Ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα των ελληνικών κυβερνήσεων είναι
ότι έχουν ξεχάσει (αν ποτέ γνώριζαν) ένα πολύ σημαντικό εργαλείο άσκησης
πολιτικής: Το πώς να ηγείσαι μέσω του παραδείγματος, είτε αυτό είναι αρνητικό,
είτε θετικό. Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα έχει καταντήσει ο τόπος όπου κανείς δεν
τιμωρείται ποτέ και ο τόπος όπου οι καλοί και αγαθοί δεν επιβραβεύονται ποτέ.
Για να καταλάβει κάποιος σε ποιον ακραίο βαθμό ισχύει αυτό
στη χώρα μας, αρκεί να συγκρίνει τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο με
αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ιταλία και στην Τουρκία. Στην Ιταλία, όταν ξέσπασε
το μεγάλο σκάνδαλο, όλοι μας είδαμε με πόση αυστηρότητα τιμωρήθηκαν οι μεγαλύτερες
ομάδες της χώρας, οι οποίες ακόμη δεν έχουν καταφέρει να συνέλθουν από το πλήγμα
που δέχτηκαν. Ομοίως, στην Τουρκία η δικαιοσύνη και η κυβέρνηση Ερντογάν προχώρησαν
με συνοπτικές διαδικασίες στην τιμωρία των προέδρων δύο από τους μεγαλύτερους
συλλόγους της χώρας, παρόλο που οι οπαδοί τους προχώρησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις.
Και στην Ελλάδα; Παρά τις διαβόητες τηλεφωνικές συνομιλίες
που βγήκαν στη φόρα και εμπλέκουν τους πάντες, μέχρι και τον πρόεδρο της ΕΠΟ, άτομα
όπως ο Αχ. Μπέος είναι πολύ πιθανό να τη βγάλουν καθαρή, ενώ οι ομάδες τους αποφασίστηκε
να μην τιμωρηθούν με υποβιβασμό, παρά μόνο με αφαίρεση μερικών βαθμών. Μιλάμε
δηλαδή για πρόσωπα που εκπροσωπούν ότι χειρότερο έχει βγάλει ποτέ αυτή η χώρα,
τα οποία έστησαν παιχνίδια, απείλησαν ζωές, δωροδόκησαν, ασέλγησαν στο σώμα του
ελληνικού αθλητισμού και θα τους επιτραπεί να την βγάλουν καθαρή ή έστω να την
γλιτώσουν με πολύ μικρές κυρώσεις.
Μετά από αυτό, πως είναι δυνατό να παραδειγματιστεί ένας πολύ
«ηπιότερος» παραβάτης, όπως ο φοροφυγάς ή ο λωποδύτης του δρόμου; Ειδικά όσον
αφορά την είσπραξη των φόρων, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική στο ελληνικό κράτος και
είναι φανερό ότι απλά δεν υπάρχει η βούληση για μια ουσιαστική προσπάθεια εκ
μέρους της κυβέρνησης. Μάλιστα, η στρατηγική της μη αντιπαράθεσης με τους μεγάλους
φοροφυγάδες είναι ανόητη ακόμα και με όρους μικροπολιτικού οφέλους διότι η κυβέρνηση
αυτή τη στιγμή αναγκάζεται να αυξάνει διαρκώς τους φόρους, επωμιζόμενη ένα δυσβάσταχτο
πολιτικό κόστος ακριβώς επειδή δεν μπορεί να εισπράξει τα στοιχειώδη.
Αυτά όσον αφορά τον παραδειγματισμό μέσω της τιμωρίας. Υπάρχει
όμως και το αντίθετο φαινόμενο, δηλαδή η επιβράβευση όσων τηρούν το νόμο και όσων
μοχθούν με τίμιο τρόπο, προσφέροντας έργο. Στη χώρα μας, όποιος είναι τέτοιος άνθρωπος
χαρακτηρίζεται ως κορόιδο, έχει πολύ χαμηλές προοπτικές εξέλιξης και συχνά
εξαναγκάζεται από την υπόλοιπη κοινωνία να διαλέξει την εξορία προς πιο
αξιοκρατικούς προορισμούς.
Ορδές ολόκληρες από νεαρούς επιστήμονες επισκέπτονται επί
σειρά ετών την αλλοδαπή, μαθαίνουν τι σημαίνει υγιής επαγγελματικός ανταγωνισμός
και στη συνέχεια γυρίζουν πίσω αντιμετωπίζοντας την ελληνική πραγματικότητα.
Ομοίως, σοβαροί επενδυτές του χώρου της ενέργειας προσπαθούν να πραγματοποιήσουν
ένα έργο που αποδεδειγμένα θα ωφελήσει μια περιοχή και προσκρούουν σε ιδιοτελείς
αντιδράσεις ή σε γραφειοκρατικές διαδικασίες. Αντιθέτως, κάθε λογής «λαμόγια»
λυμαίνονται τον χώρο προσφέροντας ψεύτικες υπηρεσίες και προϊόντα, δίχως να
τιμωρούνται εγκαίρως από τις αρχές.
Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να αλλάξει κάτι σε όλα αυτά, τότε
τουλάχιστον ας κάνει μια προσπάθεια η δικαιοσύνη. Αλλά όπως μια εισαγγελέας δεν
αρκεί για να φέρει την άσπρη μέρα στο ποδόσφαιρο, έτσι και στα υπόλοιπα θέματα χρειάζεται
να δούμε μια μαζικότερη προσπάθεια.