Τα τελευταία δύο χρόνια οι Ελληνες πολίτες υφίστανται μία δραματική μετάλλαξη. Καταρρέουν καθημερινώς οι από δεκαετίες καθιερωμένες αντιλήψεις ζωής, σταδιοδρομίας, προοπτικής, και πέραν της οργής -για την οποία, και ορθώς, πολύς ο λόγος- επιχειρούνται από όλους οι αναγκαίες προς επιβίωση προσαρμογές, καθώς αυξάνεται δραματικά το ποσοστό των ανέργων, ενώ η χώρα βυθίζεται σε ύφεση διαρκή.
Ενα στοιχείο παραμένει αμετάβλητο, και αυτό δεν είναι άλλο από τη νηπιακή αντίληψη που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα της χώρας, καθώς με την άτυπη έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας τα δύο κόμματα εξουσίας συμπεριφέρονται ως να μην έχουν τίποτε αντιληφεί. Κενή ρητορεία, προσπάθεια τρομοκρατήσεως των πολιτών, καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, χαρακτηρίζουν τις διακηρύξεις των αρχηγών των λεγομένων αστικών κομμάτων.
Διόλου παράδοξο ότι η δύναμη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας απομειώνεται και η κεντροδεξιά έχει κατακερματισθεί. Η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο δεν είναι ασφαλώς σε θέση να διαχειρισθεί το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Αλλά και η κυβέρνηση που αναμένεται να αναδειχθεί από τις εκλογές θα είναι εξίσου μη λειτουργική.
Τα περί αυτοδυναμίας, στην οποία προσβλέπει η Ν.Δ., αλλά και το ΠΑΣΟΚ -την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενο για λόγους εντυπώσεων-, δεν φαίνονται εφικτά. Το ποσοστό που αναμένεται από κοινού να συγκεντρώσουν, εάν οι σφυγμομετρήσεις έχουν μία κάποια αντιστοιχία με την πραγματικότητα, είναι αμφίβολο εάν αγγίσει το 50%.
Κάποιοι πιστεύουν ότι μία τόσο δραματική μείωση της εκλογικής επιρροής των δύο κομμάτων εξουσίας είναι ενδεχόμενο εξωπραγματικό. Το βέβαιον είναι ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ θα διατηρήσουν κάποια υπολείμματα της παλαιότερης ισχύος τους για λόγους κομματικής νομιμοφροσύνης αλλά κυρίως «αδρανείας», με άλλα λόγια γιατί πολλοί από τους ψηφοφόρους τους ελπίζουν ότι το πελατειακό σύστημα θα λειτουργήσει, περίπου όπως στο παρελθόν.
Η εντύπωση ότι τα πράγματα δεν έχουν τόσο δραματικά αλλάξει καλλιεργείται και από ορισμένους υπουργούς και της σημερινής κυβερνήσεως, που εισάγουν φωτογραφικές διατάξεις ή προχωρούν σε προεκλογικούς διορισμούς ή ικανοποιούν αιτήματα «κοινωνικών ομάδων». Αλλά η δύναμη αδρανείας έχει τα όριά της.
Θα αναδείξει συνεπώς η εκλογική αναμέτρηση πρώτο κόμμα τη Ν.Δ., δεύτερο το ΠΑΣΟΚ και θα καταρτισθεί κυβέρνηση συνεργασίας. Πρωθυπουργός θα είναι, αυτοδικαίως, ο κ. Αντώνης Σαμαράς, υπουργός Οικονομικών κάποιος με τον οποίο θα μπορεί να συνεννοηθεί η τρόικα, ο δε διοικητικός μηχανισμός, που θα εφαρμόσει τις κυβερνητικές αποφάσεις, ανήκει εξ ορισμού στο ΠΑΣΟΚ, που ελέγχει εδώ και χρόνια την κρατική μηχανή.
Διερωτάται κανείς πώς θα λειτουργήσει μία κυβέρνηση αυτής της συνθέσεως. Η απάντηση είναι απλούστατα ότι μάλλον δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Δεν είναι της παρούσης η πρόβλεψη περί του πολιτικού μέλλοντος της χώρας. Τα δύο κόμματα εξουσίας είχαν δύο χρόνια στη διάθεσή τους προκειμένου να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους στα νέα δεδομένα. Δεν το έπραξαν και ως και τούτου λειτουργούν αναχρονιστικά, στην κρισιμότερη καμπή της μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδος.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/04/2012)