Με μια απίστευτη και αναίτια καθυστέρηση τριών ετών -από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης το Φθινόπωρο του 2008- η γερμανική ηγεσία μοιάζει κατά πλειοψηφία να κατασταλάζει στην επιλογή της φυγής προς τα εμπρός, στη μετεξέλιξη δηλαδή, της Ευρωζώνης σε ομοσπονδία.
Σαν βαρόμετρο που πιστοποιεί τα παραπάνω μπορούμε να καταγράψουμε τρεις τοποθετήσεις για τη δημοσιονομική κρίση της χώρας μας, σε μια δύσκολη διαπραγματευτική καμπή εν όψει της αξιολόγησης της τρόικας εν όψει της εκταμίευσης της έκτης δόσης:
Η Μέρκελ θέτει ως προϋπόθεση την αυστηρή εφαρμογή των συμφωνηθέντων, αλλά σπεύδει ταυτόχρονα να διευκρινίσει ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα προκαλούσε ευρωπαϊκό «ντόμινο» αποσταθεροποιήσης.
Ο Σρέντερ στη συνέντευξή του στο Spiegel, σημειώνει ότι η Αθήνα εφαρμόζει μια πολιτική λιτότητας τόσο αυστηρή όσο και τα μέτρα των άλλων χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα.
Τέλος, οι Financial Times Deutschland επισημαίνουν ότι η πηγή της σημερινής κακοδαιμονίας της Ευρωζώνης είναι η αρχική άρνηση των χωρών-μελών να εγγυηθούν το σύνολο του ελληνικού χρέους, προφανώς υπό το φόβο του εσωτερικού πολιτικού κόστους μιας παρόμοιας επιλογής.
Ποιος ευθύνεται για το παραπάνω απίστευτο χάσιμο χρόνου; Η πλειοψηφία των εταίρων και των αναλυτών δείχνει τη Γερμανία της Μέρκελ, ο πρώην, όμως, καγκελάριος Σρέντερ δείχνει ως κύριο υπαίτιο τη Γαλλία, που απέρριψε σε δημοψήφισμα τη Συνταγματική Συνθήκη το 2005, η οποία επέτρεπε την ομοσπονδιακή μετεξέλιξη.
Φοβήθηκε η Μέρκελ τις αντιδράσεις των φορολογουμένων στην περίπτωση μιας ξεκάθαρης από την αρχή ευρωπαϊκής εγγύησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, ή καλλιέργησε τον απορριπτισμό τους στην παραπάνω επιλογή ως άλλοθι σε μια στρατηγική ευρωπαϊκής ακινησίας που είχε προκρίνει ως πιο επωφελή για τα γερμανικά συμφέροντα;
Το ερώτημα θα το απαντήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, καθώς σήμερα η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας πρέπει να απαντήσει στην πρόκληση αλλαγής του κλίματος τόσο στη χώρα όσο και στις πλεονασματικές Αυστρία, Ολλανδία και Φινλανδία, ώστε οι μεγαλόστομες διακηρύξεις και διαπιστώσεις περί επείγουσας ανάγκης επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης να βρουν αντίκρισμα.
Ο όψιμος ευρωπαϊκός ρεαλισμός της Μέρκελ- αφού διαπίστωσε ότι η δημαγωγία της προάσπισης των συμφερόντων των φορολογούμενων από την ανευθυνότητα των χωρών που βρίσκονται σε δημοσιονομική κρίση δεν αποδίδει εκλογικά- καταγράφεται σε μια στιγμή που το Βερολίνο, αλλά και η Ευρωζώνη συνολικά, έχουν χάσει την αξιοπιστία τους στις αγορές, που αντιδρούν στο παραμικρό «φτερούγισμα μιας πεταλούδας» με σεισμό.
Πώς θα βαδίσει η Ευρωζώνη προς την οικονομική διακυβέρνηση και την αναπόφευκτη στη συνέχεια πολιτική ένωση; Με την Ιταλία και την Ισπανία σε κρίση δανεισμού να ζητούν τη στήριξη του Προσωρινού Μηχανισμού EFSF, ή με τη δυναμική που θα προκαλούσε μια επίδειξη αποφασιστικότητας για το μέλλον της Ευρωζώνης να θωρακίζει προληπτικά τη Ρώμη και τη Μαδρίτη;
Μπορεί η Μέρκελ να «μαζέψει» τους Φιλελεύθερους, που βλέποντας το βέβαιο αποκλεισμό τους από την επόμενη Μπούντεσταγκ να κινούνται στη λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»;
Τέλος, αν η Γερμανία ανακτά την ευρωπαϊκή ψυχραιμία της δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να την εξάγει στην Ολλανδία και τη Φινλανδία, με δεδομένο το γεωπολιτικό μικρομεγαλισμό της πρώτης κα τον εσωστρεφή εθνικισμό της δεύτερης.
Αμείλικτα ερωτήματα
Πώς θα βαδίσει η Ευρωζώνη προς την οικονομική διακυβέρνηση και την αναπόφευκτη στη συνέχεια πολιτική ένωση; Με την Ιταλία και την Ισπανία σε κρίση δανεισμού να ζητούν τη στήριξη του Προσωρινού Μηχανισμού EFSF, ή με τη δυναμική που θα προκαλούσε μια επίδειξη αποφασιστικότητας για το μέλλον της Ευρωζώνης να θωρακίζει προληπτικά τη Ρώμη και τη Μαδρίτη;
(από την εφημερίδα "Ημερησία")