Όπως είναι καθιερωμένο από τις Συνόδους Κορυφής της Άνοιξης του 2010
ύστερα από λίγες μέρες η υπογραφή της Γερμανίας αθετείται επί της ουσίας
με δηλώσεις αξιωματούχων που διαβεβαιώνουν την κοινή γνώμη ότι η χώρα
δεν θα πληρώσει την κακή δημοσιονομική διαχείριση των εταίρων της στην
Ευρωζώνη.
Πριν καν κλείσουν δυο βδομάδες από τη Σύνοδο Κορυφής της 26ης
Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Μέρκελ καθιστά σαφές ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν
ούτε τα αποθέματα χρυσού και συναλλάγματος της Μπουντεσμπάνκ, αλλά ούτε
και τα Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα (SDR) του ΔΝΤ για να ενισχυθεί ο
Προσωρινός Μηχανισμός EFSF, επικαλούμενη την ανεξαρτησία της
Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας.
Δεν πρόκειται όμως για την πολλοστή αθέτηση της υπογραφής της
ισχυρότερης χώρας της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, πρόκειται για εγκατάλειψη
αν όχι χαριστική βολή στην δεινά πιεζόμενη από τις αγορές Ιταλία: Αν
μέχρι χθες το πρόβλημα των αγορών ήταν η αποχώρηση του Σ. Μπερλουσκόνι
και η υιοθέτηση από την επόμενη κυβέρνηση σοβαρών μέτρων περιστολής του
δημόσιου χρέους, σήμερα η Ρώμη προβάλλει ως καταδικασμένη ή να λύσει
αβοήθητη το πρόβλημα του δανεισμού της ή να καταρρεύσει.
Η γερμανική απερίφραστη άρνηση ουσιαστικής ενίσχυσης του EFSF
διαβάζεται από τις αγορές ως δήλωση αδυναμίας της Γερμανίας να στηρίξει
σήμερα την Ιταλία και αύριο την Ισπανία, μια τοποθέτηση που δίνει στους
τραπεζίτες και στους επενδυτές το σύνθημα να απαλλαγούν εδώ και τώρα και
με το όποιο κόστος από τα ιταλικά ομόλογα.
Η νέα γερμανική υπαναχώρηση διαλύει ό,τι είχε απομείνει από την
αξιοπιστία των δηλώσεων για μετάβαση στην Οικονομική Διακυβέρνηση και
εμφανίζει τη συνταγή που επεβλήθη στην Ελλάδα και θα επαναληφθεί με πάσα
βεβαιότητα στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία, δηλαδή μια περιορισμένη
ποσοτικά συμμετοχή σε πακέτο διάσωσης και στη συνέχεια «κούρεμα» του
χρέους, σαν το όριο της εμπλοκής του Βερολίνου στη διάσωση της
Ευρωζώνης.
Ακόμη χειρότερα, η δημόσια εγκατάλειψη της κλυδωνιζόμενης Ιταλίας από
τη Γερμανία διαβάζεται με πανικό από τη Γαλλία, που θα υποστεί μοιραίο
πλήγμα από τους κραδασμούς της δημοσιονομικής κρίσης της Ρώμης.
Τα παραπάνω παραπέμπουν όχι στο βραχυκύκλωμα, στο χάος και στην
εσωστρέφεια του Βερολίνου αλλά σε ένα Σχέδιο Β: Όταν η πίεση των αγορών
μεταφερθεί από την Περιφέρεια σε μεγάλες οικονομίες, όπως η Ιταλία, η
Γερμανία αποφεύγει να εμπλακεί και προχωρεί στη διασφάλιση της επιβίωσης
μιας Μικρής Ευρωζώνης (Γερμανία, Αυστρία, Φινλανδία, Ολλανδία,
Λουξεμβούργο και οριακά και για περιορισμένο χρονικό διάστημα τη
Γαλλία).
Ετσι εννέα σχεδόν χρόνια μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης το
Δεκέμβριο του 2002, η οποία τερμάτισε και επίσημα τη διχοτόμηση της
Ευρώπης που συμφωνήθηκε στη Γιάλτα το Φεβρουάριο του 1945, η Γερμανία
χαράσσει μια νέα διαχωριστική γραμμή εντός της Ευρωζώνης και πυροδοτεί
μια διαίρεση που δεν θα είναι μόνο οικονομική, αλλά θα έχει καθοριστικές
γεωπολιτικές παρενέργειες για τις ευρωπαϊκές ισορροπίες αλλά και τη
διατλαντική σχέση.
Έχουν, άραγε, συναίσθηση στο Βερολίνο και τη Φραγκφούρτη για το πού
οδηγούνται τα πράγματα; Η ιστορία διδάσκει ότι τόσο τον Ιούλιο του 1914
όσο και τον Αύγουστο του 1939, ουδείς στη γερμανική πρωτεύουσα είχε
συναίσθηση της διολίσθησης σε παγκόσμια σύρραξη.
Νέα διαίρεση της Ευρώπης
Εννέα σχεδόν χρόνια μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης -το Δεκέμβριο
του 2002- η οποία τερμάτισε και επίσημα τη διχοτόμηση της Ευρώπης που
συμφωνήθηκε στη Γιάλτα το Φεβρουάριο του 1945, η Γερμανία χαράσσει μια
νέα διαχωριστική γραμμή εντός της Ευρωζώνης.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/11/2011)