Οι στόχοι τους οποίους έχουν θέσει η
Κυβέρνηση και η τρόικα για την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών είναι
ανέφικτοι. Χθες ο οίκος αξιολόγησης Fitch χαρακτήρισε μη ρεαλιστικούς τους
στόχους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, αμφιβάλλοντας κατά πόσο η ελληνική
οικονομία θα μπορούσε να αντέξει τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Προς επίρρωση
επισημαίνει ότι τα στοιχεία για την εκτέλεση του προϋπολογισμού το πρώτο
εξάμηνο του έτους επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες αυτές.
Επαναλαμβάνεται και εφέτος ό,τι συνέβη
πέρυσι με το Μνημόνιο, το οποίο απέτυχε στην εφαρμογή του. Ετέθησαν στόχοι που
ήταν εκ προοιμίου βέβαιο ότι δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν. Και πάντως όχι με
την πολιτική που ακολουθήθηκε. Οι ίδιοι οι στόχοι θα μπορούσαν να είναι ακόμη
πιο φιλόδοξοι. Όμως προϋπόθεση για την εκπλήρωσή τους θα έπρεπε να είναι η
εφαρμογή μιας τελείως διαφορετικής πολιτικής. Και τέτοια πολιτική δεν
ακολουθείται από την σημερινή Κυβέρνηση, έτσι που γίνεται εμφανέστατο όσο
περνούν οι ημέρες ότι η κυβέρνηση ψήφισε κάτι το ανεφάρμοστο για ν’ αναβάλλει
κάτι το αναπόφευκτο (την χρεοκοπία).
Κραυγαλέο παράδειγμα των εξωπραγματικών
κυβερνητικών στόχων είναι οι εξαγγελίες για τις αποκρατικοποιήσεις. Έχει
προβλεφθεί να γίνουν μέσα σε λίγα χρόνια όσα δεν έγιναν επί δεκαετίες.
Θεωρητικώς, αυτά θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και μέσα σε μήνες. Όχι όμως από
μία κυβέρνηση που επί δύο σχεδόν χρόνια δεν πραγματοποίησε ούτε μία
ιδιωτικοποίηση δημοσίας επιχειρήσεως.
Αυτή η Κυβέρνηση προφανώς δεν είναι σε θέση να τις κάνει τώρα όλες μαζί. Εξ’
άλλου τα περισσότερα στελέχη της είναι αντίθετα στην ιδέα των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι μέχρι τώρα αυτές δεν ήταν στην
κυβερνητική ατζέντα. Το να προβλέπεται λοιπόν σήμερα ότι μέσα σε μία τριετία θα
αποκρατικοποιηθούν τα πάντα, είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
Το ίδιο ισχύει και για τους στόχους ως προς
την εκποίηση δημοσίας περιούσιας. Η τρόικα έχει προτείνει με τον πλέον σαφή
τρόπο τι πρέπει να γίνει. Το ελληνικό δημόσιο έχει υπό την κατοχή του τεράστια
ακίνητη περιουσία, την οποία δεν έχει κανένα λόγο να διατηρεί. Όποιος
περιηγηθεί το κέντρο των Αθηνών, θα καταμετρήσει πλήθος εγκαταλελειμμένων
ακινήτων τα οποία ανήκουν αμέσως ή εμμέσως στο κράτος (σε δημοσίους
οργανισμούς, ιδρύματα, κληροδοτήματα, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.). Το γεγονός ότι
είναι εγκαταλελειμμένα οφείλεται ακριβώς στο ότι ανήκουν στο κράτος. Η
διατήρησή τους συνεπάγεται μεγάλη δαπάνη για το δημόσιο, το οποίο καταφεύγει σε
δανεισμό και καταβάλλει εξοντωτικούς τόκους. Όμως όλοι δηλώνουν αντίθετοι στην
εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Πως λοιπόν θα επιτευχθούν και εδώ οι ανέφικτοι
στόχοι;
Εξωπραγματικοί είναι οι στόχοι και ως προς
τα φορολογικά έσοδα. Από την πρόσφατη έκθεση του Επιθεωρητού Δημόσια Διοίκησης
προέκυψε ότι αρκετές εφορίες παρουσίασαν τεράστιες αποκλίσεις στα έσοδα έναντι
των στόχων που είχαν τεθεί. Στα ανείσπρακτα έσοδα που καλούνται να εισπράξουν οι
εφορίες περιλαμβάνονται και τεράστια ποσά από πρόστιμα και προσαυξήσεις, τα
οποία είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν από τα δικαστήρια. Ακόμη, περιλαμβάνονται
και οφειλές πτωχευμένων επιχειρήσεων των οποίων οι ιδιοκτήτες είτε δεν είναι εν
ζωή ή βρίσκονται στη φυλακή! Με τέτοιους στόχους λοιπόν, πώς να μην υπάρξουν
αποκλίσεις;
Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι με την αύξηση
των φορολογικών συντελεστών θα αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Όμως επί 20 μήνες
αποδεικνύεται το αντίθετο. Κάθε περαιτέρω αύξηση των φορολογικών συντελεστών
οδήγησε όχι σε αύξηση, αλλά σε μείωση των αντίστοιχων φορολογικών εσόδων. Και
τούτο διότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί. Επί πλέον οι
φορολογούμενοι έχουν αρχίσει να αντιδρούν στην απαράδεκτη αφαίμαξή τους στην
οποία προβαίνει η Κυβέρνηση με τις αλλεπάλληλες επιβαρύνσεις των ιδίων πάντοτε
φοροδοτικών πηγών. Είναι μάλιστα λυπηρό ότι και η νέα ηγεσία του Υπουργείου
Οικονομικών κατέφυγε στην ίδια συνταγή. Η επιβολή εκτάκτου εισφοράς επί των
εισοδημάτων που έχουν ήδη δηλωθεί και φορολογηθεί, προβλέπεται ότι θα οδηγήσει
στο αντίθετο του επιδιωκόμενου αποτέλεσμα. Δηλαδή στην μη επίτευξη των
εισπρακτικών στόχων του Υπουργείου Οικονομικών.
Για να πετύχει οιαδήποτε οικονομική
πολιτική πρέπει να διέπεται από ρεαλιστικούς στόχους. Και εν προκειμένω αυτό
δεν ισχύει. Οι στόχοι τους οποίους έχει θέσει η Κυβέρνηση και τους οποίους έχει
αποδεχθεί η τρόικα, κάθε άλλο παρά ρεαλιστικοί είναι. Και τους καθιστά ακόμη
πιο εξωπραγματικούς η ίδια η πολιτική των κυβερνώντων και η νοοτροπία που τους
διέπει. Για αυτό η αποτυχία πρέπει να θεωρείται δεδομένη.