Η Υποβάθμιση της Δύσης

Μέχρι πριν από λίγο καιρό η πρωτοκαθεδρία της Δύσης (ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση) έμοιαζε αδιαμφισβήτητη: Παρά την ανάδυση της Ομάδας BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) η Δύση είχε τον έλεγχο τον παγκόσμιων οικονομικών θεσμών και διαμόρφωνε σε καθοριστικό βαθμό την Ατζέντα της Ομάδας του G-20. Επιπλέον παρά το αδιέξοδο της εμπλοκής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, η παντοδυναμία προβολής ισχύος της Ουάσιγκτον και των κυριοτέρων εταίρων της στο ΝΑΤΟ, της Γαλλίας κα της Βρετανίας, ήταν αδιαμφισβήτητη.

Σήμερα η παρατεταμένη κρίση στην Ευρωζώνη που βαδίζει συνολικά προς την ύφεση εντός του 2012 και βραχυκυκλώνει τις προσπάθειες Ομπάμα για σταθερή και διαρκή ανάκαμψη, υποθηκεύει τη δυνατότητα της Δύσης να επηρεάζει καθοριστικά τους κανόνες του παιχνιδιού στην Παγκόσμια Οικονομία και υποσκάπτει την αξιοπιστία της Διατλαντικής Σχέσης ως του βάθρου στο οποίο στηρίζεται η πιο αξιόπιστη επιχειρησιακά δυνατότητα προβολής δύναμης σε εστίες έντασης και συγκρούσεων.

Η πρόσφατη συμφωνία Τόκιο-Πεκίνου, έρχεται να επιβεβαιώσει μια συνολική αλλαγή συσχετισμών στο πλαίσιο του G-20 που είναι ορατή εδώ και καιρό, καθώς καταγράφει πορεία παράλληλη μ' αυτήν της κρίσης στην Ευρωζώνη:

Πρώτα καταγράφηκε η προσφυγή στην Κίνα είτε μεμονωμένων κρατών της Ευρωζώνης είτε αξιωματούχων της Ε.Ε. για την αγορά δημόσιου ευρωπαϊκού χρέους από το Πεκίνο.

Την ίδια εποχή, και με αφορμή ή καλύτερα άλλοθι την εξέλιξη της δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα καταγράφηκε στο πλαίσιο του ΔΝΤ η δυσαρέσκεια μιας διευρυμένης ομάδας χωρών για την εμπλοκή του ταμείου στη διάσωση χωρών-μελών της Ευρωζώνης.

Τέλος, και πιο σημαντικό, με εξαίρεση την Ρωσία, οι εκτός Ε.Ε. χώρες - μέλη του ΔΝΤ, κυρίως η ομάδα BRIC, αρνήθηκαν να συνεισφέρουν στην ενίσχυση του Ταμείου, ώστε να μπορεί να στηρίξει διασώσεις χωρών του μεγέθους της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Το γεγονός ότι η κρίση στην Ευρωζώνη απειλεί τις εύθραυστες ισορροπίες της Παγκόσμιας Οικονομίας δεν σημαίνει ότι οι εκτός Ε.Ε. και Ευρωζώνης χώρες είναι έτοιμες να στηρίξουν την προσπάθεια της Γερμανίας να μειώσει όσο είναι δυνατόν τη δική της συνεισφορά στις διασώσεις, πολύ δε περισσότερο τη στιγμή που οι επιλογές του Βερολίνου θεωρούνται παράγοντας περιπλοκής των προσπαθειών για έξοδο από την κρίση από τη συντριπτική πλειονότητα των αναδυόμενων κέντρων οικονομικής ισχύος του πλανήτη.

Το ΝΑΤΟ είναι ζητούμενο αν θα μπορέσει να επιβιώσει της μετωπικής σύγκρουσης Ουάσιγκτον-Βερολίνου για τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη αλλά και της ευρωπαϊκής περιθωριοποίησης της Βρετανίας.

Οσο δεν θα εναρμονίζονται οι στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης της Fed και της ΕΚΤ, είναι δύσκολο να φαντασθούμε να υπάρξει συναίνεση στην απειλή χρήσης δύναμης και πολύ περισσότερο σε επεμβάσεις σε εστίες εντάσεων και κρίσεων.

Η αλλεργία του Βερολίνου για συμμετοχή στις επεμβάσεις συνιστά άρνηση της εμπλοκής σε ένα πεδίο όπου υπερισχύουν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία, με τη Γερμανία σε ρόλο ήσσονος εταίρου.

Την ίδια στιγμή, το βέτο του Κάμερον στο σχέδιο Μέρκελ υποθηκεύει τη διμερή αμυντική συνεργασία Παρισιού-Λονδίνου ως πολιτικοστρατιωτικού αντίβαρου στον γερμανογαλλικό άξονα.

Ετσι, δίπλα στην ανατροπή συσχετισμών στο πλαίσιο της Ομάδας του G-20, η γερμανική πολιτική διαχείρισης της κρίσης της Ευρωζώνης έχει βραχυκυκλώσει τη Διατλαντική Σχέση.

Παράπλευρες επιπτώσεις
Σήμερα η παρατεταμένη κρίση στην Ευρωζώνη που βαδίζει συνολικά προς την ύφεση εντός του 2012 και βραχυκυκλώνει τις προσπάθειες Ομπάμα για σταθερή και διαρκή ανάκαμψη, υποθηκεύει τη δυνατότητα της Δύσης να επηρεάζει καθοριστικά τους κανόνες του παιχνιδιού στην παγκόσμια οικονομία.