Ειλικρινά, ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Δρούτσας είναι άξιος της συλλογικής μας ευγνωμοσύνης ως Έθνους και κοινωνίας. Όχι για τις πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με τον περιορισμό των προνομίων των βουλευτών και τις αλλαγές στην θητεία τους, αλλά για το γεγονός ότι αυτές – και όχι η εξωτερική πολιτική που ασκεί - στάθηκαν η μοναδική, ως τώρα, αφορμή να υπάρξουν αντιδράσεις, και μάλιστα τόσο σφοδρές, από μέλη της ίδιας της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος.
Και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες απέναντί του γιατί κατέδειξε ότι, για άλλη μια φορά, βάζουμε πάνω από τα όποια εθνικά διακυβεύματα την διατήρηση των δικών μας ιδιοτελών και μερικών κεκτημένων. Έχει δει κανείς ως τώρα κάποια αντίδραση εκ μέρους της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ σχετικά με τις προ μηνός δηλώσεις του κ. Δρούτσα ότι η Ελλάδα ουσιαστικά έχει αναβάλει την άσκηση του δικαιώματός της να χαράξει ΑΟΖ για να μην ενοχληθεί η Άγκυρα; Υπήρξε κάποια αντίδραση για το ότι ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών συνεχίζει την «παράδοση» του να μην προχωρούμε στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων, αλλά και να μην στηλιτεύουμε διεθνώς με κάθε ευκαιρία την απειλή «casus belli» εκ μέρους της Τουρκίας;
Αντίθετα, φρενήρης υπήρξε η «συνδικαλιστικού τύπου» αντίδραση βουλευτών απέναντι στις δηλώσεις του κ. Δρούτσα , οι οποίοι τώρα θυμήθηκαν ότι είναι «εξωκοινοβουλευτικός» - και, άρα, «δεν δικαιούται διά να ομιλεί»... Μάλιστα, αν κάποιος ψάξει σήμερα στο διαδίκτυο με κόπο θα βρει ποιες είναι, τελικά, οι «βλάσφημες» δηλώσεις Δρούτσα, ενώ θα κατακλυσθεί από σωρεία άρθρων για τις επιθέσεις που υπήρξαν εναντίον του για «λαϊκισμό», «έλλειψη σεβασμού προς τον θεσμό του Κοινοβουλίου», για το «άδειασμα» που υπέστη, για το αν συγκεντρώνονται (ή όχι) υπογραφές για κατάθεση σχετικής επίκαιρης ερώτησης – σε σημείο, μάλιστα, που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να αναγκαστεί να διαβεβαιώσει ότι «δεν τίθεται ζήτημα ανταρσίας»...
Για την Ιστορία- και για να κρίνει μόνος του ο αναγνώστης – να υπενθυμίσουμε επιγραμματικά τις κυριότερες από τις επίμαχες προτάσεις του Έλληνα ΥΠΕΞ:
- Διάλειμμα έπειτα από δύο θητείες και δυνατότητα επανεκλογής μόνο μετά από μια θητεία αποχής.
- Ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας και επανάκτηση του βουλευτικού αξιώματος σε περίπτωση απομάκρυνσης από την κυβέρνηση.
- Να μην κόβεται η κυκλοφορία στη Βασιλίσσης Σοφίας κάθε φορά που ένα αυτοκίνητο μπαίνει ή βγαίνει από τη Βουλή.
- Κατάργηση των βουλευτικών ΙΧ και ένταξη των βουλευτών στο ενιαίο μισθολόγιο.
Κάποιες από τις προτάσεις εφαρμόζονται σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, χρόνια τώρα, κάποιες άλλες ίσως να μοιάζουν απλοϊκές ή και δημαγωγικές, ενώ, σε γενικές γραμμές, έχουν τεθεί ακόμη κι από συνταγματολόγους, πολιτειολόγους, αλλά και πολιτικά πρόσωπα κατά το παρελθόν. Το θέμα είναι, ωστόσο, ότι πυροδότησαν αντιδράσεις αντάξιες ... συνταγματικής εκτροπής, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση δημόσιας συζητήσεως για το πώς, στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης, οι εθνικοί μας αντιπρόσωποι θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εμπέδωση κλίματος συλλογικής αλληλεγγύης, δίνοντας οι ίδιοι – και το προσωπικό της Βουλής – το «καλό παράδειγμα».
Πρέπει, επίσης, να παρατηρήσουμε ότι ανάλογης υφής είναι και η αντίδραση μερίδας της κοινής γνώμης στην υποδοχή των προτάσεων Δρούτσα εκ μέρους τόσων πολλών βουλευτών. Αντιδρούν οι συμπολίτες μας όχι σε χειρισμούς εθνικών θεμάτων, αλλά στην συντεχνιακή λογική κάποιων εκπροσώπων τους – γεγονός που δείχνει, και αυτό, «συντεχνιακή» αντίδραση. Γιατί αντικείμενο κριτικής δεν είναι η τοποθέτηση βουλευτών απέναντι σε κάποια απόφαση που αφορά το μέλλον και τα κυριαρχικά δικαιώματά μας, αλλά το ότι εκείνοι μπορούν και υπερασπίζονται την δική τους σχετική κοινωνική θέση, ενώ εμείς δεν μπορούμε.
Δεν θα πρέπει, βέβαια, να εξομοιώνουμε τις ευθύνες των πολιτών με αυτές της πολιτικής ηγεσίας, καθώς η σχετική ισχύς των δύο πλευρών είναι άνιση – σε αντίθετη περίπτωση π.χ. ο Εισαγγελέας θα έπρεπε να καλεί σε απολογία και τους ... ψηφοφόρους των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται σε σκάνδαλα (ευτυχώς, η ψήφος είναι μυστική!).
Ωστόσο, η ποιότητα των αντιδράσεων πολιτικών και πολιτών, εξ αφορμής των δηλώσεων Δρούτσα, δικαιώνουν την – πολύχρονη και επίμονη - κριτική του καθηγητή κ. Χρήστου Γιανναρά για αλλοίωση του συλλογικού κοινωνικού μας ήθους τα τελευταία χρόνια και για το πώς η αίσθηση υπευθυνότητας του καθενός μας απέναντι στην κοινωνία έχει υποκατασταθεί από την περιφρούρηση της δικής μας (μικρής ή μεγάλης) «βολής». Και μάς προϊδεάζει ότι το κοινωνικό ρήγμα θα επιτείνεται όσο προχωράει η κρίση – με την λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» να πρυτανεύει ...