Οι αρχικές προσδοκίες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους για μία
γρήγορη απομάκρυνση του Καντάφι από την εξουσία δεν φαίνεται να επαληθεύονται. Εκτός
του ότι ο Καντάφι διαθέτει και τους πόρους, αλλά και το λαϊκό έρεισμα για την
συνέχιση του «μέχρις εσχάτων αγώνα», οι Λίβυοι αντίπαλοί του στερούνται των
απαραίτητων στρατιωτικών δυνάμεων για την ανατροπή του, από την στιγμή που οι
Δυτικοί δεν αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία μίας χερσαίας επέμβασης. Η απροθυμία
των τελευταίων, βέβαια, ανάγεται στις εγγενείς δυσκολίες ενός τέτοιου
εγχειρήματος, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος παγίδευσης σε μία αδιέξοδη κατάσταση
τύπου Βοσνίας, Λιβάνου ή Σομαλίας …
Την ανθεκτικότητα του Καντάφι και, κατ’ αντιδιαστολήν, την
έλλειψη συνοχής του στρατοπέδου των αντικανταφικών δυνάμεων στην Λιβύη
καταδεικνύει και η χθεσινή δολοφονία του επικεφαλής των στρατιωτικών
επιχειρήσεων των Λίβυων αντικαθεστωτικών, Αμπντέλ Φατά Γιουνές. Μάλιστα, απ’
ό,
τι έχει γίνει ως τώρα γνωστό, χωρίς να υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση, ο Γιουνές
πυροβολήθηκε λίγη ώρα αφού το «Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο», που ηγείται των
αντικαθεστωτικών, ζήτησε να συνομιλήσει μαζί του για «επιχειρησιακά θέματα». Ο
Γιουνές ήταν πρώην υπουργός του Καντάφι που είχε αυτομολήσει, ενώ πληροφορίες του Αssociated Press
αναφέρουν ότι, λίγο πριν τη δολοφονία του, είχε «συλληφθεί» από τους
αντικαθεστωτικούς μαζί με δύο συνεργάτες του και θα μεταφέρονταν για ανάκριση.
Ο λόγος; Υπήρχαν υποψίες πως ο ίδιος και ο κύκλος του διατηρούσαν επαφές με το
καθεστώς Καντάφι ...
Μόλις λίγους μήνες πριν, κατά την έναρξη της λιβυκής κρίσης
και της επιχείρησης «Αυγή της Οδύσσειας», Δυτικοί αναλυτές, αρθρογράφοι, αλλά
και οι ίδιοι οι ηγετικοί κύκλοι των χωρών που λαμβάνουν μέρος στην επέμβαση,
καλλιεργούσαν σενάρια για «πρόθυμους» κανταφικούς αξιωματούχους που θα μπορούσαν
να συμβάλουν σε ένα «ανακτορικό πραξικόπημα» για τον παραμερισμό του Λίβυου
συνταγματάρχη. Και τώρα βλέπουμε να υπάρχουν υπόνοιες ότι ανάλογες μεθόδους
μετέρχεται ο Καντάφι έναντι των αντιπάλων του ! Ακόμη περισσότερο, τόσο οι αντικαθεστωτικοί, όσο και οι Δυτικοί, φαίνεται ότι αρχίζουν να εξετάζουν – όχι
χωρίς παλινδρομήσεις κι υπαναχωρήσεις, βέβαια - μία πολιτική λύση για το μέλλον
της Λιβύης με τον Καντάφι απαλλαγμένο από τις κατηγορίες του Διεθνούς
Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου, αλλά και πολιτικά παρόντα – ή έστω τους
επιγόνους του.
Προς το παρόν, ακόμη κι αν τα σενάρια αυτά δεν μοιάζουν
άμεσα υλοποιήσιμα, ο Καντάφι καταφέρνει να κερδίζει χρόνο και να ενσπείρει
διαιρέσεις στους Λίβυους και μη αντιπάλους του. Σε αυτό τον βοηθάει και η
δημοσιονομική δυσπραγία των ΗΠΑ – με αποκορύφωμα το εν εξελίξει «συνταγματικό
αδιέξοδο» για το χρέος - καθώς η κυβέρνηση Ομπάμα δεν διαθέτει ούτε πόρους ούτε την
εσωτερική πολιτική συναίνεση όχι μόνο για έναν νέο πόλεμο, αλλά ούτε καν για
ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο για την Μέση Ανατολή, όπως είχε προαναγγείλει την
άνοιξη η Υπουργός Εξωτερικών Χίλλαρυ Κλίντον.
Και δεν είναι μόνο η Λιβύη που αποτελεί «ανοιχτή πληγή» στην
περιοχή. Στην γειτονική Αίγυπτο η κατάσταση είναι ακόμη ρευστή, καθώς, παρά την
αναγγελία εκλογών το φθινόπωρο, η κοινωνία μοιάζει «καζάνι που βράζει», λόγω
της οικονομικής ένδειας, με πολλούς αναλυτές να προβλέπουν πολύ σύντομα νέο
γύρο αναταραχών.
Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν, μήπως πρέπει να προετοιμαζόμαστε
για ένα νέο ανοδικό «ράλλυ» των τιμών του αργού στους επόμενους μήνες;