Στις 16/8 στη συνάντησή του με τη Μέρκελ στο Παρίσι ο Σαρκοζί ανανέωσε
την πρόσδεσή του στις επιλογές της Μέρκελ ως προς τη διαχείριση της
κρίσης της Ευρωζώνης, μια επιλογή που υιοθέτησε για πρώτη φορά τον
Ιούνιο του 2010.
Η ανανέωση έγινε στη «σκιά» της παρ' ολίγον κρίσης δανεισμού της
Ιταλίας και της Ισπανίας, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο Γάλλος πρόεδρος
είναι αποφασισμένος να επιμείνει στη με κάθε κόστος αποφυγή
διαφοροποίησης και ρήξης με τη Γερμανία στην παραδοχή ότι το όποιο
κόστος της παραπάνω επιλογής είναι μικρότερο από το κόστος της
διαφοροποίησης και πολύ περισσότερο της αντιπαράθεσης.
Μια σειρά από ενδείξεις δείχνουν ότι είναι εξαιρετικά πιθανό η παραπάνω
παραδοχή να διαψευσθεί με υψηλότατο ευρωπαϊκό αλλά και εσωτερικό
πολιτικό κόστος:
Η πρόσδεση με τη Μέρκελ δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση ότι η Γαλλία θα
κρατήσει την αξιολόγηση ΑΑΑ. Ούτως η άλλως ήδη η χώρα έχει καταγραφεί
σαν ο πιο αδύνατος κρίκος της Λέσχης της ανώτατης αξιολόγησης την οποία
αποτελούν η Γερμανία, η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Αυστρία
και η Φινλανδία. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι μετά το νέο κύμα
πίεσης των αγορών στην Ιταλία και την Ισπανία έρχεται η σειρά του
Παρισιού και μάλιστα λίγους μήνες πριν από την προεδρική εκλογή της
προσεχούς Άνοιξης.
Η σκληρή περιοριστική πολιτική που υιοθετεί ο Σαρκοζί στο όνομα της
διασφάλισης της πιστοληπτικής αξιοπιστίας της χώρας αλλά και των
γαλλο-γερμανικών ισορροπιών, θα έχει υψηλότατο πολιτικό κόστος. Με
δεδομένη την προσεκτική διαφοροποίηση των Σοσιαλιστών, ο μεγάλος
ωφελημένος που θα εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια θα είναι το Εθνικό
Μέτωπο της Λεπέν. Το ενδεχόμενο αυτό, μια αντιπαράθεση δηλαδή
Σαρκοζί-Λεπέν στο δεύτερο γύρο σε συνθήκες κρίσης, θα είναι απείρως πιο
αποσταθεροποιητικό από την αντιπαράθεση Σιράκ-πατρός Λεπέν στην
προεδρική εκλογή της Άνοιξης του 2002.
Μια από τα δεξιά αμφισβήτηση της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής θα
είναι πολιτικά καταστροφική για το Σαρκοζί. Ακόμη και στη βέβαιη
περίπτωση που επανεκλεγεί στο δεύτερο γύρο με αντίπαλο τη Λεπέν, η
Γαλλία θα είναι μια ακυβέρνητη πολιτεία με καταρρακωμένη ευρωπαϊκή
πολιτική αλλά και διεθνή πιστοληπτική αξιοπιστία.
Αν η παραπάνω δυναμική συγκριθεί με τις αρχικές ευρωπαϊκές φιλοδοξίες
του Σαρκοζί την περίοδο 2007-10, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική:
Αμέσως μετά την εκλογή του το 2007 προσπάθησε με τη δημιουργία της
Μεσογειακής Ένωσης αλλά και με την προσέγγιση των ΗΠΑ να εξισορροπήσει
το ηγεμονικό πολιτικό βάρος του Βερολίνου. Χωρίς περιστροφές η Μέρκελ
αποδυνάμωσε εν τη γενέσει του το Μεσογειακό Όραμα του Σαρκοζί.
Την επόμενη μέρα της έκρηξης της χρηματοπιστωτικής κρίσης το Φθινόπωρο
του 2008, ο Σαρκοζί με βασικό σύμμαχο τον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας
Γκόρντον Μπράουν, επιχείρησε να διαμορφώσει μια κοινή και συνεκτική
ευρωπαϊκή αντιμετώπιση για να προσκρούσει στην άρνηση της Μέρκελ.
Σήμερα η ευρωπαϊκή στρατηγική του Σαρκοζί έχει φέρει τη Γαλλία στη
χειρότερη, τις τελευταίες δεκαετίες, θέση της στους ευρωπαϊκούς
συσχετισμούς, έχει διογκώσει τη λαϊκίστικη Ακροδεξιά και έχει
στοχοποιήσει τη χώρα ως τον επόμενο αδύνατο κρίκο της Ευρωζώνης μετά τη
Μαδρίτη και τη Ρώμη.
Ο παρίας της λέσχης των ΑΑΑ
Η πρόσδεση με τη Μέρκελ δεν εγγυάται σε καμιά περίπτωση ότι η Γαλλία θα
κρατήσει την αξιολόγηση ΑΑΑ. Ούτως η άλλως ήδη η χώρα έχει καταγραφεί
σαν ο πιο αδύνατος κρίκος της Λέσχης της ανώτατης αξιολόγησης την οποία
αποτελούν η Γερμανία, η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Αυστρία
και η Φινλανδία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 29/08/2011)