Στρατηγική Σύγχυση

Για ποιο λόγο οφείλουν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Ρωσία, η Βραζιλία αλλά και άλλες χώρες της Ομάδας του G-20 να συνεισφέρουν στην ενίσχυση της δυνατότητας του ΔΝΤ να διασώζει χώρες της Ευρωζώνης του μεγέθους της Ιταλίας και της Ισπανίας;

Η απάντηση είναι απλή καθώς οποιοσδήποτε σοβαρός συνολικός κλυδωνισμός της Ευρωζώνης θα ήταν σε βάρος δικών τους ζωτικών συμφερόντων σε μια αλληλεξαρτώμενη παγκόσμια οικονομία.

Το πρόβλημα δεν είναι η αδυναμία της Ευρωζώνης να καλύψει ποσοτικά ενδεχόμενες μεγάλες διασώσεις. Το πρόβλημα είναι ότι το ντόμινο κρίσης δανεισμού στην Ευρωζώνη είναι αποτέλεσμα στρατηγικών επιλογών της Γερμανίας.

Με άλλα λόγια το Βερολίνο ζητά από την Ομάδα των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη να στηρίξουν την αξιοπιστία θωράκισης της Ευρωζώνης, τη στιγμή που οι περισσότερες χώρες-μέλη της ομάδας αυτής πιστεύουν ότι οι επιλογές της Γερμανίας όχι μόνον έχουν βυθίσει την Ευρωζώνη στην κρίση και την ύφεση αλλά αποτελούν συστημικό κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια οικονομική αποσταθεροποίηση.

Η παρεμβατική δυνατότητα του ΔΝΤ στις χώρες που χρηματοδοτεί είναι τεχνικού τύπου και δεν απαντά στη μεγάλη αντίφαση: Οι χώρες της Ομάδας των 20 καλούνται να χρηματοδοτήσουν ένα μοντέλο δημοσιονομικής σταθεροποίησης που η Γερμανία έχει επιβάλει στους εταίρους της και φυσικά δεν το διαπραγματεύεται σε καμιά περίπτωση με τους εκτός Ευρωζώνης δανειστές.

Όλα τα παραπάνω φωτίζουν για μια ακόμη φορά την ελλειμματική ηγεμονική δυναμική της Γερμανίας: Το Βερολίνο μπορεί να εκμεταλλεύεται την οριακή κατάσταση της δημοσιονομικής κρίσης των εταίρων του αλλά δηλώνει περίτρανα ότι δεν θέλει και δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τη σταθεροποίηση μιας γερμανικής Ευρωζώνης!

Το παράδοξο υπάρχει μόνον εκ πρώτης όψεως καθώς η όλη προσέγγιση της Γερμανίας στην κρίση γίνεται σταθερά από τον Οκτώβριο του 2008 σε όρους εθνικού ανταγωνισμού και άκαμπτου μονεταρισμού όπως ακριβώς συνέβη σε όλη την περίοδο μετά το 1949.

Όπως πολύ εύστοχα τονίζεται σε πρόσφατη ανάλυση της Ιστοσελίδας Eurointelligence οι δύο αυτές σταθερές είναι ασυμβίβαστες με την έννοια της Νομισματικής Ένωσης.

Ετσι το παράδοξο γίνεται εξωφρενικό με τη Γερμανία να ζητά χρηματοδότηση από το ΔΝΤ για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που προκαλεί η ίδια η δική της αντίληψη περί α λα καρτ ΟΝΕ!

Προφανώς στο Βερολίνο σκέπτονται ότι με τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση Μέρκελ, παρά τις αντιρρήσεις και επιφυλάξεις της σύρθηκε στη διάσωση τριών χωρών-μελών της Ευρωζώνης και συναίνεσε στη συγκρότηση του προσωρινού και Μόνιμου Μηχανισμού, θα συρθούν στη στήριξη της Ευρωζώνης μέσω ΔΝΤ και οι χώρες που δυσανασχετούν με την πολιτική της.

Τούτων λεχθέντων, αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε είναι η διαπίστωση της οριοθέτησης των κινήσεων όλων των πλευρών στη σημερινή αντιπαράθεση: Η ασκούμενη προς τη Γερμανία πίεση σταματά εκεί που αρχίζει ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης συνολικά, αλλά και η ηγεμονική αλαζονεία του Βερολίνου εκεί που οι μονεταριστικές του ιδεοληψίες μπορούν να προκαλέσουν ανεξέλεγκτη κατάρρευση.

Με άλλα λόγια αν το ΔΝΤ πετύχει τη συνεισφορά εκτός Ευρωζώνης δυνάμεων σε δυνητικές διασώσεις στην Ευρωζώνη θα πρόκειται για το πρώτο βήμα στην αναζήτηση μέσης γραμμής πλεύσης ανάμεσα στις συγκρουόμενες σήμερα πολιτικές της ΕΚΤ και της Fed.