Η Ελλάς οδηγείται
μαθηματικώς προς την χρεωκοπία και η Κυβέρνησις του κ. Παπανδρέου δεν κάνει
τίποτε γιά να την αποτρέψη. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Αφ’ ότου η χώρα
προσέφυγε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στηρίξεως και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,
η Κυβέρνησις παριστάνει ότι λαμβάνει μέτρα γιά να αποτραπή το μοιραίο. Αλλά στην
πραγματικότητα κοροϊδεύει την τρόϊκα, τον ελληνικό λαό και εν τέλει τον εαυτό
της. Το σκηνικό αυτό συνεχίζεται επί 1,5 περίπου χρόνο. Ετσι οι ξένοι έχουν
πλέον απαυδήσει με την περίπτωσή μας και ετοιμάζονται να μας εγκαταλείψουν.
Η αποχώρησις της
τρόϊκα
Χθες δημιουργήθηκε
ζήτημα από την διακοπή των συζητήσεων της Κυβερνήσεως με την τρόϊκα, οι οποίες
θα επαναληφθούν σε ένα δεκαήμερο. Και ο μεν αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και
υπουργός Οικονομικών κ. Ευάγγ. Βενιζέλος έσπευσε να διαβεβαιώση ότι η αποχώρησις
της τρόϊκα ήταν προγραμματισμένη. Αλλά διάχυτη παραμένει η εντύπωσις ότι τα
πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι ξένοι κατάλαβαν γιά μία ακόμη φορά ότι η
Κυβέρνησις δεν έχει καμμία βούληση να κάνη αυτά που πρέπει, ώστε να επιτευχθούν
οι στόχοι του προγράμματος δημοσιονομικής εξυγιάνσεως. Πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων, οι περισσότεροι υπουργοί ανθίστανται στην εφαρμογή των όσων έχουν
συμφωνηθή. Η δε τρόϊκα, που εμφανίζεται στην χώρα ανά τρίμηνο, διαπιστώνει ότι
κατά το διαρρεύσαν διάστημα δεν έγινε σχεδόν τίποτε από αυτά που είχαν
συμφωνηθή. Αυτό πρέπει να προεκάλεσε και τώρα την εμπλοκή.
Οι περισσότεροι
πολίτες θεωρούν ότι γιά την επιδείνωση των δημοσιονομικών και κυρίως γιά την
ύφεση ευθύνεται το μνημόνιο και κατ’ επέκτασιν η τρόϊκα που το επέβαλε. Αυτό
είναι ένας μύθος τον οποίο συντηρεί η Κυβέρνησις γιά πολιτικούς λόγους. Το
μείγμα της πολιτικής που περιέχει το μνημόνιο είναι προϊόν κυρίως των
κυβερνητικών θέσεων. Από την πρώτη στιγμή η Κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ ηρνείτο να λάβη
μέτρα δραστικού περιορισμού του κράτους και των δημοσίων δαπανών. Στις αρχές του
2010 ο κ. Παπανδρέου διετείνετο ότι το δημοσιονομικό μπορούσε να επιλυθή χωρίς
περικοπές μισθών στο δημόσιο και χωρίς απολύσεις. Οι δε αναλυτές μεγάλων ξένων
εφημερίδων τον ειρωνεύοντο τότε ευθέως. Ηταν τόσο αλλόκοτα αυτά που έλεγε, ώστε
οι αγορές κατάλαβαν τί συμβαίνει και τα επιτόκια δανεισμού μας εκτινάχθηκαν στα
ύψη.
Αυτή την ατελέσφορη
πολιτική θέλησε να εφαρμόση η Κυβέρνησις Παπανδρέου και όταν προσέφυγε στην ξένη
βοήθεια. Η τρόϊκα αντέτεινε ότι πρέπει να δοθή βάρος στον περιορισμό των
δημοσίων δαπανών, να κλείσουν οι άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί που επιβαρύνουν
ασκόπως τον κρατικό προϋπολογισμό, να αποκρατικοποιηθούν δημόσιες επιχειρήσεις
και να εξορθολογισθή η λειτουργία του κράτους. Παράλληλα, εζήτησε να γίνουν
κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα διευκόλυναν την
έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και θα δημιουργούσαν τις
απαιτούμενες συνθήκες γιά να υπάρξη ανάπτυξις. Ομως η Κυβέρνησις αντέδρασε σε
όλα. Και αντ’ αυτών, προέκρινε την αύξηση των φόρων, η οποία εξυπηρετούσε τις
δημαγωγικές της ανάγκες. Ετσι φθάσαμε στην σημερινή πρωτοφανούς εκτάσεως ύφεση.
Καμμία βούλησις
Προ επταμήνου (11
Φεβρουαρίου) η τρόϊκα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Πρότεινε -εκτός από τις
αποκρατικοποιήσεις- την εκποίηση δημοσίας περιουσίας, με το σκεπτικό ότι είναι
παράλογο το ελληνικό δημόσιο να δανείζεται και να καταβάλλη αστρονομικά ποσά σε
τόκους και την ίδια στιγμή να διατηρή στην κατοχή του μία τεράστια ακίνητη
περιουσία απολύτως ανενεργή, η οποία όχι μόνον δεν αποφέρει έσοδα στο δημόσιο
αλλά συνεπάγεται σημαντικές δαπάνες. Αλλά και σε αυτό αντέδρασε η Κυβέρνησις. Η
απάντησις του κ. Παπανδρέου ήταν ότι «δεν θα εκποιήσουμε σπιθαμή ελληνικής γής».
Στην συνέχεια βέβαια αυτό αναδιατυπώθηκε κάπως, αλλά η ουσία είναι πως η
Κυβέρνησις δεν έχει καμμία απολύτως βούληση να προχωρήση προς την κατεύθυνση
αυτή. Γι’ αυτό και δεν έχει δρομολογήσει τίποτε το ουσιαστικό.
Αυτά βλέπουν οι
εκπρόσωποι της τρόϊκα και απογοητεύονται. Είναι προφανές ότι βρίσκονται και οι
ίδιοι σε αδιέξοδο. Εχουν συμμετάσχει στην εκπόνηση ενός προγράμματος
δημοσιονομικής εξυγιάνσεως, στο οποίο τον πρώτο λόγο είχε η ελληνική Κυβέρνησις.
Εκείνη επέβαλε το μείγμα «λιγώτερη περικοπή δαπανών, περισσότερα έσοδα πό
φόρους». Αλλά και πέραν του ότι τι μείγμα καθ’ εαυτό είναι εσφαλμένο, εν
προκειμένω προκύπτει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της δημιοσιονομικής εξυγιάνσεως
είναι η ίδια η Κυβέρνησις. Με την πολιτική της και την εν γένει στάση της οδηγεί
μαθηματικώς τον τόπο σε χρεωκοπία.