Σε παράδοση άνευ όρων του Σαρκοζί προς τη Μέρκελ εξελίχθηκε η χθεσινή
γαλλογερμανική Συνάντηση Κορυφής στο Παρίσι. Ο Γάλλος πρόεδρος
αποδέχθηκε τη γερμανική θέση για αυτόματες κυρώσεις στις χώρες που
υπερβαίνουν το ποσοστό 3% στο έλλειμμα και τη θέση του Βερολίνου για το
ρόλο και το πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι το αντάλλαγμα που θα λάβει η Γαλλία θα
είναι πενιχρό, αν όχι ανύπαρκτο: Η χώρα θα χάσει όπως όλα δείχνουν την
αξιολόγηση ΑΑΑ εντός της προεκλογικής εκστρατείας για την προεδρική
εκλογή της προσεχούς Ανοιξης, ενώ η πρόσκαιρη πτώση του κόστους
δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας μακράν του να λύνει, μεταθέτει
απλώς την κρίση δανεισμού των δύο αυτών χωρών -που με τα μέτρα των Μόντι
και Ραχόι θα εγκλωβισθούν σε μακρόχρονη ύφεση- και τις
αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις στο εκτεθειμένο στο δημόσιο χρέος της
Ρώμης και της Μαδρίτης γαλλικό τραπεζικό σύστημα.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι ο Σαρκοζί στα μέσα του 2010 απεμπόλησε
τα σαφή πολιτικά πλεονεκτήματα της Γαλλίας απέναντι στη Γερμανία,
συνδέοντας τη θωράκιση της χώρας του από την πίεση των αγορών και των
οίκων αξιολόγησης με την επιδίωξη μιας ούτως ή άλλως εξωπραγματικής
εναρμόνισης με τα δημοσιονομικά μεγέθη του Βερολίνου.
Η Γαλλία, που είχε εν τω μεταξύ βελτιώσει θεαματικά τις διμερείς της
σχέσεις με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, είχε όλες τις πολιτικές προϋποθέσεις
να συνεχίσει να εναντιώνεται στη γερμανική πολιτική αντιμετώπισης της
κρίσης, όπως πολύ σωστά είχε πράξει μέχρι τα μέσα του 2010.
Η επιλογή αυτή θα αποτελούσε και την πιο ουσιαστική διασφάλιση απέναντι
σε αγορές και οίκους αξιολόγησης, αν δεχθούμε ότι το ντόμινο
αποσταθεροποίησης που πλήττει τη μία χώρα μετά την άλλη δεν είναι παρά
πίεση προς τη Γερμανία να πάψει να κωλυσιεργεί στη συνολική θωράκιση της
Ευρωζώνης.
Μόνο και μόνον ότι συζητείται ως δυνητική επιλογή ένας «συνασπισμός
προθύμων» -Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία και όσοι ακόμη νομίζουν ότι
αντέχουν το κόστος της γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας- δείχνει το
αδιέξοδο της πολιτικής Σαρκοζί: Σε ένα παρόμοιο πλαίσιο η Γαλλία όχι
μόνον θα έχει στερηθεί την εξισορροπητική παρουσία του νότου της
Ευρωζώνης, αλλά κινδυνεύει -όσο αυτό και να ακούγεται ως εξωφρενικό- να
είναι ο παρίας του σκληρού πυρήνα, μία χώρα της οποίας η παραμονή στη
«λέσχη των πλεονασματικών» θα είναι συνάρτηση της καλής θέλησης του
Βερολίνου.
Ο Σαρκοζί στα μέσα του 2010, ύστερα από μία διετή σθεναρή εναντίωση στη
Μέρκελ, συνθηκολόγησε, προεξοφλώντας σε αντίθετη περίπτωση μία
επιδείνωση των δημοσιονομικών ισορροπιών της χώρας του.
Στην πραγματικότητα η επιλογή Σαρκοζί λειτούργησε σαν αυτοεκπληρούμενη
προφητεία: Το ντόμινο των πιέσεων των αγορών σε μία σειρά χωρών άρχισε
αμέσως μετά τη γαλλογερμανική Συνάντηση Κορυφής στην Ντοβίλ τον Οκτώβριο
του 2010, όταν ο Γάλλος ηγέτης αποδέχθηκε τη συμμετοχή του ιδιωτικού
τομέα (PSI) έναντι της απόσυρσης της απαίτησης της Μέρκελ για αυτόματες
κυρώσεις στους παραβάτες του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ενα χρόνο μετά βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο πακέτο γερμανικών
απαιτήσεων με αιχμή του δόρατος τις αυτόματες κυρώσεις.
Με τα παραπάνω δεδομένα, δεν είναι υπερβολή η υπόθεση ότι ένα χρόνο από
σήμερα η Γαλλία μπορεί να ζει στη σκιά της επιβολής σε βάρος της των
αυτόματων κυρώσεων ...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 06/12/2011)