Οι Τούρκοι Προκαλούν, Εμείς Αδρανούμε

Για μια ακόμη φορά η Ελλάς φαίνεται απούσα από τις διεθνείς εξελίξεις. Εξελίξεις οι οποίες αλλάζουν τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής μας και μάλιστα σε ζώνες εθνικών συμφερόντων πολύ πιο ζωτικών από αυτά που διεκυβεύθησαν στα Βαλκάνια και την πρώην Γιουγκοσλαβία. Αν λοιπόν η ολιγωρία μας να διαχειρισθούμε εκείνες τις κρίσεις μας άφησε «κληρονομιά» το πρόβλημα των Σκοπίων, ας αναλογισθούμε πόσο χειρότερα βάρη μπορεί να επωμισθούμε εξ αιτίας του γεγονότος ότι εθελοτυφλούμε έναντι των γεγονότων της ανατολικής Μεσογείου.

Η οικονομική κρίσις, η οποία αποτελεί την πρόφαση της διπλωματικής μας αδράνειας, μπορεί σε λίγα χρόνια να φαίνεται ήσσονος σημασίας ζήτημα αν αφήσουμε να εξελιχθούν ερήμην μας τα συμβαίνοντα στην ΑΟΖ της Κύπρου και στην βόρειο Αφρική.

Είναι προφανές ότι διανύουμε μια περίοδο ιστορικής ευκαιρίας, καθώς οι διαμορφούμενες ανακατατάξεις συμπίπτουν με τον νέο προσανατολισμό της Τουρκίας, η οποία συνεχώς απομακρύνεται από το πνεύμα και τις δομές του δυτικού κόσμου.

Ήδη οι «διαρροές» στο Wikileaks υποδεικνύουν ότι ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου έχει παύσει να χρησιμοποιή τον όρο «Τούρκοι» και προτιμά να ομιλή για «Νέο-οθωμανούς», ενώ είναι προφανές ότι η οικονομία της στρέφεται προς ανατολάς εγκαταλείποντας κάθε σκέψη εντάξεως στην ΕΕ.

Μόνον όσοι θέλουν να εθελοτυφλούν -και υπάρχουν ακόμη αρκετοί- εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι αργά η γρήγορα η Άγκυρα θα «λογικευθή» και θα επιστρέψη σε μια κεμαλικού τύπου δυτικόστροφη πολιτική. Κάθε ενέργεια της κυβερνήσεως Ερντογάν την απομακρύνει από την λογική του κοσμικού κράτους, το οποίο οι Αμερικανοί θεωρούσαν κάποτε υπόδειγμα και για άλλες μουσουλμανικές χώρες.

Η διαμάχη με το Ισραήλ εξ άλλου, δεν φαίνεται να είναι ευκαιριακή. Αποτελεί, όπως όλα δείχνουν, ακρογωνιαίο λίθο της τουρκικής πολιτικής να αναδειχθή σε περιφερειακή δύναμη που θα κυριαρχήση στις μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας.

Ήδη τα δεδομένα αρκούν για να πείσουν και τους τελευταίους αφελείς ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες της παραμικρής υποχωρήσεως στο Κυπριακό. Οι προγραμματισμένες συναντήσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ είναι καταδικασμένες. Θα ήταν και χωρίς την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας σχετικά με τις έρευνες για φυσικό αέριο στην κυπριακή ΑΟΖ.

Σε τέτοιες στιγμές φαίνεται η ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος. Το οποίο αναδιπλώνεται όταν πρέπει να προβή σε επίδειξη αποφασιστικότητος. Η Τουρκία προκαλεί μεν, αλλά αποφεύγει να προβή σε πράγματι επικίνδυνες ενέργειες. Ήδη αναδιπλώθηκε από την απειλή να παρέμβη δυναμικά για να διακόψη τις έρευνες. Τώρα «απειλεί» με δικές της γεωτρήσεις στην ΑΟΖ που συμφώνησε με το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Γνωρίζουμε όμως ότι δεν θα εκτεθή στον κίνδυνο εμπλοκής με το Ισραήλ, έχοντας μάλιστα λάβει και αμερικανικές προειδοποιήσεις.

Παρότι λοιπόν τα δεδομένα είναι εξόχως θετικά, η αντίδρασις της Ελλάδος συνοψίζεται στην συμφωνία του υπουργού Εξωτερικών κ. Σ. Λαμπρινίδη με τον πρόεδρο της Κύπρου κ. Δ. Χριστόφια για «αποφυγή στρατιωτικοποίησης της κατάστασης». Λες και αυτό μπορεί να ελεγχθή μονομερώς από την δική μας πλευρά. Η Ελλάς ούτε το 1974 είχε την παραμικρή διάθεση «στρατιωτικοποίησης». Όμως ο πόλεμος έγινε και χάσαμε τη μισή Κύπρο.

Δεν τασσόμεθα υπέρ μιας θερμής αντιπαραθέσεως. Με την εφεκτική μας στάση όμως δίδουμε εσφαλμένο μήνυμα στις άλλες πλευρές. Και αφήνουμε τα περιθώρια να εξελιχθούν τα πράγματα ακριβώς προς την μη επιθυμητή κατεύθυνση. Οπότε και αυτοί που μας υποστηρίζουν δεν θα αναλάβουν μόνοι το βάρος της αποτροπής.

Άρα και οι φίλοι μας αποθαρρύνονται και οι Τούρκοι αποθρασύνονται.

Αν δε, περιμένουν μερικοί την παρέμβαση της Ρωσίας υπέρ των δικαίων μας, ας αναλογισθούν μόνον ότι η εξαγωγή υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο ανατρέπει το μονοπώλιο που έχει σήμερα η «Γκάσπρομ» στην προμήθεια φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Ίσως έτσι ερμηνευθή και η κατά τα λοιπά ακατανόητος καθυστέρησις στην συμφωνία με το Ισραήλ για την δημιουργία σταθμού υγροποιήσεως και αποθηκεύσεως του φυσικού αερίου έξω από την Λεμεσό. Οι εκλεκτικές συγγένειες των σταλινικών κομμάτων υπάρχουν ακόμη…