Ας το δούµε αλλιώς. Ο Γ. Παπανδρέου τηλεφωνεί στον Αντώνη Σαµαρά και
του προτείνει συνεργασία για τη σωτηρία της χώρας και τα πράγµατα
εξελίσσονται κάπως διαφορετικά από ό,τι την Τετάρτη 15 Ιουνίου.
Ο Γ. Παπανδρέου πείθεται ότι στην Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας δεν θα
είναι πρωθυπουργός. Ο Αντώνης Σαµαράς προσγειώνεται και δέχεται ότι
είναι ουτοπία να επιδιώξει αλλαγή στον πυρήνα του Μνηµονίου.
Και οι δύο συµφωνούν ότι πρωθυπουργός θα είναι ο Λουκάς Παπαδήµος και
οι εκλογές θα γίνουν στις 4 Οκτωβρίου του 2013, όπως ορίζει το Σύνταγµα.
Την καταρχήν συµφωνία βέβαια δεν σπεύδουν να την ανακοινώσουν µε
διαρροές και ψιθύρους. Αλλωστε και οι δύο έχουν τους «Ηρακλείς» του
θρόνου µε πλήθος πρασινοφρουρών και γαλάζιων στρατιωτών γύρω τους, που
τάσσονται υπέρ της καθαρής «πολιτικής φυλής». Συνεχίζουν τις µυστικές
επαφές, συµφωνούν αθόρυβα στις βασικές προτεραιότητες, καταρτίζουν το
Υπουργικό Συµβούλιο, τοποθετούν προσωπικότητες εγνωσµένου κύρους σε 5-10
µεγάλους οργανισµούς.
Αίφνης συγκαλούν στο Ζάππειο κοινή συνέντευξη Τύπου και απευθύνουν το
δραµατικό διάγγελµα στον ελληνικό λαό, µε κυρίαρχο µήνυµα ότι η ιστορική
απόφασή τους υπαγορεύτηκε από το πατριωτικό τους αίσθηµα για τη Σωτηρία
της χώρας.
Στη συνέχεια αποσύρονται ο ένας στην Ιπποκράτους και ο άλλος στη
Συγγρού, καθιστώντας σαφή δύο πράγµατα:
Δεν αναµειγνύονται στα καθηµερινά προβλήµατα διακυβέρνησης και µε το
κύρος που διαθέτουν στα κόµµατά τους στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση,
επισηµαίνοντας στους βουλευτές ότι προέχει η Σωτηρία της πατρίδας.
«Παρακινδυνεύσαντες», όπως θα έγραφε ο Θουκυδίδης, θα έδιναν µαζί τη
µάχη κατά της χρεοκοπίας.
Σε µια τέτοια περίπτωση, τα πάντα θα είχαν αλλάξει µονοµιάς. Αλλωστε,
όλα θα είχαν ξεκινήσει µε βάση την κοινή πεποίθηση ότι καµία κυβέρνηση
δεν µπορεί µόνη της να φέρει σε πέρας ένα τόσο µεγάλο έργο χωρίς τη
συναίνεση ευρύτερων πολιτικών δυνάµεων. Αστραπιαία, οι δανειστές θα
είχαν πάρει ένα δυνατό µήνυµα αποφασιστικότητας από την Ελλάδα και
ταυτόχρονα οι Ελληνες θα είχαν αντιληφθεί -µε την κίνηση αυτή των δύο
αρχηγών- την κρισιµότητα της κατάστασης.
Θα είχαν έτσι απορρίψει περίεργες ιστορίες συνωµοσίας κατά της χώρας
και ιδέες για εξεγέρσεις κατά των πιστωτών µε το βλακώδες σύνθηµα «δεν
πληρώνω», θα είχαν αδειάσει οι πλατείες καθώς ούτε το ΚΚΕ συµµερίζεται
τυφλές µορφές διαµαρτυρίας.
Το κλίµα θα άλλαζε άρδην, οι θυσίες -όσο κι αν ήταν σκληρές- θα είχαν
χρονικό ορίζοντα, η οικονοµία θα άρχιζε να αναπνέει.
Και στο τέλος, όταν το σχέδιο θα είχε πετύχει, θα γίνονταν εκλογές όπου
η επιβράβευση του Αντώνη Σαµαρά θα ήταν να ανακηρυχθεί πρωθυπουργός της
Ελλάδας του ευρώ. Το όνειρο, δυστυχώς, εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Η
συναίνεση τορπιλίσθηκε και η ηγεσία της Ν.Δ., αφήνοντας τα δύσκολα στην
παρούσα κυβέρνηση, στοιχηµατίζει στην αποτυχία µε µόνη ελπίδα πλέον να
εκλέξει πρωθυπουργό της… δραχµής.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")