Συχνά έκαναν επιθέσεις σε συγκεντρώσεις αντίπαλων και δεν ήταν ευγενικοί. Θεωρούσαν το κράτος απάνθρωπο και τους εκπροσώπους του κλέφτες, τη Βουλή «το μεγαλύτερο πορνείο στην πρωτεύουσα», τους βουλευτές σκουπίδια και παιδεραστές! Ολα είχαν ξεκινήσει από τον αρχηγό Πιερ Πουζάντ και είκοσι φίλους του καταστηματάρχες στη Λο της νότιας Γαλλίας, όταν τον Ιούλιο του 1953 έδιωξαν από την πόλη τους εφοριακούς. Η Ενωση για την Αμυνα Εμπόρων και Βιοτεχνών επεκτάθηκε γρήγορα στη νότια Γαλλία και το αποκορύφωμα ήταν στις εκλογές του 1956, όταν το θορυβώδες κίνημα απέσπασε 12% και είχε 52 βουλευτές. Ενας από αυτούς, ο νεότερος, ήταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, επικεφαλής τότε της Νεολαίας…
Ο πουζαντισμός, όπως ονομάστηκε το κίνημα, δεν ήταν απλά γραφικός και ακραίος στις εκφράσεις. Θεωρούσε ηθικό ό,τι προερχόταν από την επαρχία και το αποικιοκρατικό παρελθόν, ανήθικο ό,τι αφορούσε τον εκσυγχρονισμό της μεταπολεμικής γαλλικής κοινωνίας. Θεωρούσαν προδοτική την κυβέρνηση που ήταν υπεύθυνη για την απώλεια της Ινδοκίνας και υποστήριζαν θερμά το αποικιοκρατικό καθεστώς στην Αλγερία με επιχειρήματα για αμερικανική συνωμοσία. Υποτίθεται ότι εταιρείες της Wall Street είχαν ανακαλύψει, κρυφά, μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου στη Σαχάρα και είχαν στρέψει τους ντόπιους εναντίον της Γαλλίας. Το σχέδιο προέβλεπε ακόμα και την προσχώρηση της Κορσικής στην Ιταλία ενώ σε μια έξαρση αντισημιτισμού, ο αρχηγός απευθυνόταν σε «όσους είναι εναντίον μας: Αφήστε τους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Θα είμαστε ευτυχείς να πληρώσουμε τα έξοδά τους». Το σύνθημα που κυριαρχούσε στις εκδηλώσεις ήταν «Διώξτε τους αλήτες» ενώ αυτοί ως «πραγματικοί Γάλλοι» έδιναν μάχες με ανύπαρκτους κινδύνους. Μια από τις φανταστικές μάχες αφορούσε την αποφασιστικότητα με την οποία θα εμπόδιζαν να πωληθεί η πρόσοψη της Παναγίας των Παρισίων στην αμερικανική Coca-Cola που υποτίθεται θα τοποθετούσε διαφημίσεις!
Ο πουζαντισμός ξεκίνησε ως κίνημα διαμαρτυρίας των μικρομεσαίων εναντίον της φορολογίας εισοδήματος και του ελέγχου τιμών αλλά αναβαθμίστηκε σε πολιτική δύναμη που επηρέασε την πολιτική ζωή στη Γαλλία και ίσως όχι μόνον.
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά γιατί και στη σημερινή Ελλάδα αναπτύσσονται συνθήκες για ανάλογες πολιτικές φιγούρες, που θεωρούνται δεξιές ή αριστερές αλλά είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Προκύπτουν από την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει διέξοδο. Δημιουργούνται από το έλλειμμα ηγεσίας.
Ο πουζαντισμός εξαφανίστηκε το ίδιο γρήγορα με την εμφάνισή του. Δύο χρόνια μετά τη θριαμβευτική είσοδο στη Βουλή, στις εκλογές του 1958 η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του προτίμησε έναν πραγματικό ηγέτη, τον Ντε Γκωλ. Το κίνημα «γνήσιων Γάλλων» έμεινε μια υποσημείωση της Ιστορίας, ως θερμοκήπιο της Ακρας Δεξιάς. Ο ίδιος ο Πουζάντ στις εκλογές του 1981 υποστήριξε τον Σοσιαλιστή Μιτεράν και το 1988 τον συντηρητικό Σιράκ. Είχε ξαναβρεθεί στον μέσο όρο των ψηφοφόρων…
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/04/2012)