Πριν από δύο χρόνια κανένας δεν μπορούσε να φαντασθή
την εξέλιξη που θα είχαν τα πράγματα. Οταν στις αρχές του 2010 ο κ. Παπανδρέου
διεβεβαίωνε ότι η χώρα είναι αξιόχρεη, ότι θα τηρήση τις δανειακές της
υποχρεώσεις και απέκλειε κατηγορηματικά την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό
Ταμείο, οι περισσότεροι πολίτες είχαν την τάση να τον πιστεύουν. Ισως επειδή
ήθελαν να τον πιστεύουν. Να όμως, που όλα ανετράπησαν. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα
από τότε η χώρα βρέθηκε σε αδυναμία να εκπληρώση τις δανειακές της υποχρεώσεις
και τελικώς προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και έκτοτε άρχισε ο
εφιάλτης τον οποίο ζούμε όλοι σήμερα.
Απίστευτη
ανευθυνότης
Κατά τον ίδιο τρόπο που δύσκολα μπορούσε τότε να
φαντασθή κανείς την συνέχεια, δυσκολεύεται να σκεφθή τώρα τα χειρότερα που
μπορεί να έλθουν. Δεν τολμάμε καν να τα αναλογισθούμε. Περιέργως όμως, υπάρχουν
κάποιοι που υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερο να αποχωρήσουμε από το ευρώ και να
επιστρέψουμε στην δραχμή. Και μόνο ότι το λένε αυτό δημοσίως -μερικοί μάλιστα
όντες επιστήμονες- αναδεικνύει απίστευτη ανευθυνότητα. Διότι αν ό μη γένοιτο
συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο σημερινός εφιάλτης δεν θα ήταν τίποτε μπρός σε όσα θα
επακολουθήσουν. Η χώρα θα επέστρεφε πολλές δεκαετίες πίσω και η οικονομική
δυσπραγία των πολιτών θα ήταν απερίγραπτη.
Κάποιοι θεωρούν απλή και ανώδυνη την διαδικασία
επιστροφής στην δραχμή. Νομίζουν ότι από την μία ημέρα στην άλλη η Τράπεζα της
Ελλάδος θα κόψη νέο νόμισμα, θα ορίση μία ισοτιμία με το ευρώ και η ζωή θα
συνεχισθή κανονικά. Φοβούμεθα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιό σύνθετα και
οδυνηρά. Από την ημέρα που θα απεφασίζετο κάτι τέτοιο μέχρι την στιγμή της
υλοποιήσεώς του, θα έπρεπε να περάση ένα διάστημα αρκετών μηνών. Δεν κόβεται νέο
νόμισμα από την μία ημέρα στην άλλη. Το μόνο που μπορεί να συμβή είναι να κοπή
στην μέση ή στο 1/3 η αξία του ευρώ που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Αλλά και αυτό
είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Από την ώρα που θα καθίστατο γνωστή η πρόθεσις
αποχωρήσεως της Ελλάδος από το ευρώ ή της αποπομπής της από την Ευρωζώνη, θα
επικρατούσε στην χώρα απίστευτος πανικός. Οι άνθρωποι θα έτρεχαν να
αποθεματοποιήσουν τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Οι
πάσης φύσεως συναλλαγές θα ανεστέλλοντο. Εν όψει της αλλαγής του νομίσματος οι
επιχειρήσεις θα έπαυαν να τηρούν τις υποχρεώσεις τους. Οι καταθέτες θα έσπευδαν
στις τράπεζες να αναλάβουν τα χρήματά τους και κατ’ ανάγκην θα ελαμβάνοντο μέτρα
περιορισμού των αναλήψεων. Θα επικρατούσε χαώδης κατάστασις και κανένας δεν
είναι σε θέση να προδιαγράψη τις συνέπειές της.
Και μόνη η δημιουργία του χάους θα ήταν αρκετή γιά να
προκαλέση μείζονα καταστροφή στην οικονομία και τον τόπο. Οσοι θεωρούν ότι είναι
απλή η έξοδος από ένα κοινό νόμισμα και η αυτόματη υποτίμησις του νέου
νομίσματος -όποιο και αν είναι αυτό- πλανώνται οικτρά. Ακόμη όσοι παροτρύνουν
ένα τέτοιο σενάριο διότι θεωρούν ότι μπορεί να έχουν όφελος από αυτό, δεν
διανοούνται τις επιπτώσεις που μπορεί να έχη κάτι τέτοιο και εις βάρος τους.
Διότι η χώρα θα διαλυθή. Γιά κάποιο μεταβατικό διάστημα θα εκλείψουν τα είδη
πρώτης ανάγκης. Και μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό και με τους πολίτες σε πλήρη
απόγνωση, πολύ δύσκολα θα αποφευχθή η κοινωνική έκρηξις που κανείς δεν ξέρει πού
θα οδηγήση.
Αγνοια
κινδύνου
Ο μόνος λόγος που αναφερόμεθα στο εφιαλτικό αυτό
σενάριο είναι διότι όλο και περισσότεροι πολίτες φαίνεται να υποτιμούν τον
σχετικό κίνδυνο. Μέσα στην απελπισία τους γιά την σημερινή κατάσταση, πολλοί
θεωρούν ότι η επάνοδος στην δραχμή θα επέλυε διά μαγείας τα σημερινά προβλήματα.
Οτι η χώρα θα κηρύξη στάση πληρωμών, θα παύση να πληρώνη τα χρέη της, θα
δημιουργήση το εθνικό της νόμισμα και όλα θα εξελιχθούν ομαλά! Είναι απίστευτο,
αλλά κάποιοι τα υποστηρίζουν αυτά δημοσίως. Και τα λένε όταν είναι γνωστό ότι η
Ελλάς παράγει σήμερα κάτω από το 1/3 των αναγκών της σε τρόφιμα και δεν έχει
ίδια παραγωγή υγρών καυσίμων. Αραγε πώς θα λειτουργήση η οικονομία αν αποκοπή
από τον υπόλοιπο κόσμο;
Ολα αυτά θυμίζουν την Αλβανία επί εποχής Εμβέρ Χότζα.
Μιάς χώρας με επτασφράγιστα σύνορα, πλήρως αποκομμένης από τον υπόλοιπο κόσμο
(πλην της Κίνας), με αυταρχικό καθεστώς και τον πλέον δυστυχισμένο λαό της
Ευρώπης. Σε κάτι τέτοιο θέλουν να μας καταδικάσουν όσοι υποστηρίζουν την επάνοδο
στην δραχμή. Και πρέπει πάση θυσία να αποφευχθή.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")