το φοβερό αδιέξοδο. Αντίθετα, περισσεύουν η απροθυμία, η ανικανότητα και η ελαφρότητα τόσο στο πολιτικό και κομματικό προσωπικό όσο και σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, κυρίως εκείνο που ψωμίζεται στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ολα αυτά διαπιστώθηκαν πέρα από κάθε αμφισβήτηση τον τελευταίο χρόνο. Τα αποτελέσματα μιλούν μόνα τους και φυσικά δεν θα μπορούσαν οι ξένοι να φτάσουν σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Τις τελευταίες ημέρες επικρατεί πολιτική κινητικότητα στα όρια του ακτιβισμού στην Αθήνα. Οι κινήσεις που γίνονται, αλλά και οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται, δείχνουν απόγνωση, εκνευρισμό και επιπολαιότητα, παρά την κρισιμότητα των ημερών και ενώ χάθηκε πάλι ιδιαίτερα σημαντικός χρόνος και το διεθνές περιβάλλον έχει γίνει ακόμη πιο σύνθετο και δυσμενές. Παρ’ όλο που το πολιτικό προσωπικό δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται, να το αγνοούν τα μίντια και να αφήνει αδιάφορη την ελληνική κοινή γνώμη, είναι γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και οι εταίροι-δανειστές δεν έχουν τα περιθώρια να συμπεριφέρονται απέναντί μας όπως εμείς θα επιθυμούσαμε. Εχουν να αντιμετωπίσουν Κοινοβούλια και τη δική τους κοινή γνώμη, κανονισμούς και ευθύνες, γι’ αυτό και οργίζονται όταν δεν βλέπουν προθυμία και αποτελέσματα από την ελληνική πλευρά, ειδικά στον τομέα των μεταρρυθμίσεων.

Αμήχανος, σχεδόν αποσβολωμένος, οργισμένος σε σημείο παραλογισμού και ιδιαίτερα απογοητευμένος παρακολουθεί ο λαός, διαπιστώνοντας ότι κάθε προηγούμενη ημέρα είναι καλύτερη από την επόμενη. Αισθάνεται τις δυσκολίες και ταυτόχρονα παρακολουθεί ανήμπορος τη ρευστότητα που επικρατεί στην πολιτική σκηνή. Ενα μέρος του αντιδρά και ένα άλλο αναζητεί στιβαρή καθοδήγηση και με φαντασία, ώστε το σκάφος να μην πέσει στα βράχια. Η μεγάλη αποτυχία της κυβέρνησης τον χρόνο που πέρασε είναι ότι δεν έπεισε πως μπορεί να καθοδηγήσει τον κόσμο. Και η μεγάλη αποτυχία της αντιπολίτευσης ήταν και είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης και ότι τώρα όλα κρέμονται από μια κλωστή.

Κανονικά, και μόνο η σκέψη της χρεοκοπίας, της εξόδου από το ευρώ, της επιστροφής στη δραχμή και της βίαιης σχεδόν ανακοπής της πορείας πλήρους ενσωμάτωσης στη Δύση θα έπρεπε να προκαλεί ανατριχίλα σε ηγεσίες και λαό. Δυστυχώς, δεν φαίνονται ανάλογα αντανακλαστικά και επομένως κινδυνεύουμε να φτάσουμε στην καταστροφή, προκειμένου να μην αλλάξουμε μοντέλο.