Ι. Σήμερα θα ήταν -ασφαλώς- αδύνατη η ένταξή μας στην
Ευρωπαϊκή Ενωση, πολύ περισσότερο (και) στην Ευρωζώνη. Αυτονοήτως, λοιπόν,
αναδεικνύεται προβληματική και η εφ’ εξής (εκεί) παραμονή μας. Ενταχθήκαμε:
στην Ευρώπη χατιρικά, στην Ευρωζώνη με απάτη (greek statistics). Λεηλατήσαμε
κοινοτικούς πόρους. Υπερδανεισθήκαμε αλόγιστα. Ζήσαμε εικονική ευημερία. Η
κρίση του 2008 μας εξουθένωσε δανειοληπτικά. Διαλύθηκε η οπτασία.
Χωρίς ευρώ δεν μένουμε ούτε στην Ε. Ενωση. Απαγορεύονται
-εκεί- ανταγωνιστικές υποτιμήσεις. Ευρώ, ήδη, ουδείς μας χορηγεί. Το εμπορικό
έλλειμμα διατηρείται στα 21 δις (περί το 10% του ΑΕΠ). Ό,τι εισπράξουμε δυνάμει
του β΄ μνημονίου διατίθεται, ουσιαστικά, προς αποπληρωμή δημοσίων χρεών. Αλλ΄ η
αγορά έχει «στεγνώσει». Το δημόσιο έχει πτωχεύσει. Οφείλει και δεν πληρώνει,
δισεκατομμύρια. Οι τράπεζες στερούνται ρευστότητας. Οι πιστώσεις προς την (αλλά
και στην) Ελλάδα έχουν κοπεί. Αποτελεί γολγοθά η προμήθεια φαρμάκων από
καρκινοπαθείς. Η απελπιστική συγκυρία αποκλείει οιαδήποτε επένδυση. Η αγροτική
γη έχει από ετών εγκαταλειφθεί, ομοίως και η μεταποίηση. Οι υποδομές δεν
ανασυγκροτούνται μαγικά. Η Κυβέρνηση ελπίζει σε νέα βοήθεια. Η ζωή πιέζει για
νέο νόμισμα. Δεν «ξεκολλάει» η αγορά.
ΙΙ. Ταχύτατα από την Ευρώπη αποσυνδεόμαστε και πολιτιστικά.
Η Ελλάς οικειοποιείται τον αποδοτέο Φ.Π.Α. Ταυτόχρονα, όμως, στέλνει φυλακή τον
Ελληνα που, μη εισπράττοντας τον αποδοτέο, αδυνατεί να καταβάλει (και) τον
οφειλόμενο. Πλήρης, δηλαδή, ο εξευτελισμός της αξίας του ανθρώπου. Ο,τι,
δηλαδή, αποτελεί την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Συναφώς, ο μη
εισπράττων τον αποδοτέο, αλλ΄ εκβιαζόμενος στην καταβολή του οφειλόμενου,
επιβαρύνεται (τελικά) δια διπλού Φ.Π.Α. (23 + 23% = 46). Τιμωρείται με κύρωση
ποινική και οικονομική de facto. Χωρίς, δηλαδή, νόμο που να την προβλέπει
(!!!). Επί πλέον ο ατυχής αυτός (μη ευρωπαίος) εάν αθροίσει στο 46% Φ.Π.Α.
λοιπούς φόρους -τακτικούς και εκτάκτους- δέον να καταβάλει πολύ πλέον του 100%
του οποιουδήποτε λαβείν του (!!!).
Κατά την απέριττη διάταξη του άρθρ. 6 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως
Δικαιωμάτων Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) προς την οποία συμπορεύεται και εκείνη του άρθρ. 20
του Συντάγματός μας, κάθε Ευρωπαίος δικαιούται –αδιαστίκτως- δικαστικής
προστασίας. Ολοι πλην Ελλήνων. Κατ΄ άρθρ. 12 ν. 4051/12 αίτηση αναστολής
έκνομης διοικητικής πράξης προϋποθέτει, επί ποινή απαραδέκτου, ανακοίνωση (στο
δημόσιο) της περιουσίας του αιτούντος (και της οικογενείας του) οπουδήποτε του
κόσμου. Αρα απορριπτομένης της αίτησης, κατάσχεται η γνωστοποιηθείσα περιουσία.
Αυτό, προ πάσης διάγνωσης του κύρους της πράξης. Ετσι έχει η ληστρική μεθόδευση
του νομοθέτη μας. Αυτονοήτως η εξάρτηση απόλαυσης συνταγματικού δικαιώματος από
προϋποθέσεις, όπως η εδώ ανακοίνωση, αποτελεί ωμό εκβιασμό. Κρατική πειρατεία
(!!!).
Ο πρόεδρος Chirac αποκαλύφθηκε ότι ως δήμαρχος Παρισίων
εικονικά είχε προσλάβει κομματικά στελέχη. Η αποκάλυψη οδήγησε στην
αποζημίωση της Γαλλίας και στην καταδίκη του προέδρου. Οι πρόεδροι Kohl της
Γερμανίας, Nixon των ΗΠΑ είχαν όμοια τύχη. Ο πρόεδρος Kassav του Ισραήλ εκτίει
ποινή. Είναι συγκρατούμενος με παλαιότερο υπουργό Οικονομικών του ίδιου
κράτους. Η πολιτισμένη Δύση γνωρίζει την γενική διάχυση του εγκλήματος. Και
τιμωρεί αναλόγως.
Αντιθέτως σ’ εμάς οι πολιτικοί ουδέποτε αποζημίωσαν το κράτος.
Αυτό παρ’ ότι προβλέπεται η αστική τους ευθύνη. Ακόμη η ποινική τους δίωξη
ασκείται από δική τους πλειοψηφία, με απόφαση της Βουλής. Κατά γενικό κανόνα, ο
κινών την δίωξη στερείται κάθε επ΄ αυτής, περαιτέρω, εξουσίας. Η δίωξη
(ασκηθείσα) κρίνεται, πλέον, από δικαστήριο. Αυτό, για όλους, πλην πολιτικών.
Οι τελευταίοι όταν «τα βρουν» ξανασυγκαλούν την Βουλή. Εκείνη, αναστέλλει
προηγούμενη απόφασή της. Ετσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, σ’ εμάς νοούνται και
πρωθυπουργοί υπό ποινική αναστολή (!!!). Εύγλωττος ο κατάλογος του προέδρου Δ.
Σιούφα στην «Εστία» της 11.7.09.
ΙΙΙ. Τα κόμματα εξουσίας είναι κατάχρεα. Αναίσχυντα,
καθιστούν δημόσια οφειλή τα χρέη τους. Ζητούν χαριστική χρηματοδότηση 28
εκατομμυρίων! Αυτό μάλιστα με καταβολές που θα είναι «ανεκχώρητες και
ακατάσχετες», ώστε και χρήμα να εισπράξουν και πιστωτές τους να μη πληρώσουν
(!!!). Προ ουδενός, δηλαδή, ορρωδούν, οι συνυπεύθυνοι της τραγωδίας, ώστε να
διατηρήσουν την νομή της εξουσίας. Οποιος, όμως, είναι ικανός για όλα, είναι
-ταυτοχρόνως- (και) αναξιόπιστος για ο,τιδήποτε.
(από την εφημερίδα "Εστία")