Κίνδυνος Ανατροπών από τα Διεθνή Δρώμενα

Ακόμη και πριν την οικονομική κρίση, στην Ελλάδα είχαμε την ψευδαίσθηση ότι είμεθα το κέντρο του κόσμου και συμπεριφερόμασταν ωσάν να είμαστε μόνοι σε αυτόν, χωρίς να επηρεαζόμαστε από τα συμβαίνοντα στον υπόλοιπο πλανήτη. Είναι και αυτός ένας από τους λόγους για τους οποίους αποτύχαμε. Αποτύχαμε να διαβλέψουμε πού θα μας οδηγούσαν οι αδυναμίες του Κράτους και της οικονομίας μας. Αποτύχαμε να προβλέψουμε τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη. Αποτύχαμε τέλος να αντιληφθούμε τις συνθήκες που διαμορφώνονται διεθνώς και μας επηρεάζουν άμεσα.

Φυσικά και δεν εβάλαμε μυαλό, ούτε όταν αρχίσαμε να υφιστάμεθα τα αποτελέσματα όλων αυτών των καταστάσεων και εξακολουθούμε και σήμερα ακόμη να περιορίζουμε την οπτική μας σε έναν ξεπερασμένο μικρόκοσμο που είτε μας αρέσει είτε όχι κλείνει τον ιστορικό του κύκλο.

Πέρα από το γεγονός ότι οι κυβερνώντες μας στο σύνολό τους (πολιτικοί και τεχνοκράτες) αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις αιτίες των προβλημάτων και περιορίζονται σε μία όχι και τόσο επιτυχή διαχείριση των αποτελεσμάτων, αποδεικνύονται ανίκανοι να αναγνωρίσουν τα δρώμενα στο διεθνές γίγνεσθαι. Ως εκ τούτου αγνοούν τόσο τα γεγονότα αυτά καθαυτά, όσο και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν στα δικά μας πράγματα. Αυτή και μόνον η παράλειψις θα ήταν αρκετή για να «πέφτουν έξω» όλοι οι υπολογισμοί και όλοι οι προγραμματισμοί που γίνονται με στόχο την εξισορρόπηση της Ελλάδος και της οικονομίας της. Πόσο μάλλον όταν παραμένουν και όλα τα προβλήματα του δυσλειτουργούντος, ανικάνου και σπατάλου κρατικού μας μηχανισμού.

Εδώ βεβαίως ευρισκόμεθα μπροστά σε έναν «φαύλο κύκλο» αφού και οι υπηρεσίες αυτού του Κράτους είναι συνυπεύθυνες για την αδυναμία αντιλήψεων των δεδομένων της διεθνούς σκηνής. Όχι πως δεν υπάρχουν ικανοί κρατικοί λειτουργοί που προβαίνουν στις κατάλληλες επισημάνσεις. Όμως πρόκειται κυριολεκτικώς για «φωνές βοώντων εν τη ερήμω», που χλευάζονται σαν γραφικές ακόμη και όταν επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις. Το χειρότερο είναι, ότι δεν ακούμε από κανένα κόμμα της συγκυβερνήσεως ή της αντιπολιτεύσεως την παραμικρή αναφορά στο διεθνές περιβάλλον. Και πράγματι δεν κρύβονται απρόοπτα στην παγκόσμια σκηνή. Αν οι δυσμενείς εξελίξεις δεν είναι προαναγγελθείσες είναι απολύτως προβλέψιμες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πετρέλαιο του Ιράν. Με εισαγωγές από την χώρα αυτή καλύπτουμε το 40% των συνολικών ενεργειακών αναγκών μας και μάλιστα με σημαντικές διευκολύνσεις στις πληρωμές. Έχει άραγε ασχοληθή κανείς με την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα ανακύψουν με την εφαρμογή των νέων κυρώσεων στην Τεχεράνη; Έχουμε άραγε επισημάνει στους Ευρωπαίους εταίρους μας και στους Αμερικανούς συμμάχους μας την ιδιαίτερη κατάσταση στην οποία ευρίσκεται η χώρα μας και πόσο μπορεί να μας επηρεάση η διακοπή των εμπορικών σχέσεων με το Ιράν; Διότι αυτοί βλέπουν μόνο την συνολική εικόνα και όχι το επί μέρους πρόβλημα που μπορεί εμείς να αντιμετωπίζουμε.

Αν λοιπόν η επιβολή κυρώσεων στο Ιράν τους ενδιαφέρει τόσο πολύ, είναι η κατάλληλη στιγμή να ζητήσουμε πολύ σοβαρά ανταλλάγματα προκειμένου να συναινέσουμε και να μετάσχουμε σε αυτές. Ανταλλάγματα τέτοια, μεταξύ των οποίων η ισοστάθμσις των απωλειών στον εμπορικό τομέα. Αλλά βεβαίως τέτοιοι σχεδιασμοί προϋποθέτουν στρατηγική σκέψη, ευελιξία και τόλμη. Χαρακτηριστικά τα οποία ουδέποτε επέδειξε το πολιτικό μας σύστημα. Και τα οποία δεν μπορούμε να απαιτούμε από τεχνοκράτες που αναλαμβάνουν πολιτικό ρόλο προκειμένου να επιτευχθή ένας «ειδικός σκοπός». Διότι αυτό λέγουν για την Κυβέρνηση Παπαδήμου τα ίδια τα κόμματα που την στηρίζουν.

Αυτό που προφανώς δεν έχουν σκεφθή είναι ότι σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, η χώρα χρειάζεται πολλά παραπάνω από την εξασφάλιση των δόσεων και την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων. Που και αυτές ακόμη μπορεί να τεθούν σε αβεβαιότητα με μια κρίση στο Ιράν. Ότι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνη τώρα. Όχι μετά τις εκλογές, στις οποίες ούτως ή άλλως μετέχουν κόμματα που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τα διεθνή δεδομένα. Και τα οποία την επομένη της καταστροφής θα «πέσουν από τα σύννεφα», όπως έπεσε και ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν»!