Εκ πρώτης όψεως η αγωνία για το μέλλον τη Ευρωζώνης επικεντρώνεται
στο
κατά πόσον η άνοδος των spreads της Ιταλίας και της Ισπανίας θα
σταματήσει με το σχηματισμό της κυβέρνησης Μόντι στην Ιταλία, αλλά και
το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος στη Μαδρίτη
μετά τις εκλογές.
Στην πραγματικότητα το βασικό ερώτημα είναι όχι εάν αλλά πότε θα χάσει η
Γαλλία την αξιολόγηση της πιστοληπτικής της ικανότητας ΑΑΑ, εξέλιξη που
αυτόματα θα σημάνει απώλεια του ΑΑΑ για το Ευρωπαϊκό Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας EFSF, καθιστώντας το κόστος των
προγραμμάτων διάσωσης απαγορευτικό.
Τα παραπάνω είναι γνωστά και επιβεβαιώθηκαν πριν από μία βδομάδα με το
θρίλερ της λανθασμένης υποβάθμισης της Γαλλίας από την S&P. Το
καινούργιο στοιχείο είναι το χθεσινό άρθρο του Der Spiegel, όπου
καθίσταται σαφές ότι η υποβάθμιση της Γαλλίας έχει προεξοφληθεί στους
στρατηγικούς σχεδιασμούς του Βερολίνου.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αν το Βερολίνο θέλει να διατηρήσει την
Ευρωζώνη στη σημερινή της μορφή και σύνθεση, μόνη δυνατή λύση
υποκατάστασης του παρεμβατικού σταθεροποιητικού ρόλου του EFSF δεν είναι
άλλη από την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων της ΕΚΤ κατά το πρότυπο της Fed
στις ΗΠΑ.
Τότε, όμως, ίσως να είναι πολύ αργά, καθώς οι εξελίξεις ανά πάσα στιγμή
μπορούν να γίνουν ντόμινο ανάλογο με την κατάρρευση των καθεστώτων του
υπαρκτού σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη στο τέλος του 1989.
Αν τελικά αποδειχθεί ότι η πίεση των αγορών στην Ιταλία και την Ισπανία
είναι ανεξάρτητη από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στις δύο αυτές
χώρες και αποτελεί κατά κύριο λόγο πίεση προς το Βερολίνο για να
εξαναγκασθεί να δεσμευθεί στη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης, τότε η
Γαλλία δεν κινδυνεύει απλά και μόνον με απώλεια της αξιολόγησης ΑΑΑ,
αλλά με μία συνολική κρίση των δημοσιονομικών της ισορροπιών και του
τραπεζικού της συστήματος εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας.
Η ψύχραιμη καταγραφή μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης της Γαλλίας από τη
Γερμανία -που υποδηλώνει τα χειρότερα για τη βούληση και τη δυνατότητα
του Βερολίνου να στηρίξει τη Ρώμη και τη Μαδρίτη- είναι πιο αποκαλυπτική
από τις δηλώσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε, καθώς δείχνει προς την
κατεύθυνση μιας «μικρής γερμανικής Ευρωζώνης» με μέλη τη Γερμανία, την
Αυστρία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και την Φινλανδία.
Χρειάσθηκαν ούτε καν δύο χρόνια από την έναρξη της δημοσιονομικής
κρίσης της Αθήνας στις αρχές του 2010 για να ακυρωθεί ένα από τα
μεγαλύτερα επιτεύγματα πέντε και πλέον δεκαετιών ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,
η ισότιμη ένταξη του νότου που άρχισε το 1957 με την Ιταλία στο πλευρό
των πέντε ισχυρών χωρών της Δυτικής Ευρώπης και επαναεπιβεβαιώθηκε το
1998 με την ένταξη της Ρώμης, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας και δύο
χρόνια αργότερα και της Αθήνας στην πρώτη ομάδα των χωρών της ΟΝΕ.
Τώρα, μπροστά στο απαθές βλέμμα του Βερολίνου καταρρέει ό,τι
προσχηματικό είχε απομείνει από την πάλαι ποτέ ισότιμη σχέση Γαλλίας -
Γερμανίας, με ανοικτό το ερώτημα αν η δίνη της κατάρρευσης της Ιταλίας,
της Ισπανίας και της Γαλλίας θα επιτρέψει στη Γερμανία και τους τέσσερις
υπόλοιπους με αξιολόγηση ΑΑΑ να ανασυνταχθούν συντεταγμένα σε μία
«μικρή Ευρωζώνη» ή αν η κατάρρευση θα είναι συνολική και άτακτη.
Ανησυχητική ψυχραιμία
Η ψύχραιμη καταγραφή μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης της Γαλλίας από τη
Γερμανία είναι πιο αποκαλυπτική από τις δηλώσεις της Μέρκελ και του
Σόιμπλε, καθώς δείχνει προς την κατεύθυνση μιας «μικρής γερμανικής
Ευρωζώνης» με μέλη τη Γερμανία, την Αυστρία, το Λουξεμβούργο, την
Ολλανδία και τη Φινλανδία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 16/11/2011)