Η πρόσφατη επίσκεψη της Αμερικανίδας
υπουργού Εξωτερικών κας Χίλαρι Κλίντον στην χώρα μας, στο πλαίσιο μιας
ευρύτερης περιοδείας της στην Ανατολική Μεσόγειο, έδωσε όπως ανεμένετο τροφή
για κάθε είδους σχόλια και ενίσχυση των συνηθισμένων συνωμοσιολογιακών θεωριών.
Εάν μάλιστα αναλογιστούμε και την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ –και δη της κυβέρνησης
Ομπάμα- στην διαχείριση της Ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, των απευθείας τηλεφωνικών
επαφών του προέδρου των ΗΠΑ με τον Έλληνα πρωθυπουργό το τελευταίο διάστημα και
τις δύο απανωτές αναλύσεις για την Ελλάδα και την τρέχουσα οικονομο-πολιτική
κατάσταση, από την φημισμένη «δεξαμενή σκέψης» (
think
tank)
Brookings
Institution που είναι γνωστό για τις στενές σχέσεις της με τον Λευκό
Οίκο, τότε η επίσκεψη της Αμερικανίδας ΥΠΕΞ αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
Η σημασία αυτή έγκειται στο γεγονός ότι
για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση το 1974 η Ελλάδα εμφανίζεται στο ραντάρ
της Αμερικανικής κυβέρνησης με περισσότερες από μία κουκίδες. Το πρώτο και
κλασσικό στίγμα αφορά την γειτνίαση της Ελλάδας με την Μέση Ανατολή, και ιδίως
με την Τουρκία, και τις συνηθισμένες εντάσεις στις σχέσεις των δύο κρατών και
τον ρόλο της χώρας μας στην ΝΑ πτέρυγα του
NATO, ο οποίος τελευταία εμφανίζεται ενισχυμένος λόγω των εκκαθαριστικών
επιχειρήσεων στην Λιβύη και της σταθερής υποστήριξης των από την Ελλάδα μέσω
των Αμερικανικών βάσεων στην Κρήτη∙ και με υπόβαθρο το ρήγμα το σχέσεων μεταξύ
Τουρκίας και Ισραήλ και της παράλληλης ανάδειξης του συμμαχικού άξονα μεταξύ
Ελλάδος-Ισραήλ κατά τους τελευταίους 12 μήνες. Μία εύθραυστη ισορροπία που χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις
και την οικονομική στήριξη της Ουάσινγκτον μπορεί ανά πάσα στιγμή να τιναχθεί
στον αέρα (όπως τα πυρομαχικά στην Κύπρο) με ολέθριες επιπτώσεις για όλους τους
εμπλεκόμενους.
Και ενώ το γεωπολιτικό παιχνίδι στην
περιοχή ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η Ελλάδα εμφανίζεται αίφνης και με ένα
δεύτερο στίγμα στην οθόνη του ραντάρ των παγκοσμίων περιστατικών. Αυτό της
κρίσης του δημόσιου χρέους της που απείλησε και απειλεί εν είδη ντόμινο με αστάθεια
την Ευρωζώνη, και κάτι που με την σειρά του επηρεάζει και την ίδια την
οικονομία των ΗΠΑ. Έκδηλη λοιπόν η ανησυχία στους κόλπους της Αμερικανικής
κυβέρνησης και άρα μία επιτόπου εξέταση της κατάστασης από την Υπουργό
Εξωτερικών επιβάλλεται. Η ανησυχία από πλευράς ΗΠΑ για την οικονομία της χώρας
μας, σε συνδυασμό με τις ευρύτερες οικονομικές και νομισματικές εξελίξεις στην
Ευρωζώνη, είναι φυσικό να οδηγεί στην αναζήτηση για εξεύρεση λύσεων οικονομικού
περιεχομένου που αποβλέπουν στην ενίσχυση των εσόδων της χώρας με στόχο την
αντιμετώπιση του χρέους αλλά και την επιστροφή σε μία βιώσιμη ανάπτυξη. Ασφαλώς
και δεν είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ μια Ελλάδα καταρρέουσα, σε συνεχή κρίση,
και άρα σημείο αστάθειας στην περιοχή.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εμεγαλούργησαν
και δεν αναδείχθηκε τυχαία ως η μεγαλύτερη οικονομική και τεχνολογική δύναμη
στον κόσμο. Για όσους διαβάζουν ιστορία θα δουν ότι μεγάλο μέρος της εκβιομηχάνισης
και της ανάπτυξής των στηρίζεται στην βέλτιστη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών
τους πηγών και ιδιαίτερα του πετρελαίου, φυσικού αερίου και του λιθάνθρακα με
την πυρηνική ενέργεια και τις ΑΠΕ να ακολουθούν αμέσως μετά. Είναι απόλυτα
λογικό λοιπόν τόσο η Αμερικάνικη κυβέρνηση όσο και οι επιχειρηματικοί κύκλοι
των ΗΠΑ να υποστηρίζουν ότι η συστηματική αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων της
χώρας μας, τόσο στον τομέα των υδρογονανθράκων όσο και των ΑΠΕ, μπορεί να
συνεισφέρει άμεσα και εντυπωσιακά στην οικονομική ανάκαμψη. Και προς αυτή την
κατεύθυνση συντάσσονται και αυτοί αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν αξιόλογες
επιχειρηματικές ευκαιρίες τις οποίες μπορούν να εκμεταλλευτούν επενδύοντας
αναλόγως. Οι τεράστιες δυνατότητες που πράγματι προσφέρει ο ενεργειακός τομέας
στην Ελλάδα και η πολύ σημαντική συνεισφορά του στην οικονομική ανάπτυξη της
χώρας είναι κάτι που δεν έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε και να τονίζουμε
με κάθε ευκαιρία τα τελευταία χρόνια μέσα από την στήλη.
Τώρα και η Αμερικάνικη πλευρά επισημαίνει
ακριβώς αυτή την δυνατότητα και μάλιστα προτείνει συγκεκριμένες επενδύσεις στις
ΑΠΕ και στους υδρογονάνθρακες. Απ’ ότι γνωρίζουμε το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι
όψιμο ούτε εκφράζεται τώρα λόγω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας. Εάν ψάξει
κάποιος τα αρχεία και τα δημοσιεύματα των τελευταίων 30 ετών θα διαπιστώσει ότι
αυτό το ενδιαφέρον και το επενδυτικό δυναμικό Αμερικανικών ενεργειακών εταιρειών
υπήρχε από παλιά. Αυτό που δεν υπήρξε – τις περισσότερες φορές - ήτο η Ελληνική διάθεση και θεσμική οργάνωση
για την αξιοποίησή του. Για αυτό και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός
γιατί η Ελλάδα ευρίσκεται σήμερα τελείως εκτός των επενδυτικών σχεδιασμών, όχι
μόνο Αμερικανικών εταιρειών αλλά και των μεγάλων διεθνών επιχειρηματικών ομίλων
γενικότερα.