Πρόβα Σύγκρουσης στην Αθήνα

Το σκηνικό στην Ευρωζώνη είναι ξεκάθαρο και δεν αφήνει πλέον καμιά αμφιβολία: Η Ελλάδα έχει γίνει το πεδίο αντιπαράθεσης των σκληροπυρηνικών της γερμανικής κυβέρνησης με επικεφαλής το Β. Σόιμπλε από τη μία μεριά και το σοσιαλιστή υποψήφιο για την προεδρία της Γαλλίας Φρ. Ολάντ από την άλλη.

Η προχθεσινή παρέμβαση, σε ασυνήθιστη για τα ταμπού των γαλλογερμανικών σχέσεων σκληρή γλώσσα, παρέμβαση Ολάντ, είναι πρώτα απ' όλα πιστοποίηση ότι κατενόησε ότι αυτός είναι ο πραγματικός αποδέκτης της απίστευτης κλιμάκωσης των πιέσεων στην Αθήνα από γερμανικής πλευράς αμέσως μετά την υπερψήφιση από τη Βουλή του δεύτερου Μνημονίου.

Το μήνυμα είναι σαφές ότι το Βερολίνο όχι μόνο δεν προσφέρεται για συνολική επαναδιαπραγμάτευση της στρατηγικής διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη σε περίπτωση αλλαγής φρουράς στην ηγεσία της Γαλλίας, αλλά είναι έτοιμο να αναλάβει και να πληρώσει το κόστος της εμμονής του στις σημερινές του θέσεις: Αυτό είναι το πραγματικό νόημα των δηλώσεων όχι μόνο του Σόιμπλε αλλά και εξεχόντων επιχειρηματιών που αφήνουν να εννοηθεί ότι σήμερα μπορούν να διαχειρισθούν το κόστος μιας ελληνικής χρεοκοπίας ή ακόμη και της εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη.

Στις δηλώσεις Ολάντ για την Ελλάδα προαναγγέλλεται μια σκληρή τελική φάση της προεκλογικής αντιπαράθεσης με το Σαρκοζί, όπου ο διεκδικητής της προεδρίας θα υιοθετήσει σαφή αντιγερμανική τοποθέτηση, ενώ από την άλλη μεριά ο απερχόμενος πρόεδρος θα κάνει κοινές προεκλογικές εμφανίσεις με τη Μέρκελ στο πλευρό του...

Εκτός από τις δηλώσεις Ολάντ βαρύνουσα σημασία είχαν και οι σχετικές με την Ελλάδα τοποθετήσεις τόσο του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς όσο και του επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας Σβόμποντα.

Οι δηλώσεις του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη Σουλτς είναι σαφείς. Ενόψει της πολύ πιθανής αλλαγής φρουράς στη Γαλλία το SPD προφανώς θέλει να προβάλλεται ως ο μόνος ικανός διαχειριστής μιας αναπόφευκτης επανατοποθέτησης της ευρωπαϊκής στρατηγικής της χώρας. Επί του παρόντος αδιευκρίνιστο παραμένει αν η Μέρκελ ταυτίζεται επί της ουσίας με τη σκληροπυρηνική κλιμάκωση Σόιμπλε.

Οι πολύ σκληρές δηλώσεις του Αυστριακού σοσιαλιστή Σβόμποντα αποτυπώνουν ανάμεσα στα άλλα και την οργή της πολιτικής ελίτ στη Βιένη, καθώς η χώρα πληρώνει ακριβά -με υποβαθμίσεις και με πιέσεις στο τραπεζικό της σύστημα- τις επιλογές του Βερολίνου. Η περίπτωση της παραδοσιακά εναρμονισμένης με τη Γερμανία Αυστρίας πιστοποιεί και τη δραματική συρρίκνωση των προθύμων που θα ήθελαν να συγκροτήσουν στο πλευρό του Βερολίνου μια Μικρή Ευρωζώνη.

Η φυγή προς τα εμπρός του Σόιμπλε και της σκληροπυρηνικής πτέρυγας της γερμανικής ελίτ δεν θέτει μόνο σε κίνδυνο την έγκαιρη και αποτελεσματική στήριξη της Αθήνας: Πρώτα και πάνω απ' όλα κινδυνεύει να πολώσει την προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία, αλλά και να δημιουργήσει οριζόντια διαίρεση σε όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής της χώρας με το δίλημμα στο πλευρό ή απέναντι στη Γερμανία με ολέθριες συνέπειες για την αναπόφευκτη αναζήτηση μετεκλογικής συνεννόησης ανάμεσα στο Βερολίνο και στο Παρίσι.

Τηρουμένων των αναλογιών είναι ορατή η πιθανότητα να υπάρξει στη Γαλλία μια πόλωση παρόμοια με αυτήν που καταγράφηκε στη Βρετανία από την επομένη της συμφωνίας του Μονάχου το Φθινόπωρο του 1938 μέχρι τη διαδοχή του Τσάμπερλεν από τον Τσόρτσιλ τον Ιούνιο του 1940.