Στην χώρα μας
οι πάντες κατηγορούν το μνημόνιο που συνοδεύει την νέα δανειακή σύμβαση, αλλά
ελάχιστοι έχουν προβή στον κόπο να το διαβάσουν. Οσοι από τους επικριτές του
διατείνονται ότι το έχουν διαβάσει, απομονώνουν κάποια σημεία του γιά να
δημιουργήσουν εντυπώσεις. Αποκρύπτουν ότι πρόκειται γιά ολοκληρωμένο πρόγραμμα
που αποβλέπει στην αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου αυτή να
λειτουργήση ανταγωνιστικά μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της
Ευρωζώνης.
Οι
διαρθρωτικές αλλαγές
Στην
πραγματικότητα, το νέο μνημόνιο προβλέπει να γίνουν όλα αυτά που δεν έγιναν μετά
την ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Το κακό είναι ότι η αναδιάρθρωσις πρέπει να γίνη
μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Δηλαδή το αντίθετο από αυτό που γινόταν
μέχρι τώρα.
- Επί
Κυβερνήσεως Σημίτη, κατά την δεύτερη τετραετία μετά την ένταξη στην ΟΝΕ
(2000-2004), οι διαρθωτικές αλλαγές γίνονταν με το σταγονόμετρο. Ενώ όπου
υπήρξαν αντιδράσεις, οι αλλαγές ματαιώθηκαν (π.χ.
Ασφαλιστικό).
- Επί
Κυβερνήσεως Καραμανλή κυριάρχησε η πολιτική της λεγομένης «ήπιας προσαρμογής».
Ετσι πέρασαν 5,5 χρόνια (2004-2009), κατά τα οποία έγιναν πολύ λιγώτερες
διαρθρωτικές αλλαγές από αυτές που έπρεπε να γίνουν.
- Επί
Κυβερνήσεως Παπανδρέου, παρ’ ότι τα διαρθρωτικά προβλήματα ήλθαν στην επιφάνεια,
δεν έγινε σοβαρή προσπάθεια να αντιμετωπισθούν. Επί δύο χρόνια (2010-2011) ο
Πρωθυπουργός ουσιαστικώς αγόραζε χρόνο.
Τώρα λοιπόν,
η Ελλάς καλείται να πραγματοποιήση σειρά διαρθρωτικών αλλαγών στην λειτουργία
του κράτους και της οικονομίας. Το νέο μνημόνιο αναφέρει επιγραμματικά τρείς
«προκλήσεις-κλειδί»:
- Η πρώτη
πρόκλησις είναι η βελτίωσις της ανταγωνιστικότητος. Οπως επισημαίνεται, παρά τον
περιορισμό του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγωγής, η εσωτερική υπερτίμησις σε
σχέση με το ευρώ εξακολουθεί να είναι της τάξεως του 15-20%. Επιβάλλεται λοιπόν
η λήψις περαιτέρω μέτρων προκειμένου να επέλθη ισορροπία και να αποκατασταθή η
ανταγωνιστικότης.
- Η δεύτερη
πρόκλησις είναι η διαχειρισιμότης του χρέους. Γιά να επιτευχθή, το ελληνικό
δημόσιο πρέπει να παύση να δημιουργή πρωτογενές έλλειμμα. Δηλαδή ο
προϋπολογισμός πρέπει να είναι απολύτως ισοσκελισμένος και να καλύπτονται και οι
δαπάνες εξυπηρετήσεως του χρέους. Το πρώτο βήμα είναι η απομείωσις του χρέους.
Το δεύτερο είναι η δημοσιονομική εξυγίανσις.
- Η τρίτη
πρόκλησις είναι η αποκατάστασις της ρευστότητος του τραπεζικού μας συστήματος.
Εδώ τα προβλήματα δημιουργήθηκαν κυρίως κατά την τελευταία διετία, με την μεγάλη
μείωση των τραπεζικών καταθέσεων. Γιά τον λόγο αυτό αποφασίσθηκε να ενισχυθούν
οι ελληνικές τράπεζες προκειμένου να ανακεφαλαιοποηθούν και να εξασφαλισθή
ρευστότης στην οικονομία.
Αγώνας
δρόμου
Τα ανωτέρω
πρέπει να συνοδευθούν με όλα όσα δεν έγιναν στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια.
Ειδικώτερα:
- Στον
δημόσιο τομέα: Ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, κλείσιμο οργανισμών και
υπηρεσιών που δεν προσφέρουν κάτι συγκεκριμένο, μείωσις του υπεραρίθμου
προσωπικού του δημοσίου τομέως, περιορισμός της σπατάλης, δραστική μείωσις των
δημοσίων δαπανών και βεβαίως βελτίωσις της δημοσίας διοικήσεως με πάταξη της
γραφειοκρατίας.
- Στον
ιδιωτικό τομέα: Αποκατάστασις του ανταγωνισμού σε όλες τις αγορές, άνοιγμα των
κλειστών επαγγελμάτων, εξορθολογισμός του εργασιακού καθεστώτος ώστε να υπάρχη
κίνητρο προσλήψεων και άρσις όλων των στρεβλώσεων που παρεμποδίζουν την ελληνική
οικονομία να λειτουργήση κατά τα πρότυπα των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών.
Το ερώτημα
είναι ποιά κυβέρνησις θα μπορέση να φέρη εις πέρας όλες αυτές τις αλλαγές. Η
τυχόν παράτασις του βίου της Κυβερνήσεως Παπαδήμου που στηρίζεται από τα 2/3 της
παρούσης Βουλής φαίνεται ότι απορρίπτεται. Αραγε οι πρόωρες εκλογές θα φέρουν
την λύση; Θα αναδειχθή Κυβέρνησις ικανή να ανταποκριθή στις προκλήσεις, ώστε να
σωθή η οικονομία;
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")