Το 1947 οι ΗΠΑ κυρίαρχη δύναμη τότε στην παγκόσμια Οικονομία είχαν τη βούληση και την δυνατότητα να επιβάλουν τις επιλογές τους για την ανασυγκρότηση της Δυτικής Ευρώπης: Για την Ουάσιγκτον των Τρούμαν και Μάρσαλ δεν υπήρχαν πλέον η νικήτρια Γαλλία και η ηττημένη Δυτική Γερμανία αλλά μία Ενιαία Δυτική Ευρώπη στη σκιά της σοβιετικής στρατιωτικής ισχύος, στα όρια της κοινωνικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης, αλλά και ταυτόχρονα μία δυνητική μεγάλη αγορά για τις αμερικανικές εξαγωγές.
Πολύ γρήγορα οι ΗΠΑ έκαμψαν τις αντιρρήσεις της Γαλλίας, επέβαλαν κοινή δυτικοευρωπαϊκή διαχείριση της βοήθειας που παρείχαν και εξανάγκασαν νικητές και ηττημένους να βάλουν τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αρχής γενομένης από την Ευρωπαϊκή Κοινοπραξία άνθρακα και χάλυβα στις αρχές της δεκαετίας του '50.
Σήμερα με εξασθενημένη ισχύ αλλά με μη ευκαταφρόνητη δυνατότητα παρέμβασης στις ευρωπαϊκές ισορροπίες και συσχετισμούς οι ΗΠΑ των Ομπάμα-Γκάιτνερ διαμηνύουν στη Γερμανία της Μέρκελ ότι οι τακτικοί ελιγμοί που καθυστερούν τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης αποτελούν μείζον πρόβλημα για την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να διασφαλίσει σταθερή και διαρκή επιστροφή στην ανάπτυξη.
Μπορεί σήμερα οι ΗΠΑ να μην έχουν την απόλυτη ισχύ που είχαν μετά το 1945, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι μία υπερχρεωμένη χώρα, τις θέσεις της οποίας μπορεί να παρακάμψει χωρίς κόστος η Γερμανία.
Η ισχύς των ΗΠΑ, σήμερα, είναι κυρίως πολιτική καθώς το μήνυμά τους προς τη Γερμανία -με αφορμή την Ελλάδα- δεν επιδέχεται παρερμηνείες: Η ενεργοποίηση της Ουάσιγκτον δίνει περιθώρια αντίστασης στο ευρύτατο μέτωπο δυσαρεστημένων από την πολιτική Μέρκελ που καλύπτει την πλειονότητα των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Η αμερικανική παρέμβαση θα συνετίσει, δίχως αμφιβολία, κάποιους φονταμενταλιστές στη Γερμανία που είδαν τη Δημοσιονομική Κρίση του Νότου της Ευρωζώνης είτε σαν ευκαιρία για μία αναδίπλωση στην εθνική στρατηγική το περιβόητο «μοναχικό Μονοπάτι» (Sonderweg) με το οποίο εκστασιάζονταν οι θεωρητικοί της Γεωπολιτικής την εποχή του Γουλιέλμου του Β' στις αρχές του 20ού αιώνα ή στη Μικρή Ευρωζώνη με το Βερολίνο μαζί με τη Φινλανδία, την Αυστρία, την Ολλανδία και τις Βαλτικές Χώρες.
Από τον περασμένο Μάιο μέχρι και σήμερα οι ΗΠΑ έχουν γίνει άτυπο μέλος του Eurogroup με υπαιτιότητα της Μέρκελ.
Ο ρόλος της Ουάσιγκτον στην Ευρωζώνη καταδεικνύει ότι οι γεωπολιτικές σταθερές που διαμορφώθηκαν, με πρώτη την απόφαση του προέδρου Ουίλσον το 1917 για είσοδο στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια το 1947, για παράταση της εμπλοκής στην ασφάλεια της Δυτικής Ευρώπης με το δόγμα Τρούμαν -με αφορμή και τότε την Ελλάδα- εξακολουθούν να ισχύουν: Χωρίς την παρουσία και την εμπλοκή της Ουάσιγκτον οι χώρες της Γηραιάς Ηπείρου αδυνατούν να εξισορροπήσουν την ηγεμονική ισχύ του Βερολίνου.
Σήμερα, αργά αλλά σταθερά, οι ΗΠΑ του Ομπάμα διαμορφώνουν μία νέα ζώνη επιρροής στην Ευρώπη που από ειρωνεία της Ιστορίας αποτελείται από τρεις χώρες που παραδοσιακά είχαν ταυτόχρονο ευρωπαϊκό και ατλαντικό προσανατολισμό, την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι πιο μεγάλη για τη χώρα μας: Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είδε και το 1958 και το 1974 την πλήρη ένταξη στην Ευρώπη ως χειραφέτηση -εξισορρόπηση από την πρόσδεση στις ΗΠΑ σήμερα η πολιτική Ομπάμα είναι το μόνο ουσιαστικό αντίβαρο στην ευρωπαϊκή ανευθυνότητα της καγκελαρίου...
Οι ΗΠΑ στο... Eurogroup
Ο ρόλος της Ουάσιγκτον στην Ευρωζώνη καταδεικνύει ότι οι γεωπολιτικές σταθερές που διαμορφώθηκαν, πρώτα με την απόφαση του προέδρου Ουίλσον το 1917 για είσοδο στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια το 1947, για παράταση της εμπλοκής στην ασφάλεια της Δυτικής Ευρώπης με το δόγμα Τρούμαν -με αφορμή και τότε την Ελλάδα- εξακολουθούν να ισχύουν: Χωρίς την παρουσία και την εμπλοκή της Ουάσιγκτον οι χώρες της Γηραιάς Ηπείρου αδυνατούν να εξισορροπήσουν την ηγεμονική ισχύ του Βερολίνου.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")