Συμβιβασμός στο παρά πέντε, συρρίκνωση στη μικρή Ευρωζώνη των κρατών με
αξιολόγηση ΑΑΑ ή ασύντακτη διάλυση της Ευρωζώνης;
Η απάντηση στο παραπάνω στρατηγικής σημασίας ερώτημα δεν μπορεί να
περιμένει για πολύ, καθώς οι αγορές έχουν διαμηνύσει με όλους τους
δυνατούς τρόπους ότι η υπομονή τους έχει εξαντληθεί.
Την βδομάδα που πέρασε κατεγράφη μια δραματική επιδείνωση των
ευρωπαϊκών και διατλαντικών συσχετισμών που θα πρέπει να απαντηθεί μέσα
στην βδομάδα που μόλις άρχισε με δεδομένο το ορόσημο της Συνόδου Κορυφής
του Δεκεμβρίου.
Μέσα στην προηγούμενη βδομάδα οι αγορές διεμήνυσαν ότι είναι
αποφασισμένες να φθάσουν στα άκρα για να εξαναγκάσουν το Βερολίνο να
επιτρέψει στην ΕΚΤ να λειτουργήσει ως ύστατος δανειστής της Ευρωζώνης
κατά το πρότυπο του Fed στις ΗΠΑ, ενώ η κυβέρνηση Μέρκελ έδειξε να μην
πτοείται από την επικείμενη κατάρρευση της Ιταλίας και της Ισπανίας και
να αντιπροτείνει μια συνολική συνταγή αυστηρής δημοσιονομικής
διαχείρισης, στη βάση της οποίας θα μπορούσε να ξεκινήσει η πορεία της
Ευρωζώνης προς την Οικονομική Διακυβέρνηση και στη συνέχεια προς την
Πολιτική Ένωση.
Τις προηγούμενες μέρες η Γερμανία ήλθε σε μετωπική αντιπαράθεση με τις
ΗΠΑ, οι οποίες απαιτούν την ευθυγράμμιση της ΕΚΤ με τη Fed στην
κατεύθυνση της ποσοτικής χαλάρωσης, του τυπώματος χρήματος δηλαδή στο
πλαίσιο μιας απόφασης για ελεγχόμενο πληθωρισμό.
Στη συνέχεια κατεγράφη η μετωπική σύγκρουση με τη Γαλλία για το ρόλο
της ΕΚΤ και τις αρμοδιότητες του Προσωρινού Μηχανισμού EFSF, με το
Βερολίνο να αρνείται να επιτρέψει στην ΕΚΤ να λειτουργήσει ως κανονική
Κεντρική Τράπεζα και την κοινοτική γραφειοκρατία στις Βρυξέλλες να
επεξεργάζεται συμβιβαστικές φόρμουλες για δανεισμό από την ΕΚΤ στο ΔΝΤ,
ώστε αυτό στη συνέχεια να στηρίξει τη διάσωση μεγάλων μεγεθών, όπως η
Ισπανία και η Ιταλία.
Τέλος κατεγράφη η σκληρή σύγκρουση με τη Βρετανία του Κάμερον, που
βλέπει τη γερμανική στρατηγική να σπρώχνει τη Βρετανία από την σημερινή α
λα καρτ συμμετοχή στην Ε.Ε. εκτός ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η σωτηρία της Ευρωζώνης από μια
ασύνταχτη διάλυση προϋποθέτει το κλείσιμο των παραπάνω μετώπων και
μάλιστα μέσα στις επόμενες μέρες:
Η αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ πρέπει να κλείσει, αλλιώς η Ουάσιγκτον θα
αναζητήσει τη διαμόρφωση αντιγερμανικής συσπείρωσης με την Κίνα και την
Ρωσία.
Το ίδιο ισχύει και για την αντιπαράθεση με τη Γαλλία που -αν παραμείνει
ανοικτό μέτωπο- πρώτον, εγγυάται την αύξηση της πίεσης των αγορών προς
το γαλλικό δημόσιο χρέος και δεύτερον, της συσπείρωσης του Παρισιού με
τον Νότο της Ευρωζώνης.
Τέλος, η αντιπαράθεση με την εκτός Ευρωζώνης, Γερμανία, κινδυνεύει να
αποξενώσει το Βερολίνο από τις επίσης εκτός ευρώ Σουηδία, Πολωνία,
Τσεχία, Ουγγαρία και Δανία.
Με δύο λόγια, ο σημερινός μαξιμαλισμός του Βερολίνου που δεν επιζητεί
συμβιβασμό αλλά την ωμή και απροσχημάτιστη επιβολή μιας γερμανικής
Ευρωζώνης και γερμανικής Ευρώπης κινδυνεύει να οδηγήσει τη Γερμανία σε
μια πρωτοφανή ενδοευρωπαϊκή απομόνωση παρόμοια μ' αυτήν στην οποία
εγκλωβίσθηκαν οι διάδοχοι του Μπίσμαρκ στην Καγκελαρία από την παραίτηση
του σιδηρού καγκελάριου μέχρι τις παραμονές της έκρηξης του Α'
Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1914.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 21/11/2011)