Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αστείο από το διαχρονικό επιχείρημα
των ρεπουμπλικάνων ότι οι φοροελαφρύνσεις προς τους πλούσιους και οι επιδοτήσεις
προς το κεφάλαιο οδηγούν σε αύξηση του εισοδήματος των εργατών και σε ενίσχυση της
απασχόλησης. Ακόμα και αν ίσχυε κάτι τέτοιο στην εποχή του Ρίγκαν, σίγουρα δεν
ισχύει πλέον, διότι πολύ απλά οι σημερινοί πλουτοκράτες είναι εντελώς αποκομμένοι
από την υπόλοιπη κοινωνία. Συνεπώς, τα όποια δώρα τους δίνει μια κυβέρνηση δεν
μπορούν πια να «στάξουν» μέχρι τη μικρομεσαία τάξη, αναζωογονώντας την ευρύτερη
οικονομία.
Απόψεις σαν αυτή φιλοξενούνται στις μέρες μας ακόμα και σε
εφημερίδες όπως η Financial Times (βλέπε άρθρο του Philip Stephens από 2/8),
καθώς όλα δείχνουν πως η εμπειρία του 2008 δεν έβαλε μυαλό ούτε στην Wall Street,
ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλες. Για τους Έλληνες πολιτικούς ούτε λόγος
βέβαια, αφού ανήκουν σε διαφορετικό είδος ανθρώπου και ζουν σε ένα διαφορετικό
οικοσύστημα.
Έχει ειπωθεί επανειλημμένα τα τελευταία δύο χρόνια ότι η κρίση
που περνάμε στην Ελλάδα και διεθνώς είναι ηθική και όχι οικονομική. Υποτίθεται ότι
οι απανταχού κυβερνήσεις θα έθεταν περιορισμούς στις ακόρεστες ορέξεις των
κερδοσκόπων, μέσω της υιοθέτησης πιο αποτελεσματικών ρυθμίσεων και κανόνων.
Δυστυχώς για όλους μας, η κυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ δεν προχώρησε σε μια
ουσιαστική ρήξη που θα αποτελούσε παράδειγμα και για τους υπόλοιπους, ενώ ο
ευρωπαϊκός Νότος είναι σήμερα δέσμιος των οίκων αξιολόγησης και περνάει την
χειρότερη μεταπολεμική του κρίση.
Ας μας επιτραπεί να αναφέρουμε δύο-τρεις αριθμούς που φανερώνουν
έκδηλα την ανισοκατανομή του πλούτου στον δυτικογενή καπιταλισμό: Στη Βρετανία,
το εισόδημα των πλουσίων που εκπροσωπούν το 0,1% του πληθυσμού έχει εκτοξευτεί
πλέον στα επίπεδα που βρισκόταν το 1940 και ο P. Stephens αστειεύεται ότι «σύντομα
θα γυρίσουμε στη βικτωριανή εποχή».
Επίσης, σύμφωνα με την «Παγκόσμια Έκθεση Πλούτου 2011» της Merrill
Lynch, στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 40% του πλούτου, με έντονα
αυξητικές τάσεις τα τελευταία χρόνια!