Αν ο Ερντογάν γνωρίζει Ιστορία δεν θα πρέπει να εξεπλάγη από την ψυχρολουσία που του επιφύλαξε ο αναπληρωτής ηγέτης των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στο Κάιρο, ο οποίος χωρίς περιστροφές του διαμήνυσε την αντίθεσή του σε τουρκικό ηγεμονικό περιφερειακό ρόλο.
Η δεύτερη μετά την Επανάσταση του 1821 μετωπική αμφισβήτηση εκ των έσω της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν ήταν άλλη από τη χειραφέτηση της Αιγύπτου του Μοχάμεντ Αλι -ενός ευφυούς Αλβανού από την Καβάλα που ανέτρεψε τους Μαμελούκους και ξεκίνησε τον εκσυγχρονισμό - εξευρωπαϊσμό της χώρας του- από τις αρχές του 19ου αιώνα και την προσπάθεια του Ιμπραήμ Πασά μετά το 1830 να κυριαρχήσει σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή σε μια σκληρή πολεμική σύγκρουση με τις δυνάμεις του Σουλτάνου. Όλα τα παραπάνω, λίγα χρόνια μετά την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο για την καταστολή της ελληνικής εξέγερσης ύστερα από παράκληση της Υψηλής Πύλης.
Οι μνήμες παρελθόντος περιφερειακής αίγλης για το Κάιρο δεν σταματούν στον 19ο αιώνα: Η Αίγυπτος του Νάσερ ήταν η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία ως ένωση πρώτα με τη Συρία με επιρροή από τη Βαγδάτη μέχρι το Αλγέρι και την Υεμένη.
Η αποπομπή του Μουμπάρακ κλείνει την περίοδο εσωστρέφειας και απομόνωσης από τον Αραβικό Κόσμο που ξεκίνησε με το Σαντάτ και τη συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ το 1978. Η Αίγυπτος μόλις εξασφαλίσει καθεστωτική σταθερότητα αυταρχική ή δημοκρατική με στρατιωτικό καθεστώς ή με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» θα διεκδικήσει στη Μέση Ανατολή το ρόλο που διεκδικούν για την Αγκυρα οι Ερντογάν-Νταβούτογλου.
Τα παραπάνω δεν μπορεί να τα αγνοεί ο Τούρκος πρωθυπουργός και εύλογα τίθεται το ερώτημα αν στη στρατιωτικοδιπλωματική του υπερδραστηριότητα στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο υπάρχουν πέραν των φιλοδοξιών εγκαθίδρυσης τουρκικής επιρροής και άλλα κίνητρα.
Ένα βαρύνον κίνητρο θα μπορούσε να είναι ένας ρόλος και σταθερός προσανατολισμός για τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μετά την απώλεια του εποπτικού-ηγεμονικού ρόλου που είχαν στους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς ρόλο και αποστολή στήριξης της εξωτερικής πολιτικής, των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συμφερόντων μιας χώρας θα ήταν μια υποθήκη αορίστου χρόνου στη μεταπολιτευτική σταθερότητα της χώρας.
Σταματήστε να νοσταλγείτε την εποχή που κυβερνούσατε τη χώρα, σταματήστε να διεκδικείτε πρωτεύοντα ρόλο στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων και στηρίξτε την επιστροφή της Τουρκίας στη Μεσανατολική Σκηνή, συνοδεύοντας τις εφοδιοπομπές προς τη Γάζα ή επιδεικνύοντας τη σημαία με την ημισέληνο κοντά στις γεωτρήσεις στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ρεαλιστικό μήνυμα προς τον τουρκικό στρατό σε αντίστιξη με τους μικρομεγαλισμούς του Νταβούτογλου αλλά και του μακαρίτη Οζάλ.
Η επιστροφή της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή μπορεί να λειτούργησε ως κάλυψη του κενού που άφηνε η εσωστρέφεια και η απομόνωση της Αιγύπτου του Μουμπάρακ και να ήταν δυνατή λόγω της διεθνούς απομόνωσης της Τεχεράνης εξαιτίας της εμμονής της στο πυρηνικό της πρόγραμμα. Από μόνη της η λέξη επιστροφή όταν συνδέεται με μια πρώην Αυτοκρατορία που κυριαρχούσε στην περιοχή μέχρι το 1918 ανακαλεί στις χώρες της περιοχής μνήμες αποικιακού παρελθόντος εξίσου αντιπαθείς με την κυριαρχία της Βρετανίας και της Γαλλίας στην περιοχή την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Ρόλος για το στρατό;
Σταματήστε να νοσταλγείτε την εποχή που κυβερνούσατε τη χώρα, σταματήστε να διεκδικείτε πρωτεύοντα ρόλο στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων και στηρίξτε την επιστροφή της Τουρκίας στη Μεσανατολική Σκηνή, συνοδεύοντας τις εφοδιοπομπές προς τη Γάζα ή επιδεικνύοντας τη σημαία με την ημισέληνο κοντά στις γεωτρήσεις στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ρεαλιστικό μήνυμα προς τον τουρκικό στρατό σε αντίστιξη με τους μικρομεγαλισμούς του Νταβούτογλου αλλά και του μακαρίτη Οζάλ.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")