Αναπάντητη άφησε, ουσιαστικά, η κυβέρνηση την χθεσινή
πρόκληση Ερντογάν, κατά την παράνομη επίσκεψη του τελευταίου στα Κατεχόμενα,
ανήμερα της 37ης επετείου του Αττίλα Ι. Για άλλη μια φορά, ο Τούρκος
πρωθυπουργός απέδειξε ότι θεωρεί την χώρα του ως «κράτος αυξημένων
δικαιωμάτων» σε σχέση με τον περίγυρό της, η οποία στόχο έχει την επιβολή της δικής
της «ηγεμονικής σταθερότητας» σε όλη την περιοχή.
Πέραν της προκλητικής εμμονής σε μία λύση του Κυπριακού που
θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής του ’74 και την παραβίαση του
Διεθνούς Δικαίου, βασισμένη στην αρχή των «δύο ιδρυτικών κρατών», ο Ερντογάν
φιλοδοξεί να χαράξει ένα «Δίκαιο της Θάλασσας» αλά τούρκα. Συγκεκριμένα, δήλωσε
ότι «κάποιες πλευρές έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες στο θέμα αυτό, αλλά αυτές
οι προσδοκίες δεν θα υλοποιηθούν στην Ανατολική Μεσόγειο παραβλέποντας την
παρουσία της Τουρκίας. Κανένας δεν μπορεί να κάνει τέτοια βήματα που αποκλείουν
την Τουρκία και την "ΤΔΒΚ" στην περιοχή».
Και για να μην μείνουμε με καμία απορία, ο υπουργός Ενέργειας
και Φυσικών Πόρων της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζ δήλωσε ότι θα πρέπει να υπάρξει
στη Μεσόγειο συμφωνία όλων των γειτονικών κρατών σχετικά με «απαγορευμένες
οικονομικές ζώνες» στην περιοχή, ζώνες δηλαδή που θα πρέπει να απέχουν οι χώρες
από δραστηριότητα σε αυτές χωρίς τη συμφωνία των υπολοίπων. Δηλαδή η (Ανατολική,
άραγε, μόνο;) Μεσόγειος είναι, κατά τη σημερινή τουρκική κυβέρνηση, κάτι σαν
ένα τουρκικό ... «Mare Nostrum»,
όπου το «Δίκαιο της Θάλασσας» και τα δικαιώματα των άλλων κρατών που πηγάζουν από αυτό δεν μπορούν να αψηφούν τις διεκδικήσεις της Άγκυρας!
Θα θυμίσουμε, επίσης, και τη χαιρέκακη δήλωσή του ότι, μετά
τη φονική έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», η οικονομία των
Ελληνοκυπρίων «βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού», καθώς και ότι δεν θα
προκαλούσε έκπληξη μια πλήρης κατάρρευση τηςοικονομίας της
«ελληνοκυπριακής διοίκησης όπως ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα»!
Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι η άνοδος του Ερντογάν
και του ΑΚΡ αποτελεί την ιστορική εκδίκηση των, παραγκωνισμένων από τον
κεμαλισμό, κεντρικών και ανατολικών περιοχών της Τουρκίας, που ανέκαθεν είχαν
έναν πιο εσωστρεφή και ισλαμικό χαρακτήρα από τα «κοσμικά» δυτικά παράλια. Ο
κεμαλισμός, πολιτική έκφραση των τελευταίων, είχε ταυτίσει την Οθωμανική
Αυτοκρατορία και τον ισλαμικό της χαρακτήρα με την οπισθοδρόμηση και την
οικονομική υποδούλωση των Τούρκων στους Δυτικούς και τις χριστιανικές μειονότητες
που ανθούσαν ως και την επαύριον του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιδεολογική χρήση
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον κεμαλισμό είχε μόνο χωρικό-γεωστρατηγικό
χαρακτήρα.
Αντίθετα, με την άνοδο του Ερντογάν, οι ισλαμιστικές
κεντρικές και ανατολικές περιοχές παίρνουν την εκδίκησή τους (αν και αυτή είχε
αρχίσει να προετοιμάζεται ήδη από την εποχή Μεντερές). Τώρα, που είναι έτοιμες
να διαμορφώσουν ένα καθεστώς υπό τη δική τους πολιτική και συμβολική κυριαρχία,
είναι δυνατόν να εμφανιστούν πιο συμβιβαστικές προς την Ελλάδα σε σχέση με τους
πολιτικούς τους αντιπάλους; Όπως δείχνει η ως τώρα συμπεριφορά της κυβέρνησης
του ΑΚΡ απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο και όπως διαβάζουμε και στο γεωπολιτικό
μανιφέστο του Τούρκου ΥΠΕΞ, κ. Νταβούτογλου, η «ισλαμοδημοκρατική» Τουρκία
επιδιώκει να αναδείξει μία «αυτοκρατορική» παρουσία, που θα ρυθμίζει όλη τη
γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή, δορυφοροποιώντας όποιον γείτονά της μπορεί
…
Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να ιδωθεί και η στάση της Άγκυρας
στο Κουρδικό, μετά και τις εκλογές του Ιουνίου. Παρά τα ανοίγματα από τις αρχές
του έτους προς το κουρδικό στοιχείο, που αποτέλεσε από τα κύρια στηρίγματα της
ανόδου του ΑΚΡ στην εξουσία, ο Τούρκος πρωθυπουργός χαράσσει πλέον μία σκληρή
στάση, ακριβώς για να μην θεωρηθεί ότι η «νέο-οθωμανική» πολιτική του οδηγεί
στη διάλυση την εσωτερική συνοχή του κράτους – κάτι που θα δικαίωνε την
κεμαλική οπτική στο οθωμανικό παρελθόν.
Ελπίζουμε να γίνει αντιληπτό από την πολιτική μας ηγεσία στην πράξη - κι
όχι μόνο στις δηλώσεις – ότι η στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων», που
ευαγγελίζεται η σημερινή κυβέρνηση της γείτονος, αποτελεί το προπέτασμα καπνού
μίας βαθιά ηγεμονικής και αναθεωρητικής συμπεριφοράς για όλη την περιοχή.