«Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία / δεν μέν’ η
ελαχίστη αμφιβολία, / και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, / ίσως,
καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός / να φέρουμε Πολιτικό
Aναμορφωτή.
Ομως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία / είναι που κάμνουνε
μια ιστορία / μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί / αυτοί. (Ευτύχημα θα
ήταν αν ποτέ / δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι, / για το
παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν, / κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές
μεταρρυθμίσεις βάζουν, / με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Εχουνε
και μια κλίσι στες θυσίες. / Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη· / η
κατοχή σας είν’ επισφαλής: / οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες
Aποικίες. / Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή, / κι από την άλληνα την
συναφή, / κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική· / είναι μεν
ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει; / σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι
όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και
να παυθούν ζητούνε· / πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι
όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / κι ορίσαντες και
περικόψαντες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία
μισθοδοσία, / να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα
χειρουργική.
Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. / Να μη βιαζόμεθα·
είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία. / Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. /
Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία. / Ομως υπάρχει τι το
ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; / Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.»
Επίκαιρο
το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη (από τα λιγότερο γνωστά του), διότι
ουκ ολίγοι σήμερα γύρω μας βαυκαλίζονται με την ελπίδα ότι δεν
χρειαζόμαστε αναμόρφωση και ότι «οπωσούν τραβούμε’ εμπρός» - και,
φυσικά, ούτε που υποψιάζονται οι δυστυχείς ότι μας κυβερνούν ηγεμόνες εκ
Δυτικής Λιβύης...
(από την εφημερίδα "Καθημερινή")