Στο παρά πέντε, πριν δηλαδή οι επιλογές του Βερολίνου εκμηδενίσουν κάθε
περιθώριο διαφοροποίησης, το Παρίσι, η Ρώμη και η Μαδρίτη κατέστησαν
σαφές στο πλαίσιο του Eurogroup ότι αντιτίθενται στο μεγάλο «κούρεμα»
του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η έστω και καθυστερημένη αυτή αμυντική
σύμπλευση μπορεί με τους σημερινούς συσχετισμούς να μη λειτουργεί
διορθωτικά, αλλά σε κάθε περίπτωση μας θυμίζει μια μεγάλη χαμένη
ευκαιρία, τη συσπείρωση και το συντονισμό του νότου της Ευρωζώνης.
Είτε το θέλει είτε όχι η μια ή η άλλη χώρα ο ευρωπαϊκός νότος και στη
συνέχεια ο νότος της Ευρωζώνης αντιμετωπίζονται ως ενιαίο μπλοκ από το
βορρά, κυρίως από τη Γερμανία.
Όταν την Άνοιξη του 1998 ο Σιράκ επέβαλε στον Κολ τη συμμετοχή της
Ιταλίας στην πρώτη Ομάδα Χωρών της Ευρωζώνης ως αντίτιμο για την
ολοκλήρωση της διεύρυνσης της Ε.Ε. προς την κεντρική και ανατολική
Ευρώπη, τότε άνοιξε ο δρόμος για την ταυτόχρονη προσχώρηση της Ισπανίας
και της Πορτογαλίας, αλλά και της Ελλάδας δύο χρόνια μετά.
Όταν στη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας, το Δεκέμβριο του 2000, ο Σιράκ
ερχόταν σε μετωπική αντιπαράθεση με το Σρέντερ για να επιβάλει την
αναβάθμιση των ψήφων της Ισπανίας και της Πορτογαλίας σε θέση ισότιμη με
τους υπόλοιπους μεγάλους -Γαλλία, Γερμανία Βρετανία- ήταν προφανές ότι
επιχειρούσε να θέσει τα θεμέλια μιας νοτιοευρωπαϊκής συσπείρωσης εντός
της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Τέλος, όταν αμέσως μετά την εκλογή του στην προεδρία της Γαλλίας την
Άνοιξη του 2007 ο Σαρκοζί επιχειρούσε να συγκροτήσει την Ενωση για τη
Μεσόγειο με τις Χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής από τη
μια μεριά και το Νότο της Ευρωζώνης από την άλλη, κατά κύριο λόγο
στόχευε στη συγκρότηση ενός νοτιοευρωπαϊκού μπλοκ ως αντίβαρο στην
γερμανική παντοδυναμία, μια υπόθεση που επιβεβαιώνεται από την ταχύτητα
με την όποία η Μέρκελ έσπευσε να τορπιλίσει το εγχείρημα.
Ετσι όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση στις ΗΠΑ το Φθινόπωρο του
2008 είχαν απλά καταγραφεί αποτυχημένες προσπάθειες συσπείρωσης του
νότου της Ευρωζώνης, με την ευθύνη να βαραίνει τόσο τη Γαλλία όσο και
την Ιταλία και την Ισπανία.
Η Γαλλία του Σαρκοζί είδε τη συνεργασία με το Βερολίνο ως ασύμβατη
πολιτική με την προώθηση μιας νοτιοευρωπαϊκής συσπείρωσης της οποίας θα
ήταν ο φυσικός ηγέτης και εκπρόσωπος.
Με τη σειρά τους, Ιταλία και Ισπανία είδαν τις μεσογειακές φιλοδοξίες
της Γαλλίας ως ανταγωνιστικές με τις δικές τους περιφερειακές επιδιώξεις
και είτε αδιαφόρησαν είτε πολύ περισσότερο συνέκλιναν με το Βερολίνο
για να σαμποτάρουν το Παρίσι.
Η στρατηγική αυτή σύγχυση συνεχίσθηκε και μετά το Φθινόπωρο του 2008,
καθώς στην αρχή όλες οι χώρες του νότου της Ευρωζώνης διαγκωνίζονταν για
να διακηρύξουν ότι δεν έχουν κοινά προβλήματα και πολύ περισσότερο
κοινά συμφέροντα με το πρώτο θύμα της κρίσης την Ελλάδα.
Η Πορτογαλία δεν είναι Ελλάδα, η Ισπανία δεν είναι Πορτογαλία και η
Ιταλία δεν είναι Ισπανία. Κάπως έτσι προσπαθούσαν οι κυβερνώντες σε
Λισαβόνα, Μαδρίτη και Ρώμη να εξευμενίσουν τις αγορές και το Βερολίνο.
Σήμερα δεν υπάρχουν αυταπάτες ότι οι επιλογές του Βερολίνου και των
συμμάχων του -Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία- πλήττουν
από κοινού τα ζωτικά συμφέροντα του νότου της Ευρωζώνης και της Γαλλίας,
η οποία πλέον κατά παραχώρηση λογίζεται ως μέλος της Ομάδας των ΑΑΑ.
Δύσκολη συνεργασία
Η Γαλλία του Σαρκοζί είδε τη συνεργασία με το Βερολίνο ως ασύμβατη
πολιτική με την προώθηση μιας νοτιοευρωπαϊκής συσπείρωσης, της οποίας θα
ήταν ο φυσικός ηγέτης και εκπρόσωπος. Με τη σειρά τους, Ιταλία και
Ισπανία είδαν τις μεσογειακές φιλοδοξίες της Γαλλίας ως ανταγωνιστικές
με τις δικές τους περιφερειακές επιδιώξεις και είτε αδιαφόρησαν είτε
πολύ περισσότερο συνέκλιναν με το Βερολίνο για να σαμποτάρουν το Παρίσι.
(aπό την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 06/10/2011)