Αν η σχετική ηρεμία έως θετική
στάση αναμονής των χρηματαγορών προχθές
Δευτέρα δημιούργησε την αίσθηση ή καλύτερα την ψευδαίσθηση ότι θα δοθεί
πίστωση χρόνου στο Βερολίνο για να προωθήσει το Νέο Σύμφωνο
Σταθερότητας, ήλθε χθες η διάθεση του τριετούς ομολόγου της Ιταλίας με
απαγορευτικό επιτόκιο για να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα
.
Πίστωση χρόνου έστω και ολιγόμηνη δεν υπάρχει, καθώς η αξιοπιστία του
Βερολίνου στους επενδυτές είναι πλέον μηδενική. Η φόρμουλα πρώτα νέα
σιδηρά πειθαρχία στο πλαίσιο μιας γερμανικής Ευρωζώνης τριών ταχυτήτων,
με τις χώρες με αξιολόγηση ΑΑΑ να αποτελούν την πρώτη, την Ελλάδα
Ιρλανδία και Πορτογαλία την τρίτη και τις υπόλοιπες τη δεύτερη, και μετά
έκδοση κάποιας μορφής ευρω-ομολόγου και διεύρυνση του παρεμβατικού
ρόλου της ΕΚΤ, απορρίπτεται.
Σαφέστατη είναι και η αντίθεση των Αγορών και των Οίκων Αξιολόγησης
στον τακτικό ελιγμό της Γερμανίας που προσπαθεί μέσω ενός κοινού
ομολόγου των χωρών με αξιολόγηση ΑΑΑ να εξαγοράσει την προσυπογραφή της
Γαλλίας στη γερμανική Ευρωζώνη ως μόνη επιλογή με την οποία το Παρίσι θα
αποφύγει την υποβάθμιση: Η S&P μέσα στις επόμενες δέκα μέρες
-δηλαδή στο παρά πέντε της Συνόδου Κορυφής- θα ανακοινώσει την επιτήρηση
του γαλλικού ΑΑΑ υπό αρνητική προοπτική, προαναγγέλλοντας την
υποβάθμιση της χώρας την οποία πριν από δέκα ημέρες είχε κατά λάθος
δημοσιοποιήσει.
Το μήνυμα των Αγορών και των Οίκων Αξιολόγησης προς το Σαρκοζί δεν
επιδέχεται παρερμηνείες: Η προσυπογραφή στο σχέδιο της γερμανικής
Ευρωζώνης όχι μόνον δεν θα αποσοβήσει αλλά θα επιταχύνει την υποβάθμιση
της χώρας.
Μόνο η εδώ και τώρα διεύρυνση του ρόλου της ΕΚΤ και η έκδοση
ευρω-ομολόγων που να καλύπτουν το σύνολο της Ευρωζώνης θα χαλαρώσει την
ασφυκτική πίεση των Αγορών.
Τούτων λεχθέντων η Ευρωζώνη πολλών ταχυτήτων που προωθεί το Βερολίνο
παραπέμπει στις ρίζες της γερμανικής ενοποίησης από τα μέσα του 19ου
αιώνα και μετά.
Τότε η Πρωσία, το ισχυρότερο γερμανικό κράτος αφού ακύρωσε τη
δημοκρατική δυναμική της ενοποίησης που προωθούσε η Συντακτική Συνέλευση
της Φραγκφούρτης μετά τις επαναστατικές εξεγέρσεις του 1848, αφού
περιθωριοποίησε το μόνο άξιο λόγου αντίπαλο, την Αυστρία, εξαναγκάζοντας
την μετά τον Αυστρο-πρωσικό πόλεμο του 1866 να μείνει εκτός, προώθησε
μετά την ήττα της Γαλλίας στο γαλλο-πρωσικό Πόλεμο του 1870 μια
γερμανική ενοποίηση τριών ταχυτήτων:
Πρώτη ταχύτητα η Πρωσία ο βασιλιάς της οποίας θα ήταν πλέον
Αυτοκράτορας της Γερμανίας και οι θεσμοί της οποίας θα εκπροσωπούσαν το
σύνολο των γερμανικών κρατιδίων.
Δεύτερη ταχύτητα η Βαυαρία της οποίας χρυσώθηκε το χάπι της υποταγής
της στο Βερολίνο καθώς κράτησε εντός του Δευτέρου Ράιχ το δικό της
στρατό αλλά και ανεξάρτητα ταχυδρομικά και σιδηροδρομικά δίκτυα.
Τρίτη κατηγορία τα υπόλοιπα πολυάριθμα γερμανικά κρατίδια.
Τελευταία και Ειδική Κατηγορία η Αλσατία-Λορένη που αποσπάσθηκε από τη
Γαλλία το 1871 και η οποία είχε διοικητικό καθεστώς που παρέπεμπε
περισσότερο σε κατεχόμενη χώρα παρά σε μέλος μιας έστω προσχηματικής
ομοσπονδίας.
Αυτό όμως που ήταν δυνατό το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα φαίνεται
επικίνδυνο στοίχημα την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αν η κατάκτηση της
Γερμανίας από την Πρωσία τότε ήταν ενδογερμανική υπόθεση η μετάλλαξη της
Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης σε γερμανική Ευρώπη θα ανατρέψει τις οικονομικές
και γεωπολιτικές ισορροπίες στην Παγκόσμια Σκηνή.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 30/11/2011)