Η S&P με την απειλή αξιολόγησης της μετακύλισης του ελληνικού
χρέους ως «επιλεκτικής χρεοκοπίας» επιβεβαιώνει τον κανόνα που ισχύει
εδώ και ενάμιση χρόνο, ότι η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης της
Αθήνας είναι πεδίο πειραματισμών για λύσεις και επιλογές που αφορούν το
σύνολο της Ευρωζώνης.
Με άλλα λόγια, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το διακύβευμα δεν
είναι το δεύτερο δάνειο προς την Αθήνα αλλά η μεθόδευση της συμμετοχής
του «ιδιωτικού τομέα» στις μετά το 2013 διασώσεις στο πλαίσιο του
Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης ESM.
Πολύ απλώς επενδυτές και αξιολογητές κατανοούν ότι οι διαβουλεύσεις του
Παρισιού και του Βερολίνου με τους εκπροσώπους των τραπεζών για τη
μετακύλιση του ελληνικού δημόσιου χρέους θα προδικάσουν την εμπλοκή του
ιδιωτικού τομέα στη στήριξη των χωρών που μετά το 2013 θα προσφύγουν στο
Μόνιμο Μηχανισμό ESM και θα δουν το δημόσιο χρέος τους να
χαρακτηρίζεται ως μη βιώσιμο.
Επί της ουσίας πρόκειται για τη συνέχεια της σκληρής μάχης που ξέσπασε
την επαύριον της Γαλλογερμανικής Συνόδου Κορυφής στην Ντοβίλ στις
18.10.2011 όταν οι Μέρκελ-Σαρκοζί υιοθέτησαν τη «Συμμετοχή του Ιδιωτικού
Τομέα», στην ουσία δηλαδή τη φόρμουλα της «Ελεγχόμενης Χρεοκοπίας» με
πολιτικά ορθή ονομασία.
Καθώς η φόρμουλα δεν ήταν σαφής προεξοφλήθηκε από τις αγορές στη
χειρότερη δυνατή εκδοχή της ως υποχρεωτικό «κούρεμα» και προκάλεσε έναν
παρ' ολίγο ανεξέλεγκτο ντόμινο αποσταθεροποίησης με θύμα την Ιρλανδία,
την Πορτογαλία στον προθάλαμο του Προσωρινού Μηχανισμού αλλά και ισχυρή
πίεση στην Ισπανία, την Ιταλία και το Βέλγιο.
Στο θέμα επανήλθε το Βερολίνο μετά τις Συνόδους του Μαρτίου
διερευνητικά, ανοίγοντας τη συζήτηση για αναδιάρθρωση του δημόσιου
χρέους της Ελλάδας. Όταν έγινε κατανοητό ότι οι παρενέργειες μιας
αναδιάρθρωσης θα μπορούσαν να προκαλέσουν ντόμινο ανεξέλεγκτων
χρεοκοπιών σε μια σειρά χωρών-μελών της Ευρωζώνης, άρχισε να αναζητείται
η φόρμουλα που θα ενέπλεκε τους ιδιώτες αλλά ταυτόχρονα δε θα
χαρακτηριζόταν «πιστωτικό γεγονός».
Με χώρες του μεγέθους της Ισπανίας και της Ιταλίας ήδη στοχοποιημένες
από τις αγορές είναι φανερό ότι η σκληρή στάση της S&P θεμελιώνεται
στο κόστος που θα κληθούν να καταβάλουν οι ιδιώτες επενδυτές στην
περίπτωση που χρειασθούν στήριξη η Ισπανία και η Ιταλία.
Με πρόσφατη την απειλή υποβάθμισης των ΗΠΑ στη βαθμολογία αξιολόγησης
D, η S&P μπορεί να προβάλει ως ο καλύτερος και μη επηρεαζόμενος από
πολιτικές παρεμβάσεις των συμφερόντων όλων όσοι έχουν επενδύσει στο
δημόσιο χρέος. Οι εν εξελίξει εχθροπραξίες με την κυβέρνηση Ομπάμα έχουν
σχεδόν εκμηδενίσει τα περιθώρια ελιγμών του ενοίκου του Λευκού Οίκου να
επηρεάσει τους οίκους αξιολόγησης προς την κατεύθυνση μιας πιο
εποικοδομητικής στάσης.
Ετσι για μια ακόμη φορά η στήριξη της Αθήνας εμπλέκεται στη συνολική
κρίση αξιοπιστίας ανάμεσα στο Βερολίνο και τις αγορές. Μια κρίση που δεν
απειλεί μόνο περαιτέρω τη στήριξη της χώρας μας, δεν απειλεί να
προκαλέσει νέα επίθεση των αγορών στους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης,
αλλά απειλεί συνολικά την αξιοπιστία του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους ως
ασφαλούς επένδυσης.
Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα χωρίς τον κίνδυνο πιστωτικού γεγονότος
θα χρειασθεί μια επίπονη διαπραγμάτευση, οι αναταράξεις της οποίας θα
προκαλέσουν νέα πίεση των αγορών πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό,
κοινωνικό και οικονομικό κόστος της θωράκισης της Ευρωζώνης.
Ποιο είναι το διακύβευμα
Το διακύβευμα δεν είναι το δεύτερο δάνειο προς την Αθήνα, αλλά η
μεθόδευση της συμμετοχής του «ιδιωτικού τομέα» στις μετά το 2013
διασώσεις, στο πλαίσιο του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης ESM. Επενδυτές
και αξιολογητές κατανοούν ότι οι διαβουλεύσεις του Παρισιού και του
Βερολίνου με τους εκπροσώπους των τραπεζών για την μετακύλιση του
ελληνικού δημόσιου χρέους θα προδικάσουν την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα
στη στήριξη των χωρών που μετά το 2013 θα προσφύγουν στο Μόνιμο
Μηχανισμό ESM.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 05/07/2011)