Ο απερχόμενος πρόεδρος δεν θα εισπράξει μόνο την απογοήτευση των
ψηφοφόρων από την τεράστια απόσταση που χωρίζει τις προεκλογικές του
υποσχέσεις την Άνοιξη του 2007 με τον απολογισμό της θητείας του, αλλά
την κόπωση τριών δεκαετιών διάψευσης και απογοήτευσης των προσδοκιών που
του καλλιέργησαν οι ηγέτες της Αριστεράς και της Δεξιάς, στο όνομα της
διασφάλισης των ζωτικών συμφερόντων της χώρας στους ευρωπαϊκούς
συσχετισμούς:
Πρώτη διάψευση το 1983-84, όταν ο Μιτεράν έκανε στροφή 180 μοιρών και
εγκατέλειψε το προεκλογικό του πρόγραμμα, που είχε αρχίσει να
υλοποιείται, επικαλούμενος τον κίνδυνο απομόνωσης και περιθωριοποίησης
της Γαλλίας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των «10». Στον τελευταίο χρόνο
της κυβέρνησης Μορουά αλλά κυρίως με το διορισμό του Φαμπιούς ως
πρωθυπουργού στα μέσα του 1984, η Γαλλία αναζήτησε την επιστροφή στους
γαλλογερμανικούς συσχετισμούς που είχαν διαμορφώσει στην περίοδο 1974-81
ο Ζισκάρ ντ' Εστέν και ο τότε δυτικογερμανός καγκελάριος Χ. Σμιτ.
Η σύνδεση των κοινωνικο-οικονομικών ισορροπιών της κυβερνητικής
πολιτικής απέκτησε πιο μόνιμο χαρακτήρα μετά στην περίοδο 1989-91. Στη
δεύτερη θητεία του ο Φ. Μιτεράν πρώτα με τη δική του πλειοψηφία και στη
συνέχεια στη δεύτερη συγκατοίκηση με τη Δεξιά, με πρωθυπουργό τον
Μπαλαντίρ, συνέδεσε ρητά τις επιλογές του με την πορεία προς το
Μάαστριχτ και στη συνέχεια με την υλοποίηση της ΟΝΕ.
Τη σκυτάλη στη συνέχεια την πήρε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής
εκστρατείας του 1995 ο Σιράκ, που κατήγγειλε τη μοναδική σκέψη του
μονεταρισμού και της δημοσιονομικής ευταξίας, με ένα στίγμα στα αριστερά
όχι μόνον του Μπαλαντίρ αλλά και του σοσιαλιστή υποψήφιου Ζοσπέν.
Όταν το Φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς μαζί με τον πρωθυπουργό Ζιπέ
εξήγγειλε σκληρό πρόγραμμα λιτότητας στο όνομα των ευρωπαϊκών ζωτικών
συμφερόντων της χώρας, πυροδότησε ένα πρωτοφανές τρίμηνο απεργιακό κύμα
που «κλείδωσε» την ήττα της Δεξιάς στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της
Άνοιξης του 1997.
Τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων εισέπραξε ο Ζοσπέν και η «Πληθυντική»
Αριστερά, όπως απεκλήθη η συμμαχία που τον στήριξε. Τα κάποια κοινωνικού
περιεχομένου διορθωτικά μέτρα που πήρε, δεν αναίρεσαν την πλήρη
παραίτησή του από μια έστω προσχηματική επαναδιαπραγμάτευση με τη
Γερμανία. Η σχετική προεκλογική ρητορική του εξαντλήθηκε στη Σύνοδο
Κορυφής του Άμστερνταμ την Άνοιξη του 1997, όταν το Σύμφωνο Σταθερότητας
μετονομάσθηκε σε Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης!
Στην εμπέδωση της πεποίθησης ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαχωριστικές
γραμμές και εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης ανάμεσα στην Αριστερά
και τη Δεξιά οφείλεται και ο ταπεινωτικός αποκλεισμός του Ζοσπέν από το
δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Άνοιξης του 2002, όταν ο Λεπέν
ήλθε δεύτερος εισπράττοντας την απογοήτευση.
Αυτήν τη συσσωρευμένη κόπωση εισπράττει ο Σαρκοζί συν το γεγονός ότι η
απότομη στροφή της πολιτικής του στο όνομα των ευρωπαϊκών συμφερόντων
της Γαλλίας ήταν ακόμη πιο κραυγαλέα από τις προσαρμογές των Μιτεράν,
Σιράκ και Ζοσπέν.
Αν ο Ολάντ στο όνομα οποιασδήποτε μορφής Ρεαλπολιτίκ για την Ευρωζώνη
διαψεύσει τις προσδοκίες αλλαγής που επενδύονται στην υποψηφιότητά του,
είναι φανερό ότι εκτός από την ταχύτατη πρόωρη καταβαράθρωσή του, θα
αποσταθεροποιήσει το διπολικό πολιτικό σύστημα της χώρας.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 23/02/2012)