Στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες συντελείται ένα διαρκές
κοινωνικό έγκλημα ασύλληπτων διαστάσεων. Όχι μόνο μας άφησαν, αλλά με
κάθε τρόπο μας ενεθάρρυναν να πιστεύουμε ότι μπορούμε επ’ άπειρον να
ζούμε πολύ πάνω από τις πραγματικές μας δυνατότητες. Μας έκαναν δηλαδή
να πιστέψουμε ότι οι επιδόσεις μας αυτές μπορούσαν να έχουν απόλυτη
βιωσιμότητα (αειφορία).
Το ίδιο ακριβώς κοινωνικό έγκλημα συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και
σήμερα, από το σύνολο σχεδόν των εκπροσώπων της κοινωνίας, που έχουν τη
δυνατότητα να επηρεάσουν την κοινή γνώμη.
Έτσι, κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, δεν θέλουν να
καταλάβουν ότι είναι αδύνατο να διατηρήσουν προνόμια, διότι απλά κανείς
πλέον δεν μπορεί να (τους) τα χρηματοδοτήσει. Διαμαρτύρονται, αντιδρούν
και απεργούν, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, αγρότες και
μύριοι όσοι, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή στην καμένη
πλέον χώρα.
Εδώ που φτάσαμε δυστυχώς, όλοι έχουν δίκιο. Όμως δεν υπάρχει τίποτα
χειρότερο από μία κοινωνία όπου όλοι αντιδρούν, διότι έχουν δίκιο. Το
πρόβλημα της Ελλάδος είναι πρόβλημα διακυβέρνησης. Επειδή ακριβώς
αποτύχαμε οικτρά και φτάσαμε ως εδώ, πρέπει τώρα να κάνουμε τα πάντα
διαφορετικά. Πρέπει να γίνουμε δημιουργικοί και να μάθουμε να
λειτουργούμε με άλλη λογική. Να αφήσουμε την φαντασία μας ελεύθερη για
να μας οδηγήσει σε καινοτόμες σκέψεις.
Πάνω απ’ όλα, χρειαζόμαστε έμπνευση και πίστη στις δυνάμεις μας, αλλά
και πίστη στους γύρω μας. Πρέπει να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον και
να παλέψουμε μαζί. Να πούμε ο ένας στον άλλο, «πιστεύω σε σένα». Να
δούμε τί κάναμε, πώς το κάναμε και πώς μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα.
Να αποβάλουμε την κουλτούρα που σκοτώνει κάθε καινούργια ιδέα, με τα
γνωστά κλισέ «αυτό δεν γίνεται» και να χτίσουμε κουλτούρα «έτσι μπορεί
να γίνει». Οφείλουμε να αναδείξουμε τον δημιουργό, τον ηγέτη, αλλά και
την επιχειρηματική μας σκέψη (που τόσο ανάγκη έχει σήμερα η χώρα).
Κοινωνική συνοχή δεν σημαίνει ένοχη σιωπή και ανοχή σε προνόμια
άλλων. Κοινωνική συνοχή και πρόοδος υπάρχει όταν η ευημερία του ενός,
δεν επιτυγχάνεται σε βάρος των υπολοίπων, όπως τόσο «καλά», τόσα χρόνια
διδαχθήκαμε.
Με σατανικό τρόπο, ένα ολόκληρο σύστημα μας εκπαίδευσε να μην
λειτουργεί η σκέψη μας, τα αντανακλαστικά μας. Εκπαιδευτήκαμε, επίσης,
να σιωπούμε. Και η σιωπή σκοτώνει και τη δημιουργικότητα και την
πρωτοβουλία. Ας ονειρευτούμε, ας φανταστούμε έναν δύσκολο αλλά νικηφόρο
αγώνα. Και ως δια μαγείας η φαντασία μας θα γίνει πράξη. Αν το
ονειρευτούμε και το πιστέψουμε, θα γίνει !
Το πρόβλημά μας δεν είναι τα δις ευρώ που έχουμε, δεν έχουμε,
χρωστάμε, μας χάρισαν, κ.λπ. Τα προβλήματα μας ξεκινούν από την
νοοτροπία μας : Είμαστε θλιβεροί ουραγοί, διότι δεν θέλουμε να είμαστε
δημιουργικοί. Δεν έχουμε ηγέτες που θα μας εμπνεύσουν. Μεγαλώνουμε
παιδιά μέσα σε «φυλακές» σκέψης. Γι’αυτό και τα ευνουχίζουμε. Γι’αυτό
και φτάσαμε ως εδώ.
Είμαστε μια κοινωνία άκρως συντηρητική, που δεν θέλει να προσαρμοστεί
στις καλπάζουσες αλλαγές. Οφείλουμε να αμφισβητήσουμε τις μέχρι σήμερα
πρακτικές μας, σχεδόν στο σύνολό τους. Οφείλουμε να αμφισβητήσουμε τον
ίδιο μας τον εαυτό.
Αν θέλουμε να αναγεννηθούμε και να ευημερήσουμε, πρέπει, όχι απλά να
προσαρμοστούμε στις αναγκαίες αλλαγές, αλλά να τις προκαλέσουμε εμείς.
Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να κατανοήσουμε πλήρως πού ακριβώς
βρισκόμαστε και πού πρέπει να πάμε.
Για να γεννηθεί το καινούργιο, πρέπει να πεθάνει το παλιό, ιδίως όταν
το παλιό είναι πλέον τόσο σάπιο. Για να έρθει η αναγέννηση, πρέπει να
υπάρξει ο «θάνατος». Αν συνεχίσουμε να στηριζόμαστε στο παλιό
(αναζητώντας περασμένα μεγαλεία), δεν θα βρούμε ποτέ αυτό που οφείλουμε
να αναζητήσουμε.
Η χθεσινή λογική στηριζόταν σε άλλα δεδομένα. Σήμερα άλλαξαν – και
μάλιστα ραγδαία – και οι συνθήκες, αλλά αλλάζουν και οι άνθρωποι.
Γι’αυτό και το λογικό του χθες, γίνεται το παράλογο του σήμερα.
Όταν το 1922 οι γονείς μου μπήκαν στο καΐκι, έβλεπαν πίσω την Σμύρνη,
το σπίτι τους και τις επιχειρήσεις των γονιών τους να καίγονται και
τους συγγενείς τους να σφάζονται. Ήξεραν ότι τα είχαν χάσει όλα. Παρ’όλα
αυτά, δούλεψαν σκληρά, δημιούργησαν, αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες
της Μικρασιατικής Καταστροφής, βοήθησαν την Ελλάδα να αναπτυχθεί,
μεγάλωσαν παιδιά και εγγόνια, είδαν στη συνέχεια δικτατορίες, πολέμους,
πόνο, αλλά τελικά έζησαν μια χαρούμενη, ευτυχισμένη και δημιουργική ζωή.
Το ίδιο ακριβώς μπορούμε και πρέπει να κάνουμε και μεις.
Αν δεν γνωρίσεις την ήττα, δεν μπορείς να απολαύσεις τη νίκη. Στο
χέρι μας είναι, λοιπόν, να μετατρέψουμε τη σημερινή «ήττα» σε αυριανή
λαμπρή νίκη. Και να είστε βέβαιοι, ότι τότε η ικανοποίηση και η απόλαυση
θα έχουν για πάντα σκεπάσει το σημερινό μας πόνο !
(από www.sstavridis.gr)