Οι ερασιτέχνες της οικονομικής πολιτικής με τις πλάτεs της τρόικας
συνεχίζουν να χτυπούν οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο. Συγκεκριμένα την
ελληνική βιομηχανία. Στους δείκτες υψηλής κεφαλαιοποίησης του ελληνικού
χρηματιστηρίου οι δυο μεγαλύτεροι κλάδοι είναι η τσιμεντοβιομηχανία και η
μεταλλουργία. Επιχειρήσεις θρύλοι όπως ο Τιτάνας και η Βιοχάλκο
στηρίζουν αυτό το ασθμαίνoν ισοζύγιο πληρωμών της χώρας.
Και το ευχαριστώ που ακούνε από κυβέρνηση και τρόικα είναι μεγάλο. Η
οικοδομή που είναι ο κύριος πελάτης των τσιμέντων και της μεταλλουργίας
σφυροκοπείται ανηλεώς από νέους φόρους. Η νέα πρόταση είναι η αυτοτελής
φορολόγηση των ενοικίων κατά 20% χωρίς να υπολογίζεται η συνεισφορά τους
στο συνολικό εισόδημα. Να μην μιλήσουμε για την αύξηση των
αντικειμενικών αξιών, τα χαράτσια και μια σειρά φόρων που χτυπούν την
οικοδομή.
Το δεύτερο ευχαριστώ στις δυο μεγαλύτερες βιομηχανίες μας, δίνεται από
την ΔΕΗ. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ένωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών
Ενέργειας η ΔΕΗ μονομερώς αυξάνει τις τιμές του ρεύματος κατά 15%.
Μεγάλο μέρος της αύξησης είναι τα τέλη υπέρ των ανανεώσιμων πηγών
ενέργειας ή αλλιώς υπέρ της πράσινης υπανάπτυξης.
Δεδομένων των παραπάνω τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Ποιοι ερασιτέχνες
σχεδιάζουν την οικονομική πολιτική της χώρας. Και οι περίφημοι
γραφειοκράτες των διεθνών οργανισμών που πιέζουν να βελτιωθεί το
εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, πως άραγε περιμένουν να το καταφέρουν; Με
το γονάτισμα των μεγαλύτερων εξαγωγικών και των μεγαλύτερων βιομηχανικών
επιχειρήσεων της χώρας; Πόσο δύσκολο είναι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι
κύριοι να δουν πως η οικοδομή και η γαιοκτησία στην Ελλάδα δεν είναι
κερδοσκοπική επένδυση αλλά η αποταμίευση κυρίως της μεσαίας τάξης. Όπως
επίσης αγνοούν το γεγονός ότι η οικοδομή είναι ο μεγαλύτερος ίσως
εργοδότης και στηρίζει τις μεγαλύτερες ελληνικές βιομηχανίες. Και αυτό
που έχουν καταφέρει είναι να τιμωρήσουν τους σκληρά εργαζομενους
αποταμιευτές της μεσαίας τάξης.
Ένα αντεπιχείρημα είναι πως η ελληνική οικονομία πρέπει να μεταστραφεί
από τα μη εμπορεύσιμα αγαθά (οικοδομή) στα εμπορεύσιμα. Καλή η θεωρία,
αμείλικτη η πραγματικότητα. Μέχρι να υπάρξουν εξαγωγικές επιχειρήσεις
δεν είναι και ότι καλύτερο να κακομεταχειριζόμαστε το βιομηχανικό
κεφαλαιο που μας έχει μείνει. Εξάλλου αυτές οι επιχειρήσεις είναι και οι
μεγαλύτεροι εξαγωγικοί όμιλοι. Τι συμφέρον υπάρχει για το ισοζύγιο
πληρωμών με το να χτυπιούνται από τους φόρους και τα αυξημένα κόστη,
παραμένει ερώτημα.
To ελληνικό ρεύμα θα μπορούσε να είναι πολύ φτηνό για τις επιχειρήσεις,
αν αναπτύσσαμε και άλλο την δυναμικότητα της παραγωγής λιγνίτη, αν
τελειώναμε τις περίφημες επιδοτήσεις στις ανανεώσιμες πηγές και αν
μειώναμε τους φόρους στο πετρέλαιο. Η δραστική μείωση της φορολογίας
στην οικοδομή και την ιδιοκτησία είναι απαραίτητη για να επανεκκινηθεί η
βιομηχανία.
Αυτή η πολιτική σημαίνει ότι το κράτος θα εισπράττει λιγότερα.Για αυτό
τονίζουμε την στάση πληρωμών και τo πολύ βαθύ κούρεμα, έτσι ώστε να
υπάρξουν δραστικές φοροελαφρύνσεις στην βιομηχανία και τους καταναλωτές.
Τα φιλελεύθερα καθρεφτάκια του ανοίγματος των ταξί είναι χρήσιμα αλλά
παραμένουν καθρεφτάκια όσο η ιδιοκτησία και η βιομηχανία θα είναι στο
στόχαστρο του κράτους.
Οι μνημoνιακoί περιμένουν ένα νέο γύρο φιλελεύθερων φοροεπιδρομών. Ήδη
βλέποντας το αδιέξοδο των προτάσεων τους, μιλάνε για το "ψευτοδίλημμα"
υπέρ ή κατά του μνημονίου αλλά υπερθεματίζουν για κάποιες νεφελώδεις
διακηρύξεις υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Όμως για να υπάρξουν ουσιαστικές
μεταρρυθμίσεις όπως η δραστική μείωση της φορολογίας, πρέπει να υπάρξει
μια ρήξη με την λογική του μνημονίου που επιμένει πως το χρέος είναι
βιώσιμο.
Το δίλημμα είναι υπαρκτό. Όσο το χρέος παραμένει μη βιώσιμο , θα
βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο στην επαιτεία και στην
αποβιομηχάνιση.
Ο Νίκος Γεωργιόπουλος είναι οικονομολόγος, υποψήφιος
διδάκτωρ χρηματοοικονομικών στο πανεπιστήμιο της Βιέννης
(από www.blemilo.com, 28/02/2012)