Το
γεγονός ότι η Κυπριακή
Δημοκρατία συνεχίζει με συνέπεια την προγραμματισμένη έρευνα για φυσικό αέριο,
παρά την αφόρητη διπλωματική και στρατιωτική πίεση που ασκεί η Τουρκία, έπρεπε
να αποτελή και για εμάς παράδειγμα κρατικής αποτελεσματικότητος και μεθοδικού
τρόπου ενεργείας.
Ίσως δεν είναι ιδιαιτέρως
γνωστό, αλλά οι προετοιμασίες των ερευνών αυτών ανάγονται στις ημέρες του
αειμνήστου προέδρου Τάσσου Παπαδοπούλου. Ο σημερινός πρόεδρος Χριστόφιας απλώς
συνεχίζει την διαδικασία και μάλιστα όχι με τον καλύτερο τρόπο. Το
χαρακτηριστικό της πολιτικής Παπαδοπούλου ήταν η καλώς εννοουμένη μυστικότης που
εκάλυψε τις πρώτες φάσεις των ερευνών. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να προκληθούν
αντιδράσεις που ενδεχομένως θα απέτρεπαν και την ομαλή διεξαγωγή τους, πριν
υπάρξη σχετική βεβαιότης για τα αποτελέσματα και ακόμη περισσότερο πριν
διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες στην διεθνή σκηνή.
Διαπιστώνει κανείς πόσο
διαφορετική είναι η άσκησις πολιτικής με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, από την
λαϊκίστικη και επικοινωνιακή προσέγγιση. Ο μακαρίτης ο Παπαδόπουλος ουδέποτε
διετυμπάνισε τις προσπάθειες αυτές, έχασε τις εκλογές, αλλά άνοιξε τον δρόμο
ώστε η Κύπρος να μπορέση να αξιοποιήση τους φυσικούς πόρους των θαλασσών
της.
Στην
Αθήνα απεναντίας ακόμη και
σε ζητήματα ήσσονος σημασίας, πρώτο μέλημα των πολιτικών μας είναι η
επικοινωνιακή εκμετάλλευσις και η προσπάθεια για αποκλειστικώς ψηφοθηρική
αξιοποίηση κάθε υπαρκτού να ανυπάρκτου ζητήματος. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε
στο απώτερο παρελθόν να απαριθμήσουμε διάφορες περιπτώσεις κατά τις οποίες οι
ελληνικές κυβερνήσεις «έκαψαν» τα χαρτιά τους, επειδή ακριβώς έσπευσαν να
εκμεταλλευθούν επικοινωνιακώς καταστάσεις που δεν εγνώριζαν κάν, πόσο
πραγματικές ήσαν.
Ακόμη και στην περίπτωση
του ορυκτού και υποθαλασσίου πλούτου της χώρας, αφήνουμε να αναπτύσσονται
μυθολογίες, χωρίς να έχουμε προχωρήσει σε προκαταρκτικές έστω έρευνες που θα μας
δείξουν τουλάχιστον το πλαίσιο στο οποίο μπορεί να κινηθούμε. Αν μάλιστα
αναφερθούμε και στον τομέα της κρατικής αποτελεσματικότητος, τότε θα δούμε πως
οι ελληνικές κυβερνήσεις με τις πολυάνθρωπες δομές δημοσίας διοικήσεως (ίσως και
εξ αιτίας αυτών) δεν έχουν ακόμη κατορθώσει να αρχίσουν ούτε μία ερευνητική
δραστηριότητα. Σε πολιτικό επίπεδο δε, ούτε κάν την ΑΟΖ μας έχουμε οριοθετήσει.
Γιατί;
Να
τονίσουμε στο σημείο αυτό, ότι
σε αντίθεση με το
FIR και την ζώνη ευθύνης
ερεύνης διασώσεως, που αποτελούν υποχρέωση απέναντι στην διεθνή κοινότητα, η ΑΟΖ
συνιστά πραγματικό κυριαρχικό δικαίωμα. Στην ζώνη αυτή μπορούμε να κάνουμε
έρευνα και εκμετάλλευση. Και αυτά συνιστούν εθνική κυριαρχία. Συνεπώς κάθε
καθυστέρηση στην οριοθέτηση της ΑΟΖ αφήνει περιθώρια για επικίνδυνα τετελεσμένα
εις βάρος μας. Και αν κάποιοι φοβούνται την αντίδραση της Τουρκίας ας κοιτάξουν
απλώς προς την μικρή Κύπρο. Η οποία δεν φοβήθηκε…
Η
Κύπρος όμως, έπρεπε να
αποτελεί παράδειγμα και σε πολλούς άλλους τομείς. Κυρίως της οικονομικής
πολιτικής. Αντιμετωπίζουμε σήμερα μια κρίση και φαίνεται λησμονούμε ότι το 1974
η Κύπρος απώλεσε, μαζί με το εθνικό έδαφος, περίπου το 70% των πλουτοπαραγωγικών
της πηγών και τις μισές περίπου θέσεις εργασίας. Όμως μέχρι το 1978 είχε
αποκαταστήσει την οικονομία της και προχωρούσε προς την ανάπτυξη.
Δύο βασικοί άξονες
οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Αφ’ ενός το κράτος εγγυήθηκε τις θέσεις εργασίας
όσων εργάζονταν στο Δημόσιο και τους οργανισμούς του. Οι εργαζόμενοι όμως
απεδέχθησαν μείωση των αποδοχών τους κατά 20% και αύξηση των ωρών εργασίας από
40 περίπου την εβδομάδα σε 58. Επρόκειτο δε, για ώρες παραγωγικής εργασίας. Αφ’
ετέρου, αντί να αποδυθή σε προσπάθεια συλλογής εσόδων, το Κράτος αξιοποίησε όσα
κεφάλαια του είχαν απομείνει για να παράσχη εγγυήσεις σε όσους προσπαθούσαν να
ενεργοποιηθούν στον χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, που τελικώς φέρνει την
ανάπτυξη και δημιουργεί κατά υγιή τρόπο νέες θέσεις εργασίας.
Σήμερα εμείς, ούτε εθνικό
έδαφος απωλέσαμε, ούτε προβλήματα προσφύγων έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Αντί όμως
να σχεδιάσουμε μια ρεαλιστική πολιτική και να εργασθούμε για την ανάπτυξη και
την έξοδο από την κρίση, εμμένουμε στις σοσιαλιστικής εμπνεύσεως ιδεοληψίες που
μας οδήγησαν σε αυτήν. Τις οποίες επιπροσθέτως θέλουμε και να τις
εκμεταλλευόμαστε μικροπολιτικά και επικοινωνιακά.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")