Από τον Μπρέζνιεφ στο Σόιμπλε

Το 1968 την επαύριον της στρατιωτικής εισβολής της ΕΣΣΔ και τεσσάρων δορυφόρων της στην Τσεχοσλοβακία, ο Μπρέζνιεφ κατέστησε σαφές ότι η προάσπιση του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου νομιμοποιεί τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, μια προσέγγιση που ονομάσθηκε «Δόγμα Μπρέζνιεφ».

Τρεις δεκαετίες και πλέον αργότερα, την άνοιξη του 1999, η διάρκεια της εναέριας εκστρατείας του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, επιχείρησε να αναγορεύσει την προάσπιση των ατομικών και συλλογικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως παράμετρο που νομιμοποιεί διεθνή επέμβαση στο πεδίο της εθνικής κυριαρχίας.

Πιο ωμός από τους δύο προηγούμενους έρχεται να καταγραφεί ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε που, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Στερν, επιβεβαιώνει ότι προωθεί την αφαίρεση ψήφου στη λήψη αποφάσεων για όσες χώρες της Ευρωζώνης αναγκάζονται να προσφύγουν για δανεισμό στον Προσωρινό Μηχανισμό EFSF.

Πριν από ένα χρόνο μια παρόμοια δήλωση θα αφορούσε την Ελλάδα και θα ηχούσε ως προειδοποίηση για την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Σήμερα εκτός από τις παραπάνω τρεις χώρες αφορά άμεσα την Ιταλία και την Ισπανία και αποτελεί ένα σοβαρότατο σήμα κινδύνου για το Βέλγιο.

Μια αποδραματοποιημένη προσέγγιση των δηλώσεων Σόιμπλε δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την επίκληση εσωτερικών σκοπιμοτήτων, την ανάγκη να καθησυχάσει την εκλογική βάση του κυβερνώντος συνασπισμού στο Βερολίνο από την εντύπωση ότι η χώρα θα βάλει ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να στηρίξει την Ευρωζώνη.

Δυστυχώς, όμως, οι δηλώσεις Σόιμπλε επαναφέρουν μια πάγια διεκδίκηση της κυβέρνησης Μέρκελ από τότε που ξέσπασε η δημοσιονομική κρίση στην Ευρωζώνη, την αυτόματη δηλαδή αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου από τους παραβάτες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Η πρόταση αυτή είχε συνάντηση τη σθεναρή αντίσταση του Σαρκοζί και είχε εγκαταλειφθεί έναντι της αποδοχής από τη Γαλλία της Συμμετοχής Ιδιωτών στις διασώσεις χωρών στο πλαίσιο του Μόνιμου Μηχανισμού ESM μετά το 2013. Ο παραπάνω συμβιβασμός επικυρώθηκε στη γαλλογερμανική Σύνοδο Κορυφής στις 18 Οκτωβρίου του 2010 στην Ντοβίλ.

Η παρέμβαση Σόιμπλε επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά την τακτική του Βερολίνου στη διαχείριση της Δημοσιονομικής Κρίσης στην Ευρωζώνη: Κωλυσιεργία μέχρι το παρά πέντε, συμβιβασμός γύρω από ένα γενικό πλαίσιο και στη συνέχεια σκληρή πλειοδοσία όταν αρχίζει η διαπραγμάτευση για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων.

Ο Β. Σόιμπλε δεν προτείνει απλώς να προσθέσουμε «Προσβολή στην Πληγή» όπως λένε οι Αγγλοσάξονες (To add insult to injury). Προκαλεί διπλά τη Γαλλία: Πρώτον, γιατί ακυρώνει το συμβιβασμό της Ντοβίλ όπως είδαμε παραπάνω και δεύτερον, ακυρώνει τον πιο πρόσφατο συμβιβασμό στις 20 Ιουλίου που διαμόρφωσαν οι Μέρκελ-Σαρκοζί στο Βερολίνο, με το Παρίσι να αποδέχεται τη Συμμετοχή Ιδιωτών εδώ και τώρα και το Βερολίνο να αποδέχεται τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του EFSF, την οποία απέρριπτε μέχρι το παρά πέντε.

Τέλος, πρόσθεσε ότι η Γερμανία δεν πρόκειται να δώσει «Λευκή Κάρτα» στον Προσωρινό Μηχανισμό EFSF να παρεμβαίνει στη δευτερογενή αγορά συμβάλλοντας έτσι σύμφωνα με το εύστοχο σχόλιο του Reuters στην ένταση και αβεβαιότητα των αγορών, που μεταφράζεται άμεσα σε πιέσεις στην Ιταλία και την Ισπανία.

«Δεν έμαθαν τίποτε, δεν κατάλαβαν τίποτε», είχε αποφανθεί ο Ταλεϊράνδος λίγο μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων στη Γαλλία το 1815.

Σταθερή τακτική
Η παρέμβαση Σόιμπλε επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά την τακτική του Βερολίνου στη διαχείριση της Δημοσιονομικής Κρίσης στην Ευρωζώνη: Κωλυσιεργία μέχρι το παρά πέντε, συμβιβασμός γύρω από ένα γενικό πλαίσιο και στη συνέχεια σκληρή πλειοδοσία όταν αρχίζει η διαπραγμάτευση για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων.