ΔΝΤ - Ε.Ε : Δύσκολη Συγκατοίκηση

Από το Στρος Καν στη Λαγκάρντ, η αιφνιδιαστική αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του ΔΝΤ έδωσε το μήνυμα της συνέχειας με την επιλογή Ευρωπαίου και μάλιστα από την ίδια χώρα. Σε πρώτη προσέγγιση τα παραπάνω προβάλλουν ως αυτονόητα, καθώς η εμπλοκή του ΔΝΤ -με πρωτοβουλία της Μέρκελ- στη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη έμοιαζε να καθιστά την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. συνολικά το βασικό πεδίο δράσης και εμπλοκής του Ταμείου, παρά τη μείωση του ειδικού βάρους της Γηραιάς Ηπείρου στις παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες.

Παρά, λοιπόν, την εκ πρώτης όψεως εύκολη αλλαγή φρουράς, βαριά σύννεφα σκιάζουν τη συνεργασία ΔΝΤ - Ε.Ε.: Μία πρώτη γεύση πήραμε με τη σκληρή στάση που διαμορφώθηκε τις τελευταίες μέρες της θητείας Στρος Καν στα ηνία του Ταμείου, όταν συνδέθηκε η συνεισφορά στην πέμπτη δόση προς την Ελλάδα με τη διασφάλιση από πλευράς Ευρωζώνης της χρηματοδότησης της χώρας μας σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, με το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται και τώρα με ορίζοντα το Σεπτέμβριο και την έκτη δόση.

Με δύο λόγια θεσμικά -από το καταστατικό λειτουργίας του- αλλά και πολιτικά, λόγω των λεπτών ισορροπιών που πρέπει να διαμορφώνονται απέναντι στα εκτός Ευρώπης μέλη του Ταμείου, η Λαγκάρντ είναι πλέον υποχρεωμένη να ζητά σε κάθε νέα περίπτωση συμμετοχής του ΔΝΤ σε πακέτα διάσωσης υπευθυνότητα, δέσμευση, προβλεψιμότητα και πάνω από όλα ανεπιφύλακτη και μη αντιστρέψιμη εμπλοκή στη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης.

Περίεργη ειρωνεία της Ιστορίας: Την εμπλοκή του ΔΝΤ στο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας την Άνοιξη του 2010 την επέβαλε η Μέρκελ για δύο λόγους, πρώτον για να λειτουργήσει η προϊστορία των παρεμβάσεων του Ταμείου ως φόβητρο προς τους μελλοντικούς απείθαρχους και ως τιμωρία στους σημερινούς παραβάτες της δημοσιονομικής πειθαρχίας, και δεύτερον για να μην καταστεί η διάσωση χωρών-μελών της Ευρωζώνης μη ελέγξιμη δυναμική μετάβαση της Ευρωζώνης προς την οικονομική διακυβέρνηση και την πολιτική ένωση.

Σήμερα, η Λαγκάρντ είναι υποχρεωμένη να πιέζει την Ευρωζώνη, δηλαδή το Βερολίνο, για μια υπευθυνότητα και προβλεψιμότητα στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης της Ευρωζώνης, μια απαίτηση που ξεπερνά τη βούληση και τις δυνατότητες της κυβέρνησης Μέρκελ.

Ετσι, παρά τη διαφορά πολιτικού διαμετρήματος ανάμεσα στο Στρος Καν, που συμπεριφερόταν ως μελλοντικός πρόεδρος της Γαλλίας και λιγότερο ως τεχνοκράτης επικεφαλής του ΔΝΤ, η διάδοχός του είναι υποχρεωμένη σε πολιτική κατά κύριο λόγο προσέγγιση των σχέσεων με το Βερολίνο.

Πρόκειται για ένα ρόλο γνώριμο για τη μέχρι πρότινος υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, η οποία το Μάρτιο του 2010 σε πρωτοσέλιδη συνέντευξή της στους Financial Times είχε εξαπολύσει οξύτατη επίθεση κατά της Γερμανίας, λέγοντας ότι τα ελλείμματα του νότου της Ευρωζώνης είναι παρενέργεια των πλεονασμάτων της Γερμανίας και ότι αντί μιας σκληρής περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής στο νότο η λύση δεν θα ήταν άλλη από την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης στη Γερμανία.

Δίχως υπερβολή, αν συνεχισθεί η εν εξελίξει πολιτική κρίση στην Ευρωζώνη, η Λαγκάρντ θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να διαχειρισθεί τη σταδιακή απεμπλοκή του Ταμείου, και στην περίπτωση αυτή μάλλον θα έχει το προνόμιο να είναι η τελευταία Ευρωπαία επικεφαλής του ΔΝΤ.

Στα άκρα η σύγκρουση Ομπάμα-Ρεπουμπλικανών

Τα όσα εκτυλίσσονται τις μέρες αυτές στις ΗΠΑ είναι κάτι πολύ περισσότερο από τις συνηθισμένες και σε «παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές» αντιπαραθέσεις του Λευκού Οίκου με το Κογκρέσο με τον Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό.

