Πριν από ένα χρόνο, όταν άρχιζε η εξέγερση της Συρίας, η επόμενη μέρα
ύστερα από την ανατροπή του Ασαντ προκαλούσε από ανησυχία μέχρι φόβο από
το Ισραήλ και τις ΗΠΑ μέχρι και την Τουρκία και το Ιράν.
Η διάρκεια της εξέγερσης και η σκληρή αιματηρή καταστολή του μπααθικού
καθεστώτος επί ένα χρόνο διαμόρφωσε τη βεβαιότητα επικείμενης ανατροπής
στην Δαμασκό με αποτέλεσμα ΗΠΑ και Γαλλία να προβληματίζονται για τη
δυνατότητα και τη σκοπιμότητα μιας δυτικής επέμβασης, ενώ η Τουρκία, η
Σαουδική Αραβία και το Κατάρ άρχισαν να διαγκωνίζονται για τη
χειραγώγηση ενός σουνιτικού καθεστώτος που δεν μπορούσε παρά να είναι η
επόμενη μέρα της ανατροπής της δικτατορίας της μειοψηφίας των Αλαουιτών.
Παρ' όλα αυτά ο Ασαντ δεν απομονώθηκε, με το Πεκίνο και τη Μόσχα να
αρνούνται να επιτρέψουν τη νομιμοποίηση μιας επέμβασης από το Συμβούλιο
Ασφαλείας και το Ιράν, το Ιράκ αλλά και την Αλγερία να προτιμούν το
σημερινό καθεστώς από μια εξουσία του σουνιτικού Ισλάμ.
Ένα χρόνο μετά το σχέδιο Ανάν δηλώνει σαφώς την εγκατάλειψη από τη Δύση
του στόχου της σύντομης απομάκρυνσης του Ασαντ από την εξουσία και
περιορίζεται απλά να του ζητά να σώσει τα προσχήματα μιας εξομάλυνσης
που θα είναι υπό τον απόλυτο έλεγχό του.
Είναι προφανές ότι το δέος της αποσταθεροποίησης όχι μόνο της Συρίας
αλλά και του Λιβάνου, του Ιράκ και της Ιορδανίας ύστερα από μια
καθεστωτική ανατροπή στη Δαμασκό προκαλεί πανικό στην Ουάσιγκτον που σε
μια προεκλογική χρονιά προσπαθεί να αποφύγει συνολική ανεξέλεγκτη
ανάφλεξη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το Λίβανο, η επικράτηση των Σουνιτών στη Συρία
θα πυροδοτούσε αμέσως σύγκρουση των εκεί ομόδοξων τους με τους Σουνίτες
και τριγμούς πολυδιάσπασης της χώρας.
Λίγο μετά την αποχώρηση από το Ιράκ, και με διαπιστωμένο το αδιέξοδο
της εμπλοκής στο Αφγανιστάν, το τελευταίο που επιθυμούν να δουν οι ΗΠΑ
είναι ένα ντόμινο κατάρρευσης των μειονοτικών καθεστώτων στην περιοχή
που διαμορφώθηκαν στο Μεσοπόλεμο από τις τότε αποικιακές δυνάμεις,
Γαλλία και Βρετανία.
Αν οι Νεοσυντηρητικοί του Μπους σχεδίαζαν νέους χάρτες και σύνορα για
την ευρύτερη Μέση Ανατολή, η κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται να κατανοεί ότι η
πριμοδότηση των Σουνιτών στη Συρία εμπεριέχει σοβαρό κίνδυνο παρουσίας
κάθε λογής εξτρεμισμού στη χώρα με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αν το Ιράκ υφίσταται σήμερα, έστω και προσχηματικά ως Ενιαίο Κράτος,
αυτό οφείλεται στην Τουρκία και στο Ιράν που θέλουν με κάθε μέσο να
αποφύγουν τη δημιουργία Ντε Γιούρε Ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο Βορρά.
Αν δίπλα στο ντε φάκτο τριχοτομημένο Ιράκ και στη χαώδη Λιβύη που
αναζητά τις ενδοφυλετικές ισορροπίες που διαλύθηκαν με την πτώση του
Καντάφι προστεθεί η Συρία ως ακυβέρνητη πολιτεία, τότε οι εξελίξεις θα
είναι έξω από κάθε έλεγχο είτε της Δύσης είτε του αραβικού κόσμου είτε
περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία και το Ιράν.
Η αντοχή του Ασαντ οφείλεται από τη μια μεριά στη σκληρή αιματηρή και
αποτελεσματική καταστολή που εφαρμόζει αλλά και στην αδυναμία των
εξεγερθέντων να αποκτήσουν κοινή ηγετική εκπροσώπηση που να εγγυάται
εσωτερική και περιφερειακή σταθερότητα για την επόμενη μέρα.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 30/03/2012)