Πριν από δύο περίπου χρόνια -τον Ιούνιο του 2010- ο Σαρκοζί απεφάσισε ότι η καλύτερη θωράκιση της Γαλλίας από τις παρενέργειες της κρίσης δεν ήταν άλλη από την πλήρη πρόσδεση στις επιλογές της Μέρκελ, με πρώτο δείγμα γραφής τη μοιραία συμφωνία της Ντοβίλ που ενέταξε την ελεγχόμενη χρεοκοπία ή συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στα εργαλεία διάσωσης των χωρών που χάνουν την πρόσβαση στις αγορές.
Ο Γάλλος πρόεδρος πήγε την υποταγή στο Βερολίνο στα άκρα, όπως ακριβώς ο κατοχικός πρωθυπουργός Λαβάλ, που είχε δηλώσει το 1942: «Επιθυμώ τη νίκη της Γερμανίας». Μέσα σε ένα μήνα από την Ντοβίλ -Οκτώβριος 2010- ξεσπούσε το πρώτο ντόμινο αποσταθεροποίησης που άγγιξε προειδοποιητικά και την ίδια τη Γαλλία. Σήμερα οι ψηφοφόροι ανακαλύπτουν ότι η άνευ όρων παράδοση του Σαρκοζί όχι μόνον δεν απέτρεψε την απώλεια της αξιολόγησης ΑΑΑ στις αρχές του χρόνου, αλλά αντίθετα βλέπουν τη χώρα τους να διαγκωνίζεται με την Ιταλία για το ποια θα στοχοποιηθεί πρώτη αμέσως μετά την κατάρρευση της Ισπανίας.
Καθώς έχει ταυτισθεί με την παραπάνω πολιτική ο Σαρκοζί αναζητά άλλα πεδία προεκλογικού δημαγωγικού πατριωτισμού: Χθες επανέλαβε την απειλή για αποχώρηση της Γαλλίας από το χώρο Σέγκεν αν δεν γίνει κάτι για τη λαθρομετανάστευση, πρόσθεσε την απειλή υιοθέτησης μέτρων προστατευτισμού απέναντι στις χώρες που κρατούν κλειστές τις αναθέσεις δημοσίων έργων επιρρίπτοντας ευθύνες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την απραξία της απέναντι στους εμπορικούς εταίρους της ΕυρωπαϊκήςΕνωσης.
Το μείγμα είναι εκρηκτικό: Πλήρης υποταγή στη Γερμανία πριν από δύο χρόνια στο όνομα της θωράκισης της Γαλλίας και σήμερα μονομερής εγκατάλειψη της συνθήκης του Σέγκεν αλλά και μονομερή μέτρα προστατευτισμού, δύο απειλές που αν υλοποιηθούν θα φέρουν το Παρίσι σε μετωπική σύγκρουση με την πλειονότητα των Ευρωπαίων εταίρων του, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.
Είναι φανερό ότι ο Σαρκοζί προβάλλει σαν καρικατούρα του Ντε Γκολ που δεν είχε διστάσει το 1965, στο όνομα της υπεράσπισης της γαλλικής αγροτικής παραγωγής, να επιλέξει την αποχή της χώρας από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, μια απόφαση που πέρασε στην ιστορία ως «Πολιτική της Αδειανής Καρέκλας».
Συνολικά κα αθροιστικά οι επιλογές Σαρκοζί έχουν οδηγήσει σε πλήρη έκπτωση τη θέση της Γαλλίας στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς:
Χωρίς την υποταγή της Γαλλίας δεν θα είχε υπάρξει η εμμονή του Βερολίνου σε ολέθριες επιλογές από την ελεγχόμενη χρεοκοπία μέχρι το μη εφαρμόσιμο Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
Η αμφισβήτηση της συνθήκης του Σέγκεν και ο μονομερής προστατευτισμός από μια χώρα του μεγέθους της Γαλλίας πριμοδοτούν τον ευρωσκεπτικισμό και την περιχαράκωση στην Ολλανδία και στη Φινλανδία που θεωρούν ότι βλάπτονται τα εθνικά τους συμφέροντα σε περίπτωση περαιτέρω ενίσχυσης της θωράκισης της Ευρωζώνης.
Το χειρότερο είναι ότι αν η Γαλλία μπορεί κατά βούληση να αποδεσμεύεται από τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις δημιουργείται ένα επικίνδυνο προηγούμενο και ένας μεγάλος πειρασμός για τους Ευρωσκεπτικιστές στη Γερμανία, κυρίως στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα αλλά και τους Φιλελεύθερους, να επιλέξουν, σε κρίσιμες κορυφώσεις της κρίσης, να εκβιάσουν α λα καρτ μονομερή αποδέσμευση του Βερολίνου από τις ευρωπαϊκές του δεσμεύσεις.
Με τη στάση του δηλαδή ο Σαρκοζί πριμοδοτεί τον ακραίο αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό εντός και εκτός συνόρων της Γαλλίας.
Εκρηκτικό μείγμα
Πλήρης υποταγή στη Γερμανία πριν από δύο χρόνια στο όνομα της θωράκισης της Γαλλίας και σήμερα μονομερής εγκατάλειψη της Σέγκεν αλλά και μονομερή μέτρα προστατευτισμού, δύο απειλές που αν υλοποιηθούν θα φέρουν το Παρίσι σε μετωπική σύγκρουση με την πλειονότητα των Ευρωπαίων εταίρων του, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", Μ. Δευτέρα, 09/04/2012)