Εύρηκα! Το βαθύ επιφώνημα ανακούφισης ξεστομίζεται από καιρού εις καιρόν από πολλά στόματα που καταφέρνουν, ύστερα από πολύ κόπο, είναι αλήθεια, να βρουν το παραθυράκι στο νόμο που θα τους επιτρέψει να πραγματοποιήσουν το στόχο τους, που συνήθως δεν είναι άλλος από την... κερδοφορία. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η πρακτική αντιβαίνει το δίκαιο ή άδικο «εθνικό συμφέρον»; Ισως ο όρος «παγκοσμιοποίηση» τελικά να εφευρέθηκε για να δώσει έναν εύσχημο χαρακτηρισμό στους άλλοτε χαρακτηριζόμενους ως... εθνικούς μειοδότες.
Από την εποχή του πολέμου της Κορέας, όταν αμερικανικά πλοία μετέφεραν στη Βόρεια Κορέα το πετρέλαιο που με τον ένα ή άλλο τρόπο θα όπλιζε το χέρι των «κόκκινων» εναντίον των Αμερικανών, η πρακτική των αμερικανικών εταιρειών και προσώπων που υπηρετούν το εθνικό συμφέρον μόνον όταν αυτό υπηρετεί με τη σειρά του τον εταιρικό ή προσωπικό ισολογισμό παρουσιάζεται συχνά πυκνά στην ιστορία, με το πιο πρόσφατο περιστατικό να καταγράφεται στον πόλεμο της Λιβύης.
Την υπόθεση φέρνουν στο φως δύο αμερικανικές εφημερίδες: New York Times και Washington Post καταγράφουν με λεπτομέρειες την προσπάθεια μίας ομάδας Αμερικανών να εκμεταλλευτούν τη δύσκολη θέση του Μουαμάρ Καντάφι για να αποσπάσουν από το Λίβυο ηγέτη τεράστια χρηματικά ποσά.
«Η αμοιβή που αναφέρεται στο παρόν συμβόλαιο αφορά την ελάχιστη προκαταβολή που δεν επιστρέφεται. Η αμοιβή είναι το δέλεαρ για τους δικηγόρους και τους συμβούλους να αναλάβουν την υπόθεση και τίποτε άλλο», αναφέρει το σχέδιο συμβολαίου που βρέθηκε στο αρχείο του Λίβυου ηγέτη. Αυτή η αμοιβή, η προκαταβολή δηλαδή, ανέρχεται στα... δέκα εκατομμύρια δολάρια. Στο συμβόλαιο, οι τέσσερις Αμερικανοί υπόσχονται στον Καντάφι να τον βοηθήσουν να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, να του εξασφαλίσουν πρόσβαση στα δισεκατομμύρια δολάρια που είχαν μπλοκαριστεί στο εξωτερικό και φυσικά να του διασφαλίσουν την αξιοπρεπή έξοδο από την κρίση, βρίσκοντας -με το αζημίωτο, πάντα- τη χώρα που θα δεχόταν να τον φιλοξενήσει.
Η ευφυής τετράδα απαρτίζεται από έναν εμπειρογνώμονα σε θέματα τρομοκρατίας, τον Νιλ Λίβινγκστον, έναν βετεράνο της CIA, τον Μάρτι Μάρτιν, έναν δικηγόρο από το Κάνσας, τον Ράντελ Γουντ και τον Νιλς Αλπερτ, πρώην στέλεχος της Εθνικής Επιτροπής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος αλλά και του ισραηλινού λόμπι.
Οι τέσσερις είχαν και έναν ακόμη συνεργάτη, τον Ντιρκ Μπόργκερς από το Βέλγιο, ο οποίος επίσης έστειλε επιστολή στον Μουαμάρ Καντάφι, προσφέροντας στο Λίβυο ηγέτη τις υπηρεσίες της ομάδας του, την οποία ονόμασε «Αμερικανική Ομάδα Δράσης».
«Οι υπάκουοι υπηρέτες σας», έτσι υπογράφει την επιστολή του ο Μπόργκερς, στην οποία υποσχόταν στον Καντάφι «τη δική του, εκπροσώπηση στην Ουάσιγκτον», τη φωνή του Καντάφι να φθάνει έως στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου.
Βέβαια η ευφυής ομάδα ουδέποτε έλαβε την έγκριση των αμερικανικών αρχών για την είσπραξη κονδυλίων από τη Λιβύη και έτσι η συμφωνία δεν προχώρησε. Αλλά με τον Σαίφ αλ Ισλάμ Καντάφι να περιπλανιέται στην έρημο αναζητώντας διεξόδους και τα λιβυκά κεφάλαια να έχουν ξεμπλοκαριστεί, εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών ενημέρωσε τους δημοσιογράφους ότι η αίτηση των τεσσάρων Αμερικανών παραμένει... εκκρεμής.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")