Οι ισχυροί τον εγκατέλειψαν καιρό τώρα. Οι φίλοι και χρηματοδότες επίσης. Και απομένει μόνος να συλλογίζεται την τύχη του, το μέλλον που διαγράφεται δύσκολο έως και θανατηφόρο. Μόνος σε κατ΄ οίκον περιορισμό στη Βρετανία. Ο εχθρός του κράτους, ο τρομοκράτης της πληροφορικής, ο επαναστάτης...
Ο Τζούλιαν Ασανζ, ο διαβόητος ιδρυτής του Wikileaks, ζυγίζει τις πιθανότητες: Αν εκδοθεί στη Σουηδία, μετά θα εκδοθεί, είναι βέβαιο, και στις ΗΠΑ. Κι εκεί η θανατική ποινή καραδοκεί. Σκληρή και ανελέητη, βάσει του απαρχαιωμένου νόμου περί εθνικής προδοσίας. Αν επιχειρήσει να συνεχίσει τη δικαστική μάχη, να ασκήσει έφεση στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βρετανίας που διέταξε την έκδοσή του στη Σουηδία, θα απαιτηθούν κεφάλαια που δεν υπάρχουν, ίσως και συμβιβασμοί που δεν ταιριάζουν στον παράξενο, ιδιότυπο χαρακτήρα του.
Ο Τζούλιαν Ασανζ είναι μόνος. Γιατί στην υπερσύγχρονη Σουηδία της ελευθερίας της έκφρασης, στη... μεταμοντέρνα κοινωνία - όαση κοινωνικών ελευθεριών, το κλίμα είναι κακό: Ο πρωθυπουργός Φρέντρικ Ράινφελντ τον χαρακτηρίζει ήδη, προ της δίκης του, «υπ' αριθμόν ένα εχθρό του κράτους». Κι ας αντιμετωπίζει στη Σουηδία μόνον κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση. Ηταν και είναι εχθρός του κράτους. Και για τον Ασάνζ, η Σουηδία που κάποτε θαύμαζε έγινε «η Σαουδική Αραβία του φεμινισμού»...
Ο Τζούλιαν Ασανζ, μόνο 40 ετών, είναι εχθρός των πάντων: όλων όσους κατακεραύνωσε με τις αποκαλύψεις του, όλων όσους έθιξε με το νέο μοντέλο δημοσιογραφίας που υιοθέτησε -τη λαϊκή, την ελεύθερη δημοσιογραφία, που δεν υπηρετεί κανένα σκοπό πλην της αλήθειας, δεν υποστηρίζει καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα και καμία επιχείρηση στον κόσμο. Το Wikileaks ήταν απλώς μία «μονάδα υποδοχής» εγγράφων που έφθαναν από ανώνυμους καλοθελητές. Το πείραμα στην ελεύθερη δημοσιογραφία ήταν τόσο πετυχημένο που «αντίγραφά» του επιχείρησαν να στήσουν και μεγάλοι όμιλοι, όπως αυτός της New York Times. Αλλά χωρίς επιτυχία και για λόγους ευνόητους...
Ο ξένος Τύπος ασχολείται ελάχιστα με τον Τζούλιαν Ασάνζ. Ως και η τύχη του να είναι προδιαγεγραμμένη, ως το τέλος να πλησιάζει γρήγορα... Η σουηδική Aftonbladet, τον χαρακτηρίζει «άτιμο φιλελεύθερο που θέλει να γκρεμίσει τις δημοκρατικές κοινωνίες». Και δύο γυναίκες που ξεκίνησαν εκστρατεία στο Twitter εναντίον του Ασανζ και των σχολίων του για τις Σουηδέζες προτάθηκαν για το ύψιστο βραβείο δημοσιογραφίας στη χώρα...
Κι όμως, η International Herald Tribune, η διεθνής έκδοση των New York Times, του αποδίδει τα εύσημα: «Ας παραδεχθούμε», γράφει ο Ντέιβιντ Καρ, «ότι το Wikileaks αντιπροσώπευε ένα αυθεντικά νέο παράδειγμα διαφάνειας και υπευθυνότητας», ένα παράδειγμα, που κατά τη γνώμη του θα βρει πολλούς μιμητές, όποια κι αν είναι η τύχη του Ασανζ. Και στη Miami Herald, ο Εντουαρντ Γουάσερμαν κάνει λόγο για πολιτική δίωξη του Ασανζ: Όταν εταιρείες όπως οι MasterCard, Visa και PayPal διέκοψαν το δίαυλο χρηματοδότησης με το επιχείρημα ότι έτσι «διευκόλυναν μία παράνομη πράξη», δρούσαν πολιτικά, γράφει. Διότι ούτε η πράξη είχε ακόμη κριθεί παράνομη, ούτε το επιχείρημα «διευκόλυνσης» μπορεί να σταθεί νομικά.
Όταν οι αμερικανικές ενώσεις δημοσιογράφων επέλεγαν να μη σχολιάσουν τη δίωξη του υπουργείου Δικαιοσύνης κατά του Ασάνζ και να δηλώνουν απλώς ότι «δεν είναι ένας από εμάς», έκαναν πολιτική επιλογή: «Με σημαντικό ρίσκο, το Wikileaks έπαιρνε πληροφορίες τεράστιου δημόσιου ενδιαφέροντος και τις δημοσίευε. Οι αποκαλύψεις του έγιναν πρωτοσέλιδα παγκοσμίως και, διοχετεύοντας πληροφορίες για διεφθαρμένες κυβερνήσεις, πιστώθηκαν με την αφύπνιση των Αράβων πολιτών. Αυτό είναι δημοσιογραφία», καταλήγει ο Γουάσερμαν.
Αλλά τελικά, η σύγχρονη δημοκρατία προτιμά ένα άλλο μοντέλο: Πολλούς υποκριτές, λίγη ελευθερία, λιγότερη αλήθεια. Και όσοι διαφωνούν οδηγούνται στην πυρά...
(από την εφημερίδα "Ημερησία")