Στην ουσία με πρόσχημα τη θωράκιση της χώρας από τους κινδύνους που διατρέχει λόγω δημοσιονομικών ελλειμμάτων, βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνολική εξέγερση της αμερικανικής δεξιάς και ακροδεξιάς που θεωρεί την πολιτική Ομπάμα κίνδυνο οριστικού ενταφιασμού της κληρονομιάς του Ρέιγκαν.

Για τον ιερό σκοπό της απονεύρωσης του Ομπάμα ώστε τα μέτρα που έλαβε -από την πιστωτική επέκταση μέχρι και την επέκταση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς- να παρουσιασθούν ως εσφαλμένες και αναποτελεσματικές επιλογές ώστε να αποσυσπειρωθεί και η δικιά του εκλογική βάση με στόχο να μην μπορέσει να επανεκλεγεί στις εκλογές του 2012.

Ετσι μια ανίερη συμμαχία έχει διαμορφωθεί, όπου συστρατεύονται μετριοπαθείς και ακραίοι ρεπουμπλικανοί αλλά και οίκοι αξιολόγησης που προσπαθούν να συνδέσουν τον ένοικο του Λευκού Οίκου με τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας.

Τον Ιανουάριο του 1960 στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, λίγο πριν εγκαταλείψει το Λευκό Οίκο, ο Αϊζενχάουερ είχε μιλήσει για το «Στρατιωτικοβιομηχανικό Σύμπλεγμα» που κυβερνά επί της ουσίας τη χώρα.

Σήμερα οι ιδεοληπτικοί του Νεοσυντηρητισμού και οι Μουτζαχεντίν τύπου Σάρα Πέιλιν έχουν συμμαχήσει με τη βιομηχανία της Υγείας και το χρηματοπιστωτικό λόμπι σε μια πρωτοφανή στα αμερικανικά πολιτικά χρονικά προσπάθεια να πλήξουν τον πρόεδρο της χώρας με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.

Αν κάτι μπορεί να προσάψει κανείς στον Ομπάμα είναι ο προσεκτικός και ελεγχόμενος τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να περάσει τις μεγάλες αλλαγές σε μια στιγμή που η αμερικανική αλλά και η παγκόσμια κοινή γνώμη βρίσκονταν σε κατάσταση-σοκ μετά την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης το Φθινόπωρο του 2008. Έδωσε έτσι στους αντιπάλους του πολύτιμο χρόνο για ανασύνταξη και αντεπίθεση και απογοήτευσε το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χρηματοπιστωτικό λόμπι των ΗΠΑ που με νωπές τις εγκληματικές του ευθύνες για την έκρηξη της κρίσης του 2008, θα μπορούσε να ΄χει κληθεί να λογοδοτήσει τόσο ενώπιον του Κογκρέσου όσο και ενώπιον της τακτικής Δικαιοσύνης.

ΗΠΑ - Πακιστάν
Το γυαλί ράγισε...
Νέος συμβιβασμός

Στην Ουάσιγκτον βρέθηκε αυτή τη βδομάδα ο επικεφαλής της περιώνυμης υπηρεσίας πληροφοριών του Πακιστάν ISI σε μια προσπάθεια να τεθεί υπό έλεγχο η κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες.

Μια κρίση που άρχισε να κλιμακώνεται όταν άρχισαν αμερικανικοί βομβαρδισμοί και επιχειρήσεις εναντίον των Ταλιμπάν στο Βορειοδυτικό Πακιστάν και έφτασαν σε σημείο παροξυσμού όταν Αμερικανοί κομάντος εκτέλεσαν τον Μπιν Λάντεν σε κρησφύγετο κοντά στην πρωτεύουσα Ισλαμαμπάντ.

Η απάντηση της Ουάσιγκτον δεν άργησε να έλθει πριν από λίγες μέρες όταν ανακοινώθηκε η περικοπή της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας κατά το εν τρίτον.

Το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ συγκεκριμένο: Με δεδομένο ότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε το Πακιστάν η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας, δηλαδή δεν έχουν την πολυτέλεια της πολεμικής αντιπαράθεσης σε ποια βάση μπορεί να διαμορφωθεί ένας νέος συμβιβασμός που να εξυπηρετεί τα ζωτικά συμφέροντα και των δύο πλευρών;

Απάντηση στο ερώτημα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει για το ορατό μέλλον με το αδιέξοδο στο Αφγανιστάν και τη νέα ένταση λόγω τρομοκρατικών πληγμάτων με την Ινδία να συνδέουν την εξέλιξη των διμερών σχέσεων Ουάσιγκτον-Ισλαμαμπάντ με τις ευρύτερες γεωπολιτικές ισορροπίες στη Νοτιοδυτική Ασία.