Μου άρεσε ξεχωριστά μια αποστροφή του μηνύματος του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Το 2012 είτε θα πετύχουμε είτε θα αποτύχουμε οριστικά.» Μη βιαστείτε, κάποιοι από εσάς, να αναρωτηθείτε γιατί αυτό είναι σημαντικό εφέτος και δεν ήταν πέρυσι ή πρόπερσι ή τόσες άλλες χρονιές που έβρισκαν την Ελλάδα να βολοδέρνει μέσα σε μικρότερες ή βαθύτερες κρίσεις;
Γιατί όμως να αποτελεί μεγαλύτερο πρόβλημα η κρίση το 2012, όταν έχουν προηγηθεί δύο χρόνια «σκληρής» προσαρμογής; Επειδή, λέγει σωστά ο Πρόεδρος, μπορεί να διαρραγεί το «μέτωπο εναντίον της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».
Πριν από λίγους μήνες, ένας Γάλλος οικονομολόγος, o Ζακ Ντελπλά, με μια ανοικτή -και φιλική- επιστολή του προς εμάς τους Eλληνες, εξηγούσε το δίλημμα. Μπορείτε να «μεταρρυθμίσετε με ειλικρίνεια τη χώρα σας, για να την κάνετε ένα σύγχρονο και παραγωγικό ευρωπαϊκό κράτος». Aρα, δεν αρνούμαστε να πληρώσουμε τα χρέη μας. Στον ορίζοντα μιας δεκαετίας, πραγματοποιούμε βαθύτατες φορολογικές ανατροπές και τεράστιες διαρθρωτικές αλλαγές. Βάζουμε τέρμα στη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την πολιτική οικογενειοκρατία.
Κανείς σοβαρός άνθρωπος, που είναι σε θέση να ξεχωρίσει το συλλογικό συμφέρον από το προσωπικό, δεν πιστεύει πως η επιλογή αυτή έχει γίνει και είναι ασφαλής. Η συμπαθητική φιγούρα του πρωθυπουργού δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι τα κόμματα συνεχίζουν να αντιστέκονται, στις απαραίτητες αλλαγές, με επιτυχία. Προστατεύουν το καθεστώς που έχτισαν επί δεκαετίες και με μεγαλύτερη ένταση τα τριάντα τελευταία χρόνια. Oταν ο κ. Παπούλιας λέγει πως «το μέτωπο εναντίον της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη πρέπει να είναι αρραγές», είναι ακριβώς επειδή αυτό δεν συμβαίνει.
Αυτή είναι άλλωστε η δεύτερη επιλογή που σημείωνε ο Ζακ Ντελπλά στο ίδιο του γράμμα (15/6/2011). Η Ελλάδα αρνείται να αποπληρώσει τα χρέη της, εγκαταλείπει την Ευρωζώνη, πτωχεύει, χάνει πάνω από 10% του ΑΕΠ σε λίγες εβδομάδες και «γίνεται ο παρίας της Ευρώπης για δεκαετίες, απομονωμένη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, χωρίς Eυρωπαίους φίλους». Είναι, συμπλήρωνε ο ίδιος, για όσους προτείνουν την επιστροφή στη δραχμή, σαν να πηδάς με αλεξίπτωτο και αυτό να μην ανοίγει!
Η τρυφηλότητα του μεγαλύτερου μέρους των πλουσίων συμπολιτών μας και η καλοπέραση της ανώτερης μεσαίας τάξης, επί τόσα πολλά και συνεχόμενα έτη, ακυρώνει, μέχρι στιγμής, τις ελπίδες αναδιοργάνωσης της χώρας μας. Οσο κι αν οι συνετοί λένε, σε όποιον θα ήθελε να ακούσει, το αυτονόητο «έχουμε χρέος να αποτρέψουμε μια εθνική καταστροφή», η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί με τις δικές της, μόνο, δυνάμεις. Χρειάζεται μαζική και σταθερή βοήθεια από τους συμμάχους της. Απέδειξαν, επί πολλούς μήνες, ότι αυτή είναι η επιλογή τους. Θα επιμένουν σε αυτήν;
Μετά και τη σχετική αποτυχία του ελληνικού προγράμματος, η επόμενη φάση βοήθειας τελεί υπό μια προϋπόθεση. Να δεχθεί, να υπογράψει και να εφαρμόσει με ειλικρίνεια, το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας, τρεις με τέσσερις μεγάλες και σημαδιακές πρωτοβουλίες ριζικής μεταρρύθμισης. Στο νέο πολυετές πρόγραμμα, που αποτελεί την προϋπόθεση για τη μείωση του δημόσιου χρέους και την αναχρηματοδότηση της οικονομίας, πρέπει να περιληφθούν αυτές οι μεγάλες αλλαγές. Τα κόμματα που στήριξαν στη Βουλή τον Λουκά Παπαδήμο πρέπει να τον παροτρύνουν να φέρει προς ψήφιση την ανατροπή του τριακονταετούς κατεστημένου.
Σ’ αυτές τις πρώτες ώρες του νέου έτους, η προοπτική αυτή παραμένει αβέβαιη. Είναι αποφασισμένος ο πρωθυπουργός να κάνει αυτό το βήμα; Θα τον αφήσουν ή θα επιχειρήσουν να τον ρίξουν, όπως έκαναν κάθε φορά που βρέθηκαν αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα; Και, τελικά, θα δεχθούμε να περιοριστούν τα προνόμια και οι εξαιρέσεις σε επαγγέλματα, ομάδες ή περιοχές; Αμφιβάλλω! Μοιάζει να μην τρομάζει κανείς από τις αφόρητες συνέπειες για τους αδύναμους, που θα φέρει η ελεύθερη πτώση μέχρι τη δραχμή. Ο καθένας με τον τρόπο του, νομίζει πως η καταστροφή θα παρασύρει μόνον το σπιτικό του γείτονα.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή")