Ποιος
είναι ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις στην Ελλάδα να πάρεις αποφάσεις; Μα να
συστήσεις μια επιτροπή, ή μια ομάδα εργασίας, η οποία, υποτίθεται, ότι
αναλαμβάνει τη μελέτη του χι θέματος, το οποίο, και πάλι υποτίθεται, προτίθεται
η πολιτεία να προωθήσει και να επιλύσει. Και με τον τρόπο αυτό καθάρισε. Κανείς
δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι δεν κινητοποιείται, δεν ενδιαφέρεται, δεν
μεριμνά, κλπ. κλπ. Η επιτροπή, όμως, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη, κάνει έργο. Τι
έργο; μπορεί και να μην μάθουμε ποτέ.
Έτσι,
με ένα σμπάρο, η πολιτεία πετυχαίνει δύο τρυγόνια. Από τη μια κλείνει τα
στόματα όσων λένε, τίποτε δεν γίνεται, και από την άλλη, έχει την ευκαιρία να
τακτοποιήσει με απασχόληση και φυσικά αμοιβή κάποιους ημετέρους, που πρέπει,
βρε αδελφέ, να κάνουν κάτι κι αυτοί.
Το
έργο το έχουμε δει πολλές φορές και, φοβούμαστε, ότι θα το βλέπουμε συνέχεια σε
τομείς και δραστηριότητες που απαιτούν άμεσες αποφάσεις.
Το
είδαμε με την εκμίσθωση της Βεύης, το βλέπουμε με την αξιοποίηση του ορυκτού
πλούτου της χώρας και εσχάτως το βλέπουμε και με μια παραλλαγή. Διεθνείς οίκοι
συμβούλων αναλαμβάνουν να κάνουν μελέτες για την αξιοποίηση της υπόγειας
αποθήκης του Πρίνου, για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων στη θαλάσσια
επικράτεια, για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και πάει λέγοντας.
Τελικά,
οι κρίσιμες αποφάσεις που οφείλει να λάβει η χώρα στον ενεργειακό και ευρύτερο
τομέα εγκλωβίζονται σε επιτροπές και ομάδες συμβούλων. Αποδεικνύεται έτσι ότι
το επάγγελμα «Μέλος επιτροπής» και «Σύμβουλος αποκρατικοποίησης» είναι
εξαιρετικά προσοδοφόρο στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο. Και, βεβαίως, κλειστό
επάγγελμα. Δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στους πολλούς, για ευνόητους λόγους.
Η
αφορμή για το σχόλιο αυτό είναι η απάντηση του ΥΠΕΚΑ σε επίκαιρη Ερώτηση του
ΛΑΟΣ στη Βουλή για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου. Εκεί να δείτε
αποφασιστικότητα. Ρητορικά, το ΥΠΕΚΑ θέλει να αξιοποιήσει αυτόν τον πλούτο της
χώρας, που σύμφωνα με το ΙΓΜΕ υπολογίζεται σε 28 δισ. ευρώ η αξία των
μεταλλευτικών αποθεμάτων του υπεδάφους της χώρας. Πρακτικά, όμως, το θέμα
σκοντάφτει στις περιβαλλοντικές ευαισθησίες του υπουργείου, το οποίο, δυστυχώς,
πολλές φορές θυμίζει Ιανό. Από τη μία, προτάσσει την αξία των επενδυτικών
πρωτοβουλιών στους τομείς ευθύνης του και από την άλλη, τις φρενάρει, γιατί δεν
συμπίπτουν με το περιβαλλοντικό προφίλ που επιδιώκει να προβάλει προς τα έξω.
Σωστός
μύλος, δηλαδή. Αυτό είναι χαρακτηριστικό στο μεταλλευτικό τομέα, που είναι από
τους λίγους, πλέον, εξωστρεφείς, που διαθέτει η χώρα, με σημαντική εξαγωγική
δραστηριότητα και ηγετικές θέσεις στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά. Ψιλά
γράμματα για την ελληνική πολιτεία. Να είχαμε να λέγαμε. Από τη στιγμή που οι
τοπικές κοινωνίες, πολλές φορές από άγνοια και άλλες τόσες από σκοπιμότητα,
μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια αξιοποίησης αυτού του τόσο πολύτιμου ορυκτού
πλούτου, το αρμόδιο υπουργείο δηλώνει απρόθυμο να επιλύσει χρόνια προβλήματα
του κλάδου σε ό,τι αφορά το κανονιστικό πλαίσιο που το διέπει. Έτσι,
καταλήγουμε άλλοι υποκλάδοι, όπως αυτός του μαρμάρου, να συρρικνώνονται και
άλλοι να μην μπορούν καν να αναπτυχθούν, όπως αυτός του χρυσού. Με αυτά τα
δεδομένα καταδικάζεται ένας ολόκληρος κλάδος, αυτός της εξορυκτικής και
μεταλλευτικής βιομηχανίας, σε μαρασμό, όταν θα μπορούσε να αποφέρει πολύ
σημαντικά έσοδα για την πολύπαθη οικονομία μας. Ας είναι καλά οι επιτροπές.
Άλλοθι υπάρχει.