Οταν σε μία ημέρα (Πέμπτη), γεμάτη με ντόπιες και διεθνείς ειδήσεις, τα
αμερικανικά MME καταγράφουν ψηλά την επίσκεψη του πρωθυπουργού του
Ισραήλ στη Λευκωσία, τότε κάτι πολύ σημαντικό συμβαίνει στην Κύπρο και
στη γειτονιά της Μεσογείου. Βρέθηκα σε παρέα διπλωματών και
δημοσιογράφων και μονοπώλησε το ενδιαφέρον η συνάντηση, με βασικό
ερώτημα που ετέθη από Λιβανέζο συνάδελφο, για «το πού το πάνε Κύπρος και
Ισραήλ».
Απάντησα με μια κουβέντα που αποδίδεται στον Μακάριο, ο οποίος είπε
στον Χένρι Κίσιγκερ ότι το δυστύχημα της Κύπρου ήταν ότι παράγει
λεμόνια και δεν έχει πετρέλαιο. Και υπογράμμισα ότι ο πραγματικός λόγος
της συνεργασίας του Ισραήλ με την Κύπρο είναι το φυσικό αέριο και
μόνο. Διακινδύνεσα την τοποθέτηση ότι ίσως το Ισράηλ να προχωρούσε το
ίδιο σε αποστασιοποίηση από την Αγκυρα, διότι τα στρατηγικά του
συμφέροντα καλύπτονται περισσότερο από τη συνεργασία με την Κύπρο και
την Ελλάδα, η οποία θα αναγκαστεί να αποδεχθεί την πρόταση του Τελ Αβίβ
για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στη Νότια Κρήτη.
Καλώς ή κακώς, το Ισραήλ εκμεταλλεύεται την ανάγκη της Κύπρου για
ανεύρεση συμμάχων, που θα τη στηρίξουν όχι μόνο οικονομικά. Η Λευκωσία
προσβλέπει σε πολιτική υποστήριξη στις ΗΠΑ, μία εύκολη υπόθεση για το
εβραϊκό λόμπι, το οποίο αντιμετωπίζει δυναμικά τώρα τους Τούρκους.
Ουδείς περιμένει ότι σε περίπτωση τουρκικού χτυπήματος οι Ισραηλινοί θα
σπεύσουν να προστατεύσουν την Κύπρο. Εάν, όμως, κινδυνεύσουν τα
συμφέροντά τους, θα το πράξουν, καθώς απαντούν με ατσάλι όταν
απειλούνται. Η Λευκωσία πρέπει να πράξει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε οι
συμφωνίες με το Ισραήλ να αφορούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Ο κ.
Χριστόφιας πρέπει να κλείσει τα αυτιά του στους συμβουλάτορες της
«επαναπροσέγγισης» και να αναλάβει την ευθύνη για υλοποίηση του βασικού
αιτήματος του Ισραήλ, που αφορά τη στρατιωτική συνεργασία.
Το Ισραήλ χρωστά στην Κύπρο. Δεν ξεχνάμε ότι το εβραϊκό λόμπι ήταν αυτό
που εξαφάνισε από τα διεθνή ΜΜΕ τη λέξη κατοχή και την αντικατέστησε με
την «απομόνωση» (των Τουρκοκυπρίων)...
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 18/2/2012)