Εναντίωση και Υποταγή

Η Ιστορία αρέσκεται στις ιδιόμορφες ειρωνικές συμπτώσεις: Η μέρα που ο Τρισέ αποχαιρετούσε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα περάσει μάλλον στην Ιστορία σαν η ημερομηνία ανοικτής ρήξης μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου στην πιο κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά:

Αν τα όσα καταγράφηκαν προχθές το βράδυ και χθες δεν ανατραπούν, τότε η Σύνοδος Κορυφής της Κυριακής δεν θα μπορέσει σε καμιά περίπτωση να δώσει τη συνολική λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα της Ευρωζώνης, όπως είχαν απαιτήσει πριν από λίγες μέρες οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης. Ετσι, στις 3 και 4 Νοεμβρίου, στις Κάνες, η Γερμανία θα αντιμετωπισθεί χωρίς προσχήματα πλέον ως ταραξίας των παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών και ότι έχει απομείνει -έστω και προσχηματικά- ως κοινός ευρωπαϊκός παρονομαστής θα αποσαθρωθεί.

Εκτός από τους G-20, την Ευρωζώνη την περιμένουν στη γωνία και οι αγορές, με απρόβλεπτες συνέπειες ειδικότερα σε ό,τι αφορά την επί της ουσίας ακυβέρνητη Ιταλία.

Το τι συνέβη στη Φραγκφούρτη προχθές το βράδυ είχε προδιαγραφεί από τη συνάντηση κορυφής Μέρκελ -Σαρκοζί στην Ντοβίλ πριν από ένα χρόνο, όταν η Γαλλία αποδέχθηκε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τα μεγάλα «κουρέματα», αλλά και ακόμη παραπέρα για τις υποχρεωτικές αναδιαρθρώσεις του δημόσιου χρέους ως τελική λύση για τις χώρες που το χρέος τους δεν θα κριθεί βιώσιμο.

Στην Ντοβίλ, λοιπόν, άνοιξε ο δρόμος που οδήγησε στην ομηρεία του γαλλικού τραπεζικού συστήματος, που πληρώνει την υπερέκθεσή του στο χρέος της περιφέρειας της Ευρωζώνης και που σε συνδυασμό με τη θεωρούμενη ως βεβαία για τους επόμενους μήνες υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας συνιστά μία πρώτου μεγέθους γεωπολιτική υποβάθμιση του Παρισιού, που πλέον από προσχηματικά ισότιμος, αλλά επί της ουσίας ήσσων εταίρος του Βερολίνου, υποβιβάζεται σε κατηγορία ανάλογη με την Ιταλία και την Ισπανία.

Την ίδια ώρα που η Γαλλία δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή της για τη στάση της Γερμανίας, η Ιταλία και η Ισπανία -η τύχη των οποίων εντός της Ευρωζώνης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα διακυβεύματα στην ταραχώδη και επεισοδιακή γαλλογερμανική διαπραγμάτευση- έχουν επιλέξει μία ηχηρή σιωπή ανάλογη με αυτή που έχει εκ των πραγμάτων επιβληθεί στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Οταν την Ανοιξη του 2010 γινόταν σαφές ότι μακράν του να αποτελεί ελληνικό πρόβλημα, εξαίρεση ή ιδιομορφία, η δημοσιονομική κρίση θα πλήξει το σύνολο της περιφέρειας της Ευρωζώνης -νότος συν Ιρλανδία- η Γαλλία εγκατέλειπε το φυσικό ηγετικό της ρόλο στην παραπάνω ομάδα για να προσδεθεί στη Μέρκελ.

Σήμερα, Ιταλία και Ισπανία παρακολουθούν σιωπηρές μία διαπραγμάτευση που τις αφορά κατά κύριο λόγο, όπως ακριβώς συνέβη στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου. Με πρόσχημα την Ελλάδα, το Βερολίνο επεξεργάζεται σενάρια και προετοιμάζει εργαλεία ώστε να πληρώσει το μικρότερο δυνατό κόστος μιας προληπτικής σταθεροποιητικής παρέμβασης ή μιας διάσωσης της Ρώμης και της Μαδρίτης, με το Παρίσι να πληρώνει το κόστος με οδυνηρές οικονομικές και γεωπολιτικές παρενέργειες.

Ο χαμένος χρόνος δεν μπορεί να ανακτηθεί. Η αντιπαράθεση του Σαρκοζί με τη Μέρκελ γίνεται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση από ότι τον Ιούνιο του 2010.

Μοιραία συνάντηση
Στην Ντοβίλ, λοιπόν, άνοιξε ο δρόμος που οδήγησε στην ομηρεία του γαλλικού τραπεζικού συστήματος, που πληρώνει την υπερέκθεσή του στο χρέος της περιφέρειας της Ευρωζώνης και που σε συνδυασμό με τη θεωρούμενη ως βεβαία για τους επόμενους μήνες υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας συνιστά μία πρώτου μεγέθους γεωπολιτική υποβάθμιση του Παρισιού, που πλέον από προσχηματικά ισότιμος, αλλά επί της ουσίας ήσσων εταίρος του Βερολίνου, υποβιβάζεται σε κατηγορία ανάλογη με την Ιταλία και την Ισπανία.